televisie★★★½☆
Hoewel Ben Weyts normaal gezien munt slaat uit verzuring, leverde hem dat in ‘De container cup’ enkel een flauwe mop op
Op vlak van zichtbaarheid hadden de vaandeldragers van het Vlaams-nationalisme de voorbije week niets te kniezen op Play4. Nadat het maandag aan ‘Viva la feta’ was om een gemediatiseerde afdaling te organiseren naar de zielenkrochten van Bart De Wever, trad op donderdag ook nog eens Ben Weyts aan in de mobiele martelkamer van ‘De container cup’. Daar zou deze minister van Sport en ook een beetje van Dierenwelzijn en Onderwijs - in die volgorde - het opnemen tegen Benjamin Dalle, de CD&V-exponent die binnen dezelfde regering beleidsdomeinen als Media, Jeugd, en Brussel bestiert.
Ik wil niet weer iemand lastig vallen met mijn standpunt inzake ambtsdragers in amusementsprogramma’s, maar de eerlijkheid jaagt me niettemin te biecht: ik word toch altijd weer een zekere anticipatie gewaar als volksvertegenwoordigers zich aan ‘De container cup’ wagen, in weerwil van het weeïge balen dat ik doorgaans voel opdoemen wanneer ik ze opmerk binnen het kader van andere formats. Dat er in ‘De container cup’ weleens een schouder aan een kom durft te ontsnappen, is daarin wellicht geen onbelangrijk detail.
Voorafgaand aan hun respectievelijke lijdensweg, meende ik een zeker haantjesgedrag te lezen onder beide coalitiepartners, wier beider kabinetten ook al in hetzelfde gebouw gehuisvest bleken. En toch kwamen ze elkaar nooit tegen in de lift. ‘Meestal ben ik al aan het werk voor hij aankomt’, mepte Weyts. Voor wie woedende menigtes aan de deur van zijn werkplek wil ontlopen, is op kantoor overnachten inderdaad geen kwaad idee.
Lees ook:
Ben Weyts in ‘De Container Cup’: ‘Als je vol van jezelf bent, brengt dat enig gewicht met zich mee’
Humo sprak met Pedro Elias en Wesley Sonck: - ‘We hebben gisteren fantastisch gespeeld’ - ‘Nee Pedro, Messi heeft fantastisch gespeeld, jij lag met je blubberbuik in de zetel’
Kamal en Dompie braken enkel negatieve records, maar toch werden wij weer onverklaarbaar blij van ‘De Container Cup’
Een beetje uitslover kan een volksvertegenwoordiger, naast een vroege vogel, ook maar best zijn. Dalle werd zo de eerste kandidaat in de reeds rijke geschiedenis van ‘De container cup’ die zich in looppas naar de plek des onheils begaf. Dat kon strategie zijn, misschien zelfs ter ontmoediging van de tegenstand: sinds dit seizoen kunnen deelnemers immers de prestatie van hun rivaal gadeslaan vanuit de coulissen, die voor het plezier van de kijker nu òòk met camera’s behangen zijn. Dat laatste leek Weyts even vergeten te zijn toen hij op een gegeven moment langdurig de eigen aanblik monsterde in de spiegel aan de muur van zijn wachtkamer. Ik hoopte daarbij op een soort ‘Taxi Driver’-achtige monoloog, maar zoals wel vaker bij ons politieke bestel moest ik mijn verwachtingen alras bijstellen.
Na een niet onaardige prestatie aan de roeimachine liet Dalle optekenen ooit gedroomd te hebben van een Olympische carrière op de skiff. Dat hij uiteindelijk minister van Brussel is geworden, toonde nog maar eens aan dat je als volwassene altijd gedoemd bent om af te dingen op je jeugddromen. Ook op de fiets zette Dalle een mooie tijd neer, een record zelfs onder de BV’s van dit seizoen. Daarmee liet hij de geleden schade bij het karabijnschieten achter zich: Dalle schoot vijf keer mis, wat luidens de volksmond betekende dat hij evengoed niét geschoten kon hebben. Nu ja, goed mogelijk dat hij buiten beeld alsnog enkele VRT-medewerkers wist te raken - dat scheelt toch alweer een paar contracten. Weyts deed beter, maar ook hij wist de prachtprestatie van Tanja Dexters allerminst te evenaren. Vijf keer raak schoot zij: sindsdien krijg ik de gedachte aan een tot de tanden gewapende en dodelijk trefzekere Tanja Dexters maar moeilijk weer afgeschud, merk ik.
Ook Weyts liet zich niet onbetuigd op het rijwiel, al was hij naar eigen zeggen meteen verzuring gewaargeworden zodra hij opstapte: een fenomeen waar politici van zijn signatuur normaal net munt uitslaan, maar nu leek hij eerder van het tegendeel uit te gaan. In de slotsom moest hij niettemin de duimen leggen voor Dalle. Dat leek me ook maar rechtvaardig, gezien Weyts’ nummertje op de loopband, waarbij hij al rennende stiekem de rails bleef vasthouden als steun. ‘Een béétje valsspelen’, beschreef Carl Dircksens dat trucje. Laat dat nu net de kunst zijn onder politici. In de nauwe greppel tussen een beetje en veel valsspelen, daar ligt doorgaans electoraal gewin.
Lees ook
‘De bachelor’: Eerlijkheid is superbelangrijk voor Fabrizio, maar seks gewoon nog iets belangrijker
Hoe een mooie jonge vrouw iedereen belazerde, en nog zes nieuwe titels die u deze week kunt streamen
Dankzij Humo steekt er geen andere onzin in je broekzak. Download nu de app van Humo en ontdek de interessantste verhalen, grappigste cartoons en scherpste meningen. Klik hier.