Humo rangschikt alle ‘Star Wars’-films: dit is onze intergalactische top 12

Vanavond op televisie: ‘Rogue One’, een ijzersterk avontuur vol kletterende actie en zielsaangrijpende momenten dat ons ein-de-lijk weer een béétje de magie van de allereerste ‘Star Wars’-films deed herbeleven. Eerder goten we alle films van de franchise al in een lijstje, van de lamlendigste tot de allerbeste. Punch it, Chewie!

12. ‘EPISODE II - ATTACK OF THE CLONES’ (2002)

Het jammerlijke dieptepunt. Na al die jaren zijn we er nog steeds niet achter wat we nu eigenlijk het afgrijselijkste vinden: de verschijning van Hayden ‘Nog minder uitstraling dan een afgeborstelde tafelpoot’ Christensen als de aanstormende Darth Vader, de onmogelijk te volgen plot, de gênante love story tussen Anakin en Amidala, of de krampachtige pogingen van regisseur George Lucas – die de ‘Star Wars’-mythologie met deze draak ei zo na een doodsschop verkocht - om sommige scènes (Amidala in de Clone-fabriek!) op een flitsend videogame te laten lijken. Eén ding staat evenwel vast: geen enkele andere episode staat verder verwijderd van de authentieke ‘Star Wars’-spirit – die mix tussen jongensachtige charme, opwindende fun, en sprookjesachtige sciencefiction – dan ‘Attack of the Clones’.

11. ‘THE CLONE WARS’ (2008)

In deze tekenfilm gaan Anakin Skywalker en zijn jonge Padawan Ahsoka Tano op zoek naar de gekidnapte spruit van Jabba de Hutt. En ja, het eindresultaat voelt even pijnlijk aan als bovenstaande synopsis. Toegegeven: de kleinsten onder ons zijn dol op de cartoonversies van Obi-Wan, Anakin en Yoda, maar wat ons betreft ruikt deze uit lamlendige animatie – die bruine spons op de kin van Obi-Wan! - opgetrokken prent naar één grote uitmelkerij waarin geen vonkje van de oorspronkelijke magie valt terug te vinden.

10. ‘EPISODE I - THE PHANTOM MENACE’ (1999)

Wat smaakte de ontgoocheling bitter toen Lucas 16 jaar na ‘Return of the Jedi’ kwam aanzetten met dit zielloze spektakel waarin de Jedi-ridders te maken krijgen met – geeuw - belastingsverhogingen, een handelsconflict en een blokkade. Talloze plotelementen voelen aan als puur verraad aan de oorspronkelijke trilogie: zo blijkt de force, de mysterieuze kracht die ons allemaal verbindt, ineens meetbaar aan de hand van het midichlorian-gehalte in het bloed. Duh! Verzachten enigszins het leed: de opwindende Podrace op Tatooine en de (veel te korte) verschijning van Darth Maul met z’n lichtsabel met dubbele kling. O ja: puur uit principe maken wij aan die ellendige Jar Jar Binks geen enkel woord vuil.

9. ‘EPISODE III - REVENGE OF THE SITH’ (2005)

Nog steeds geen hoogvlieger, deze afsluiter van de prequel-trilogie: de vertolkingen lijken nog steeds nergens naar, de actie verzuipt in een lawine van lamlendige digitale effecten, en de plot bestaat voor een groot stuk uit baarlijke nonsens, met als absoluut dieptepunt: Yoda die zich ontpopt tot een soort kungfuënd tekenfilmfiguurtje. Toch begint er naar het einde toe iets op te vonken van de oude magie. Wanneer Palpatine het sein geeft om het beruchte Order 66 uit te voeren – de start van de massamoord op de Jedi-ridders – lopen de rillingen je over de rug, en ook het ultieme, in een apocalyptische vlammenzee afspelende duel tussen de naar de dark side overgelopen Anakin en Obi-Wan (‘I’ve got the higher ground!’) grijpt recht naar de keel.

8. ‘EPISODE VI - RETURN OF THE JEDI’ (1983)

Laten we nu eens heel eerlijk zijn: noch de verrijzenis van Han Solo, noch de introductie van Jabba de Hut, noch de adembenemende speeder-bike-achtervolging op Endor, noch de aanblik van Prinses Leia in haar gouden bikini kunnen beletten dat ‘Return of the Jedi’ je opzadelt met een gevoel van ontgoocheling. Het verhaal – alwéér die Death Star - voelt ongeïnspireerd, de diverse plotlijnen krijgen een nogal gemakzuchtige afronding, en de acteurs hadden er zichtbaar genoeg van om zinnetjes als ‘Go for the power regulator!’ te debiteren. En dan zwijgen we nog over die infantiele, anno 2018 ongelooflijk fake overkomende Ewoks (die irritante pluisbeesten kregen in 1984 overigens hun eigen vreselijke televisiefilm: ‘The Ewok Adventure’). Een kleine sof, maar nog altijd tien keer beter dan de prequels natuurlijk.

7. ‘SOLO: A STAR WARS STORY’ (2018)

De bonzen van Disney verslikten zich in hun Bespin Fizz toen de box office-resultaten van deze rond de jeugdjaren van Han Solo wervelende spin-off binnenliepen: wablief?! Een ‘Star Wars’-film die flopt?! Had iemand een Jedi mindtrick uitgehaald, of zou het kunnen dat het grote publiek stilaan genoeg had van het overaanbod aan ‘Star Wars’-materiaal? Hoe dan ook: na de teleurstellende opbrengsten van ‘Solo: A Star Wars Story’ besliste Disney om de aangekondigde solofilms rond Boba Fett en Obi-Wan definitief te schrappen en om volop in te zetten op de televisiereeksen die u momenteel (‘The Mandalorian’) én in de toekomst (de serie met Ewan McGregor als Obi-Wan!) op Disney + kunt bekijken. De ietwat negatieve reputatie die ‘Solo: A Star Wars’ hierdoor meesleept (mede als gevolg van een turbulente, door creatieve meningsverschillen geteisterde productie) is evenwel volledig onterecht: ziehier een charmante, avontuurlijke standalone-film die ons vertelt hoe Han (Alden Ehrenreich lijkt in sommige scènes donders goed op Harrison Ford) aan zijn achternaam komt en die eindelijk laat zien hoe de Millenium Falcon de Kessel Run in twaalf parsecs aflegt.

6. ‘ROGUE ONE: A STAR WARS STORY’ (2016)

Toen de Walt Disney Company in 2012 voor meer dan vier miljard dollar van Lucas de rechten overkocht op het ‘Star Wars’-universum, kondigde het niet alleen aan dat er aan een gloednieuwe trilogie werd gewerkt maar ook aan enkele films (zoals de op nummer 7 prijkende Han Solo-prent) die losstaan van de centrale verhaallijn. En de opluchting was enorm toen bleek dat de eerste van die standalone-films, ‘Rogue One’, geen goedkoop afkooksel was, maar een ijzersterk avontuur vol kletterende actie en zielsaangrijpende momenten. Enig minpuntje is dat er plotgewijs nog maar eens naar die intussen wel héél roestige Death Star wordt gegrepen.

5. ‘EPISODE IX – THE RISE OF SKYWALKER’ (2019)

Rare jongens, die ‘Star Wars’-nerds. Toen die onverlaat Rian Johnson in 2017 met ‘The Last Jedi’ de meest eigenzinnige, onconventionele en vernieuwende aflevering ooit uitbracht, was de cockpit van de Falcon voor de van woede schuimbekkende diehard-fans te klein: wat de hel was met dat stoomstrijkijzer? En wat de fuck was dat met die door de ruimte vliegende Leia? Dit was geen ‘Star Wars’ meer, dit was hoogverraad! Disney had de boodschap begrepen en vertrouwde de regie van het allerlaatste deel van de canonieke reeks opnieuw toe aan de meer conservatief ingestelde J.J. Abrams, die het kunstje van ‘The Force Awakens’ herhaalde: door onder meer die goeie ouwe Palpatine uit de dood te laten herrijzen, bracht hij iets van de vertrouwde magie van de allereerste trilogie terug. Maar wéér was het niet goed: het sluitstuk werd door het gros van de fans massaal uitgespuwd en als toppunt van ironie werd er ineens getoeterd dat die Johnson het achteraf gezien schitterend had gedaan. Ach, nu het stof op Tatooine een beetje is gaan liggen, blijven wij van oordeel dat het Abrams, zowel op visueel als op emotioneel vlak, is gelukt om de saga naar een overweldigende – de opstijgende Star Destroyers! - climax te voeren. Search your feelings, you know it to be true!

4. ‘EPISODE VIII - THE LAST JEDI’ (2017)

‘Dit is niet langer ‘Star Wars’!’ Olala, wat zijn veel fans nog steeds razend op Rian Johnson. Luke die het magistrale eindshot van de vorige aflevering, ‘The Force Awakens’, verpest door de hem aangereikte lichtsabel losjes over z’n schouder weg te werpen! Supreme Leader Snoke, waarvan iedereen dacht dat hij de nieuwe ultrabooswicht zou worden, die onverwacht in twee wordt gesneden! Die bizarre visuele gags, die ongepaste scherts! Maar wat ons betreft speelde Johnson het grandioos: enerzijds blijft hij trouw aan de aloude magie, maar anderzijds zorgt hij voor de broodnodige vernieuwing. Bovendien bevat ‘The Last Jedi’ één van de aangrijpendste scènes ooit: Luke die plaatsneemt in de cockpit van de Millenium Falcon en terugdenkt aan zijn oude vriend, de naar andere oorden vertrokken Han...

3. ‘EPISODE VII - THE FORCE AWAKENS’ (2015)

De dag dat wij ‘The Force Awakens’ zagen, werd de herinnering aan die nare prequels bijna helemaal uitgewist. Toegeven: het verhaaltje is een doorslagje van de allereerste ‘Star Wars’ uit 1977. Maar om die crawl weer over het scherm te zien rollen, om Han Solo terug te zien aan de stuurknuppels van de Falcon, om Chewie opnieuw te horen brullen, om Han en Leia – twee jeugdhelden op leeftijd – elkaar in de armen te zien nemen: prachtig. En ook de verjonging die J.J. Abrams in ‘The Force Awakens’ doorvoert is een succes: met Rey, Poe Dameron en Kylo Ren treden drie nieuwe iconische figuren op de voorgrond. Dank u J.J., voor het terugbrengen van de magie.

2. ‘EPISODE IV - A NEW HOPE’ (1977)

Uiteraard ogen de speciale effecten vandaag ietwat achterhaald: ‘A New Hope’ dateert dan ook uit a long, long time ago. Maar een mens hoeft alleen maar die immense Star Destroyer in de openingsscène boven z’n hoofd te zien verschijnen om te beseffen dat de tover na al die jaren nog steeds blijft gloeien. En wat is het toch altijd weer genieten geblazen: van de magische sfeer op Tatooine; van de knetterende lichtsabelduels; van de onsterfelijke oneliners (‘Aren’t you a little short for a Stormtrooper?’) én van de verschijning (pas na drie kwartier!) van het coolste filmpersonage ooit, Han Solo. Ziehier een film die bij machte is om het kind in de mens wakker te schudden, telkens weer.

1. ‘EPISODE V - THE EMPIRE STRIKES BACK’ (1980)

De beste ooit, op alle vlakken. Gedragen de hoofdfiguren in ‘A New Hope’ zich nog een beetje als stripfiguurtjes, dan krijgen ze hier diepgang en gravitas. De speciale effecten oogden nooit knapper (de achtervolging doorheen het meteorietenveld!), de muziek van John Williams klonk nooit magistraler (de Imperial March!), de over het hele heelal uitwaaierende plot was nooit epischer. En: de liefde roert zich! Maar wat ‘The Empire Strikes Back’ pas écht boven de rest van de franchise doet uitstijgen, is de donkerte; de bedruktheid; de gedurfdheid waarmee regisseur Irvin Kershner de kinderlijke onschuld van de eerste ‘Star Wars’ inruilt voor een bikkelharde, bijna bittere toon. De nederlaag op de ijsplaneet Hoth; Luke die zijn hand kwijtspeelt en een schokkende ontdekking doet; Han Solo die levend in carboniet wordt gegoten. Jawel: the force is strong in this one.

De films van ‘Star Wars’ zijn te zien op Disney+