‘Huis gemaakt’ startte met een koppel dat getooid gaat met een cowboyhoed en de écht onheilspellende stijl moest dan nog komen

‘Zoveel moois, dat doen we gewoon nòg een keer.’ Monter - hoe anders? - lichtte Dina Tersago het recidivisme toe waar ‘Huis gemaakt’ zich in het tweede seizoen aan zou wagen.

Ik, een veeleer occasioneel kijker van de eerste jaargang, moest daarbij onwillekeurig denken aan de crowdfundingactie die toen voortvloeide uit de ontknoping, waarbij het publiek de verliezende finalisten Harry en Jerina alsnog hun zelfvertimmerde woonst cadeau wou doen, wars van het spelverloop. Harry en Jerina kochten hun huis uiteindelijk niet, wat ik toen al opmerkelijk vond, maar de makelaar die in hun plaats opgezadeld raakte met het pand nam in krantenkoppen veelzeggend het woord ‘onverkoopbaar’ in de mond. Dat werd onlangs dan weer tegengesproken door Tersago, in een àndere krantenkop. Waar was ik ook alweer? Juist. Zoveel moois, ze deden het dus gewoon nog een keer.

Negen koppels, die wellicht de krant niet lazen, werden een loods binnengelokt waarin drie maquettes opgesteld stonden: schaalmodellen van de te renoveren huizen. De schimmel moest je er zelf bijdenken. Het deelnemersveld oogde aantrekkelijk, een bonte staalkaart van de samenleving. Eén koppel, Didier en Melanie, belichaamde zelfs een heel specifieke minderheidsgroep: dat slag mensen die ook buiten manèges nog getooid gaan met een cowboyhoed, zonder dat ze daarom onderweg zijn naar een les linedancen. Daar is lef voor nodig, en het lijdt dan ook geen twijfel dat die Didier en Melanie nog goed van pas zal komen in dit programma. Het lef, niet de cowboyhoed.

Hoewel het op papier over negen concurrerende ploegen ging, ontstond onder de koppels een gemoedelijk samenzijn, en na de kennismaking werden de stellen per zes in busjes geladen om afgeleverd te worden bij hun respectievelijke panden. Ook al kregen we voorlopig slechts twee van die bouwvallen van binnenuit te zien, je werd toch een zekere onevenwichtigheid gewaar: terwijl één busje in Boortmeerbeek halt hield bij een uitgewoonde kruidenierswinkel, reed het andere naar Noord-Antwerpen, waar de deelnemers gezamenlijk in katzwijm vielen bij een herenhuis dat ook na elf jaar leegstand nog genoeg intacte sierlijsten overhad om de onheilspellende begroeiing op de muren tot bijzaak te degraderen. ‘We zijn blown away’, duizelde één aspirant-bewoonster. ‘In positieve zin’, verduidelijkte haar gezel voor eventuele Nederlandstaligen.

Tijdverdrijven als ‘Huis gemaakt’, waarbij de deelnemers niet toevallig echtelieden zijn, komen ten dele ook neer op een demonstratie van de vele vormen van amoureuze verbintenissen die een mens zoal aangaat. Sommigen, zoals beschreven, vinden liefde in elkaars uitlatingen bevattelijk maken voor buitenstaanders. Anderen zien dan weer een onderling bindmiddel in de wonderen der peristaltiek. ‘Als hij naar het toilet is gegaan en hij heeft ne goeie gelegd, dan komt hij mij dat altijd in detail vertellen’, schetste één deelneemster haar gemaal. Ik kon daarop niet anders dan stilstaan bij de stress die bij zo’n afvalrace komt kijken, want dat is ‘Huis gemaakt’ nu eenmaal, en ik vroeg me af of die straks ook op dàt vlak een merkbare werking zou hebben. ‘Schat, plat en link!’

Genoeg over steller dezes, dit hoenderhok ontbreekt nog een knuppel: qua vermakelijkheid haalt ‘Huis gemaakt’ het mijns inziens nog altijd niet van ‘Blind gekocht’.