‘How I'm Feeling Now’ is niet het zorgeloze portret geworden waar Lewis Capaldi vooraf op hoopte

Lewis Capaldi kwispelde haast van blijdschap toen Netflix hem vroeg of een documentaire te maken. Het was 2019, het jaar waarin zijn wereldhit ‘Someone You Loved’ en zijn passage op Rock Werchter maar twee van de tientallen hoogtepunten waren. Vier jaar later is ‘How I'm Feeling Now’ niet het zorgeloze portret geworden dat Capaldi voor ogen had.

Eén voordeel heeft Lewis Capaldi op alle andere popsterren: hij hoeft zijn best niet te doen om gewoon over te komen. In andere popdocumentaires paraderen artiesten in pak en op hakken over de speelplaats van hun oude school en klinkt elk spontaan gesprek met een jeugdvriend als een businessmeeting. Niet zo bij Capaldi, een man die er na vijf jaar sterrendom nog altijd uitziet als zijn eigen grootste fan. Op zijn pint staat nog schuim, zijn vrienden spelen in zijn band of zijn doodgewoon grafdelver en zijn hits schrijft hij zelden zonder een geopend blik pils op tafel. Hij belt zijn moeder op om hem te komen halen bij een onenightstand of tenminste, dat zegt hij toch waar zijn moeder bij zit.

Op Netflix zagen we al veel muziekdocumentaires die in feite bewegende folders zijn, maar hier zit een man die niet zou opvallen in je stamkroeg op de dag van de Ronde.

In de eerste helft van de film gaat het min of meer goed voor Capaldi. Op zijn vijf jaar een gitaar, rond zijn twaalfde voor het eerst optreden, vervolgens jaren van wroeten in doorzopen pubs en dan, plotsklaps, de wereld die als één man beslist dat ze toe is aan de pijnlijke liefdesliedjes van een lad uit Schotland die er ook nog eens uitstekende grappen tussen vertelt. Demo, plaatje, gouden plaat. Zaaltjes, zalen, stadions. De opgang wordt verbeeld als een dol draaiende carrousel van uitverkochte arena’s en awardshows, een razende roltrap naar de hemel. Het kan niet anders of Capaldi moet het zo hebben gevoeld.

De rest van ‘How I'm Feeling Now’ toont een man die zijn status niet meer trekken kan. Hij krijgt stuiptrekkingen in zijn schouder en blokkeert voor een vol Wembley. Als hij met vijftig songs komt aandraven, vertelt een man van zijn label hem op de toon van een excelsheet dat er toch geen nieuwe ‘Someone You Loved’ bij zit. Eén zinnetje, van Capaldi zelf, blijft lang plakken: ‘Je bent hooguit een jaar the next big thing.’

Het is de zanger die het laatst lacht en na anderhalf uur een nieuwe nummer één viert, maar lang-en-gelukkig is de sfeer hoegenaamd niet. Capaldi maakte vorig jaar bekend dat hij de diagnose van tourette heeft, en zijn tics worden alleen maar erger als hij muziek maakt. Dit klassieke portret gaat daar net te veel aan voorbij en vat vier maanden therapie bijvoorbeeld samen één pancarte, maar toch leef je mee met Capaldi, zelfs als je mond al dichtplakt van de siroop in z'n ballads. Deze clevere, écht eenvoudig gebleven goedzak verdient een leven vol muziek, met zo min mogelijk labelbazen en andere gladjakkers in zijn buurt.

‘Broken by Desire to Be Heavenly Sent’ van Lewis Capaldi verschijnt op 19 mei.