televisie★★★1/2
‘I Am Not Okay With This’ op Netflix: ‘Heen en weer schietende hormonen, irrationele driftbuien en pukkels die openbarsten’
Als een wilde vlam heen en weer schietende hormonen, irrationele driftbuien, pukkels die openbarsten... Nu en dan komt de volwassenheid, samen met zijn tegenwoordig in een burn-out gesukkelde kameraad - de wijsheid - aan de deur kloppen, maar niemand doet open. Ja, hoor ik u al denken, die regeringsonderhandelingen beginnen intussen bij alle betrokkenen hun tol te eisen.
Maar er is één periode des levens waarin de zenuwen nóg strakker gespannen staan: de weifelende jaren waarin de puberteit zomaar ongevraagd en onaangekondigd z’n met Clearasil besmeerde kop opsteekt - een tijd die treffend belicht wordt in de verfrissende nieuwe Netflix-reeks ‘I Am Not Okay with This’.
Voor Syd (Sophia Lillis herkent u als de jonge Jessica Chastain uit de ‘It’-films) is het nog erger dan voor haar nochtans ook al duchtig tegen de spiegel vechtende leeftijdsgenoten: een jaar nadat haar vader zelfmoord pleegde, ontdekt zij dat er telkens wanneer zij in woede ontvlamt - voor de gemiddelde 15-jarige: elk kwartier én wanneer de wifi hapert - íéts gebeurt. Muren breken open, bomen vallen om, boekenkasten vliegen in het rond. Maar in haar hoofd blijkt het nog harder te stormen: terwijl Syd haar best doet om te vallen voor de charmes van de smoorverliefde Stanley (Wyatt Oleff, ook al bekend van ‘It’, waar hij ook al een Stanley speelde - hij heeft er kennelijk de kop voor, de stakker) is het voor de kijker al lang duidelijk dat zij veel liever de puistjes op de billen van haar beste vriendin Dina (Sofia Bryant) zou openknijpen.
Nu is een verhaal waarin de puberteit aanschouwelijk wordt gemaakt middels het lichaam ontregelende superkrachten geen nieuw idee: ‘I Am Not Okay with This’ ging duidelijk de mosterd halen bij ‘Carrie’ van Brian De Palma, en steekt dat niet onder stoelen of banken. (Ninetiesvoer als ‘Heathers’ is evenmin veraf.) Maar de makers - regisseur Jonathan Entwistle baseerde zich net als voor ‘The End of the Fucking World’ op een graphic novel van Charles Forsman - geven er hun eigen draai aan. ‘I Am Not Okay with This’ laat zich - uiterst gemakkelijk, in 7 afleveringen van om en bij de 20 minuten - bekijken als het quirky, opstandige nichtje van ‘Stranger Things’, en vindt - net als ‘The End of the Fucking World’ - een gepaste toon voor z’n tieners, half cynisch, half teder. Zoals Syd zo poëtisch grapt: ‘Schilder me geel want ik ben een fucking zonnestraaltje!’
Nog de moeite van het degusteren waard: de puike vertolkingen, de jonge Sophia Lillis (die ook al indruk maakte in ‘Sharp Objects’) op kop; de manier waarop de dode vader als een gitzwarte schaduw over het leven van Syd hangt, waardoor zware thema’s als rouw en verwerking stiekem worden binnengesmokkeld; het vakkundige vermijden van tienerclichés, ook al komen hier óók de typische, aan ‘The Breakfast Club’ schatplichtige strafstudie-aflevering en - in een spétterende finale - het schoolbal aan bod. En dan is er nog de muziek. ‘I Am Not Okay with This’ speelt zich af in een wereld waarin de tieners - zoet genot - nog dansen op Roxy Music en Rick Springfield, waarin Prefab Sprout, Captain Beefheart en Connie Conway - een mij onbekende maar kennelijk puike crooner - gemoedelijk naast elkaar op de airwaves surfen, en waarin Graham Coxon van Blur een groepje heet dat - ha! - Bloodwitch heet.
Maar dit blijft toch in de eerste plaats een reeks die weet wat de luizige kerngedachte van het puber-zijn is - ‘Ik haat mezelf, maar de rest nog net iets meer’ - en die wéét dat die gedachte, als een yoghurtje van de Delhaize, zonder brokken zijn houdbaarheidsdatum kan overschrijden. Ik vind dat zéér oké.
