‘I Know This Much Is True’: zelfs in het voorbije seizoen van Anderlecht viel meer vreugde te rapen

Niet dat ik het iemand toewens, maar herinnert u zich nog de dolgekke film ‘Precious’ uit 2009? Daarin speelde Gabourey Sidibe een straatarm, obees, hiv-positief 16-jarig Afro-Amerikaans meisje met een gehandicapt kindje dat na de zoveelste verkrachting door haar eigen vader opnieuw zwanger wordt, van hém. Om maar te zeggen: Precious’ leven was een walk in the park vergeleken met wat Mark Ruffalo allemaal moet doorstaan in de HBO-miniserie ‘I Know This Much Is True’.

Mark moet meteen twéé keer zo diep gaan. Hij speelt niet alleen Dominic Birdsey, een 40-jarige schilder die zijn wereld om zich heen ziet instorten, maar ook Thomas, diens papperige identieke tweelingbroer, die lijdt aan paranoïde schizofrenie en in de memorabele eerste scène zijn eigen hand afhakt in de bibliotheek, als offer aan God om de Eerste Golfoorlog tegen te houden. We schrijven dus 1990, en terwijl Thomas door zijn wanhoopsdaad in een zwaarbewaakte faciliteit terechtkomt, doet Dominic zijn uiterste best om hem daar weer uit te krijgen. Intussen werpt hij gewonde blikken in de richting van zijn ex-vrouw (Kathryn Hahn), herdenkt hij zijn ma (Melissa Leo), probeert hij zijn veel jongere lief (Imogen Poots) in toom te houden, en confronteert hij dankzij de therapeute van zijn broer (Archie Panjabi) stilaan de demonen die zijn familie met zich meedraagt sinds ze in de jaren 1910 vanuit Sicilië naar Amerika trok.

U merkt: zelfs in het voorbije seizoen van Anderlecht viel meer vreugde en zonneschijn te rapen dan in dit loodzware drama - en dan moeten de plottwists, die als een lawine van miserie over het beeld donderen, nog beginnen. Wat maakt ‘I Know This Much Is True’, soms vervaarlijk tegen de potsierlijke grenzen van het melodrama scherend, dan toch de moeite waard? In twee woorden: Mark Ruffalo. Een duorol is de ultieme showcase voor een naar prijzen dorstende acteur - zie: Tom Hardy in ‘Legend’, Jake Gyllenhaal in ‘Enemy’, de Cagester zelve in ‘Adaptation’ én ‘Face/Off’! - en Ruffalo moet voor niemand onderdoen. Sterker nog: hij heeft de sublieme gave om een tour de force er niet te doen uitzien als een tour de force - hij maakt zich het broederpaar op bijna achteloze wijze eigen, zelfs in de meest showy rol blijft een bescheiden acteur. Hij heeft met The Hulk, die in de regel íéts minder woede onder het huidoppervlak voelt borrelen dan Dominic, natuurlijk al kunnen oefenen.

Voor wie twee woorden - in tegenstelling tot Ruffalo in de huid van Thomas - wat magertjes vindt, heb ik er nog een paar in de aanbieding. ‘Derek’ en ‘Cianfrance’ bijvoorbeeld: de man die Ryan Gosling en Michelle Williams naar knalprestaties stuwde in ‘Blue Valentine’ toont zich andermaal een groot acteursregisseur. En zijn keuze voor 35mm - échte pellicule! - zorgt er ook voor dat ‘I Know This Much Is True’ voor een tv-serie bijzonder veel cinematografische indruk maakt. Straffer nog: als Cianfrance hiervan een langspeler had gemaakt, in plaats van de na verloop van tijd uitputtende zes uur lange zit die dit geworden is, dan had hierboven wellicht nog een ster extra geprijkt. Er valt één ding te zeggen voor die speelduur: het is een uitputtingsslag die na verloop van tijd zelfs aan de horrorfilm ‘Hereditary’ doet denken, met z’n bijwijlen methodisch lange takes, en de meedogenloze, fatalistische kijk op familiebanden. Eigen bloed: wie niet uitkijkt, gaat eraan ten onder, of verdrinkt anders wel in een pervers poeltje van zelfmedelijden én schuldgevoel.

Kort samengevat: ‘I Know This Much Is True’ is nog altijd lolliger dan ‘Influencers’.