‘Ik had te doen met Ruth Beeckmans bij het kijken naar ‘Verliefd, verloofd, getrouwd in 24u’’

Ik had te doen met Ruth Beeckmans. Vooreerst om de voor de hand liggende redenen, die wat mij betreft niet nòg een keer overgeleverd hoeven te worden aan de alledaagse banaliteit van een koud knipperende cursor, en daarnaast: omdat die omstandigheden er naar mijn gevoel mee voor gezorgd hadden dat er nu iets te reikhalzend werd uitgekeken naar Beeckmans’ terugkeer naar het scherm. Vooral dan als die zou plaatsvinden in iets als ‘Verliefd, verloofd, getrouwd in 24u’, een vederlicht, en bij nader inzien zelfs van alle noodzaak en inhoud ontdaan programma.

De onooglijke titel deed om te beginnen meer haast vermoeden dan er daadwerkelijk te merken viel. Duidelijk was hij anders wel, want in dit programma moest een koppel effectief alle drie de voornoemde levensfasen doorlopen in één etmaal. Dat klonk heikeler dan het was. In de eerste aflevering, waarvoor Ruth Beeckmans zich naar Senegal begaf, zou ene Jen zijn Meryl ten huwelijk vragen. Een eitje, zo bleek gauw, want het koppel kende elkaar al vijf jaar en had in onderlinge samenwerking zelfs al voor nageslacht gezorgd. Bovendien kreeg ik de indruk dat Meryl in alle opzichten trouwensklaar was, want dat had ze ook zo laten verstaan aan haar huidige toekomstige. Niettemin werd ten behoeve van de lol volgehouden dat Meryl nog even van niets mocht weten: een detail waar Beeckmans ons, meer als schijnmanoeuvre, herhaaldelijk aan herinnerde. Meestal op momenten dat je net op het punt stond om de rekbaarheid van dit format hardop in twijfel te trekken.

Om natuurlijk niet de vraag uit te lokken ‘Schat, waarom stappen we eigenlijk op een vliegtuig naar Senegal, en belangrijker: waarom worden we gevolgd door een cameraploeg?’, werd Meryl in de waan gehouden dat ze deelnam aan een in werkelijkheid niet-bestaand programma met de al even fictieve titel ‘Droomvakantie’. Het hield in dat het koppel onder camerabegeleiding het buitenlandse hotelwezen zou gaan doorlichten. Liever had ik dàt programma gezien, bedenk ik nu, want tot Meryl door Jens een ring onder de neus geduwd kreeg - op het moment suprême opgediept uit een vers gevangen oester - was je namelijk genoodzaakt om je geduld te beproeven bij wat veel weg had van een vakantieverslag door derden: toevallig mijn minst favoriete categorie vakantieverslag. Na een tijdje werd de sfeer in het resort zelfs zodanig zorgeloos dat je op den duur niet meer onder de verdenking uit kon dat er ergens een kwalijk geval van sponsoring mee aan de basis had gelegen van dit programma.

Na het aanzoek nam de aflevering evenwel een andere toon aan, die ik daarom nog niet spoorslags als prangender zou omschrijven. Wat er al van een spanningsboog school in ‘Verliefd, verloofd, getrouwd in 24u’, was immers nog voor halfweg alweer onverbiddelijk gladgestreken. Wat volgde, de vele praktische beslommeringen van hoe inderhaast een trouwerij op poten te zetten, schurkte dan weer aan tegen ongemakken als ‘Say Yes to the Dress’: een programma dat me altijd weer inspireert tot de oprisping ‘Nee, dank u, ik bén al getrouwd’. De eerste aflevering van ‘Verliefd, verloofd, getrouwd in 24u’ zag er dan wel bijwijlen aandoenlijk uit, en zal voor de betrokkenen ongetwijfeld een emotioneel geladen verslag blijven van die keer dat ze op kosten van een grote zender naar Senegal mochten, maar als uitzending voor breder gebruik gleed ze van mij af als een vanillepuddinkje van een oliejekker. Maar voor het overige: iedereen gelukgewenst hoor.