Hugh Jackman is een genietbare acteur, maar in ‘The Son’ zie je hem tegen zijn plafond stoten

Van Florian Zeller, met Hugh Jackman, Laura Dern, Vanessa Kirby en Felix Goddard

Wolverine snijdt zichzelf in de vingers.

DRAMA In 2020 leverde Florian Zeller met ‘The Father’ een visueel geraffineerd, meesterlijk vertolkt en diep ontroerend langspeelfilmdebuut af over een man (Anthony Hopkins ontving voor zijn monumentale vertolking een Oscar) die aan alzheimer lijdt. De eersteling van Zeller werd alom bejubeld, en terecht, maar nu krijgt de cineast te maken met het syndroom van ‘de moeilijke tweede’. Opnieuw komt Zeller aanzetten met een door de acteurs gedragen drama, opnieuw raakt hij een delicaat onderwerp aan, en opnieuw mikt hij op een heftige emotionele respons vanwege het publiek, maar deze keer doet Zeller het – zijn muze was wellicht even ribbedebie – allemaal veel minder goed.

Trok de cineast ons in ‘The Father’ mee in de verkruimelende geest van een dementerende man, dan richt hij deze keer zijn camera op twee gescheiden ouders (Hugh Jackman en Laura Dern) die niet goed weten hoe ze moeten omgaan met de steeds erger wordende mentale breakdown van hun sombere tienerzoon. Nu kunnen wij ons in het echte leven perfect een situatie inbeelden waarbij twee hardwerkende ouders niet onmiddellijk in de gaten hebben dat hun kind aan een loodzware depressie lijdt, bijvoorbeeld omdat ze niet bij machte zijn om de signalen te herkennen of omdat ze hopen dat die neerslachtige stemming vanzelf wel zal overgaan. Maar in ‘The Son’ valt het toch moeilijk te geloven dat het zó lang duurt vooraleer die vader en die moeder, nochtans twee verstandige mensen, de ernst van de situatie eindelijk inzien, temeer omdat hun zoon Theo allerminst voor hen verborgen houdt dat hij in een diepe, zwarte put zit (Theo zwaait nog nét niet met een plakkaat waarop in vette letters het zinnetje ‘Hallo! Ik lijd aan een klinische depressie!’ staat gekalkt).

Nog meer dan het insolide script zijn het evenwel de vertolkingen die de achilleshiel vormen van ‘The Son’. Jackman is een genietbare acteur, zéker wanneer hij als Wolverine zijn messen uit zijn knokkels tevoorschijn mag laten schieten, maar in ‘The Son’, en dan zeker in de scènes waarin hij met dramatisch overslaande stem uiting geeft aan zijn emoties, zie je toch dat hij tegen zijn plafond stoot.

Op het eind laat Zeller zijn film helemaal uit de bocht vliegen – en nu volgt een spoiler van formaat. U hebt vast al gehoord van het bom-onder-de-tafelprincipe van Alfred Hitchcock: stel dat je als toeschouwer weet dat er tijdens een gesprek tussen twee nietsvermoedende personages een tijdbom onder de tafel ligt te tikken, dan zal de hele scène knetteren van de suspense. In ‘The Son’ hanteert Zeller een hoogst twijfelachtige variant op die truc: terwijl de camera gericht staat op de ouders die in de sofa gezellig over koetjes en kalfjes zitten te snateren, wéten we dat de zoon op het punt staat om elders in het appartement een tragedie aan te richten. Kijk, in een thriller is het volledig gerechtvaardigd om de toeschouwer naar het puntje van z’n stoel te duwen. Maar dat Zeller die spanningstechniek aanwendt in een drama over tienerdepressie, voelt ronduit misplaatst.

Vanaf 1 maart in de bioscoop.