FILM★★★☆☆
I, Daniel Blake (★★★☆☆)
Onverdelgbare Ken.
Er was een moment dat Ken Loach bij de oude meubelen leek te horen, maar kijk: sinds Europa meer dan ooit in de greep is van de neoliberale nachtmerrie (Bezuinigingen! Privatiseringen! ING!) is de boodschap van de Gouden Palm-winnaar weer helemaal relevant. ‘I, Daniel Blake’, het portret van een schrijnwerker die zijn ziekte-uitkering kwijtspeelt en in een hallucinante administratieve mallemolen verzeilt, is een vlammend commentaar op onze tijd, dat we kunnen samenvatten als: het is altijd weer de kleine man die wordt gekloot. De spijker op de Ken! Het typeert de cineast dat hij uit de misère van zijn hoofdpersonage nog enige wrange humor weet te puren, maar daarnaast laat Loach heel goed zien dat de kapitalistische ideologie een mens gewoonweg kan kapotmaken. Gaandeweg valt Loach wel weer in zijn oude, slechte gewoonte om die boodschap nog eens extra uit te spellen, maar toch zou iedereen dit moeten zien – de politiekers en de Geert Noelsen voorop.
