'Sex Education'Jemima Kirke
‘Ik heb mijn dochter moeten vertellen dat mama vroeger een héél stout meisje was’
Soms ontroerend, vaak hilarisch, maar vooral pijnlijk herkenbaar: de eerste twee jaargangen van het bejubelde ‘Sex Education’, waarin een stel tieners wanhopig op zoek is naar zichzelf en naar goeie seks, hielden ruim tien miljoen kijkers aan het scherm gekluisterd. In het derde seizoen, nu op Netflix, staat tussen droom en daad een puriteinse schooldirectrice in de weg. Haar missie: de puberale driften van haar leerlingen in de kiem smoren. Een rol op het lijf geschreven van Jemima Kirke? ‘Ach, laat pubers toch vrolijk in het rond vogelen.’
Sinds ze in 2012 doorbrak in de komische succesreeks ‘Girls’, wordt ze in zowat elke recensie geroemd om haar uitzonderlijke talent. The New Yorker bombardeerde haar zelfs tot ‘één van de beste actrices van haar generatie’. Maar ondanks alle lof blijft Jemima Kirke (36) de bescheidenheid zelve.
JEMIMA KIRKE «Acteren is gewoon een job, toch? Ik begrijp die blinde verafgoding van filmsterren niet zo goed. Ik ben een gescheiden moeder van twee kinderen: ik moet rekeningen betalen, dus heb ik geld nodig. Dat verdien ik door te acteren. Zo simpel is het.»
– Wanneer we je in ‘Sex Education’ aan de slag zien als Hope Haddon, de sardonische schooldirectrice van Moordale Secondary School, spat het spelplezier van het scherm. We kunnen moeilijk geloven dat geld de énige reden is waarom je voor een acteercarrière hebt gekozen.
KIRKE «In het begin wel, hoor. Toen regisseuse Lena Dunham, een vroegere schoolvriendin, me vroeg om de rol van Jessa Johansson te spelen in ‘Girls’, was ik een jonge twintiger met een diploma van kunstschilder: ik denk dat ik geen tekening hoef te maken bij mijn financiële situatie in die tijd (lacht). Ik wist ook helemaal niet hoe dat moest, een actrice zijn. Ik had geen stylist, geen agent, geen Twitter of Instagram… Tijdens de opnames voelde ik me een amateur die maar wat liep aan te modderen tussen de ‘echte’ acteurs. In de loop der jaren heb ik natuurlijk wel wat ervaring opgedaan, maar toch bekruipt dat gevoel me soms nog.»
– Een actrice die meespeelt in ‘Sex Education’, een serie met een miljoenenpubliek, kan zichzelf toch bezwaarlijk een amateur noemen?
KIRKE (enthousiast) «Fantastische reeks, hè. Ik ben zó blij dat ik mocht meedoen, want ik ben een fan van het eerste uur: het puberbrein is een ondoordringbaar doolhof, maar toch slagen de makers erin om perfect te vatten wat er in het hoofd – en het lijf – van die zoekende, worstelende tieners omgaat. Het werd trouwens hoog tijd dat we eens een fictiereeks te zien kregen waarin de ontluikende seksualiteit van jongeren realistisch wordt geportretteerd: niet als een idyllische romance die aanvangt met een perfecte eerste kus bij zonsondergang, maar als een rommelige, klunzige zoektocht vol valkuilen en gênante momenten.»
– En die zoektocht mag jij naar hartenlust saboteren.
KIRKE «Hope Haddon is een valse tang die ervan geniet om mensen eerst poeslief op het verkeerde been te zetten en vervolgens keihard uit te halen: héérlijk om te spelen (lacht). Wanneer ze wordt aangesteld als directrice, toont ze zich aanvankelijk van haar joviaalste kant, maar al snel blijkt dat ze nog gemener is dan haar voorganger, mister Groff, die op het einde van het tweede seizoen werd ontslagen. Ze voert de uniformplicht op school in en slaat die arme kinderen om de oren met vlijmscherpe preken over onthouding – géén seks voor het huwelijk. Een verschrikkelijk conservatief mens, kortom.»
– Een personage dat qua opvattingen mijlenver van jou af staat: je bent een vurig pleitbezorger voor seksuele emancipatie en het recht op abortus.
KIRKE «En toch herken ik mezelf in Hope Haddon. Uiteraard niet vanwege haar wereldbeeld, maar omdat ze net als ik een controlefreak is, op het neurotische af. Alles wat ik doe, verloopt volgens een strikte, zorgvuldig samengestelde planning, die ik tot op de minuut respecteer.»
– Dat strookt niet met het beeld dat de wereld van jou heeft: je staat bekend als een vrijgevochten geest, een wildebras zelfs.
KIRKE «Ben ik écht zo, of is dat gewoon het beeld dat mensen graag van mij ophangen? Soms heb ik het gevoel dat ik al mijn hele leven in een bepaalde rol word gedwongen: mijn vader was een drummer (bij Free en Bad Company, red.), mijn moeder een modeontwerpster, mijn zussen zingen en acteren… Als je in zo’n artistieke omgeving opgroeit, gaat iedereen er zomaar van uit dat je ook een soort bohemienne zult worden, een kunstenaarstype dat boven de gewone wereld uit zweeft.
»En wat doe je dan, als tiener die wanhopig probeert om cool te zijn? Je gaat mee in dat verhaal, je begint een rol te spelen die eigenlijk niet past bij wie je bent. Maar als je je ware aard verloochent, knal je op een gegeven moment met je hoofd tegen de muur. In mijn geval: de muur van de afkickkliniek, om van mijn alcohol- en cocaïneverslaving af te raken. Amper 19 jaar was ik – aan die woelige periode heb ik ongetwijfeld mijn imago van wildebras te danken.
»(Slaat zich voor het hoofd) Verdorie, nu doe ik het weer. Onlangs kreeg ik een bericht van mijn dochtertje: ‘Mama, ben jij op je 13de beginnen te roken?!’ Dat had ik blijkbaar verteld in één of ander interview, en mijn arme Rafaella was gechoqueerd toen ze dat las. Ik heb haar verteld dat mama vroeger een héél stout meisje was, en dat haar voorbeeld ab-so-luut geen navolging verdient – een sterk staaltje van verantwoord ouderschap, al zeg ik het zelf.»
– In interviews en op sociale media praat je vrank en vrij over de voor- en nadelen van het moederschap. Vorig jaar kreeg je half Instagram over je heen na een post waarin je de nanny van je kinderen bedankte: door zo vaak met hen te spelen, schreef je, had ze je heel wat oersaaie momenten bespaard.
KIRKE «Ja, die uitspraak heeft wel wat stof doen opwaaien. Ik heb een heuse shit storm over me heen gekregen, terwijl ik gewoon zei wat zoveel moeders denken: fulltime mama zijn is níét leuk. Om één of andere reden wordt van vrouwen verwacht dat ze zich 24/7 ten dienste stellen van hun kinderen. Ik grúw van die gedachte. Ik zie mijn kinderen doodgraag, maar dat wil niet zeggen dat ze mijn hele bestaan mogen opeisen. Ik ben opgebouwd uit drie gelijke delen: moeder én actrice én schilderes. Als één van die drie rollen een te dominante plek opeist, en de andere twee dreigt te versmachten, word ik ongelukkig.»
– Dat lijkt me een moeilijke evenwichtsoefening.
KIRKE «Helaas wel, ja. De voorbije maanden ben ik te veel actrice geweest, en te weinig moeder: de drie-eenheid is uit balans, en dat doet me veel verdriet. Ik ben nu in Belfast voor de opnames van ‘Conversations with Friends’ (een televisieserie gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Sally Rooney, red.). Als die achter de rug zijn, spring ik op het eerste vliegtuig naar New York, zodat ik mijn kroost eindelijk weer in de armen kan sluiten. Door mijn drukke werkschema, de opeenvolgende lockdowns en de strenge quarantaineregels heb ik mijn kinderen al sinds april amper gezien: niet voor herhaling vatbaar, hoor. Zo lang heb ik ze nog nooit moeten missen. Maar ik ben vast van plan om al mijn mama-schade in te halen. Zónder nanny, deze keer (lacht).»
– Een ideetje: samen naar ‘Sex Education’ kijken?
KIRKE «Rafaella is 11 jaar, Memphis is 9: een serie over hitsige pubers die graag doktertje spelen, daar wacht ik beter nog even mee (lacht). Maar over een paar jaar móéten ze de reeks bekijken. Niet omdat ik erin meespeel, maar voor de gezonde, complexloze manier waarop een delicaat onderwerp als tienerseksualiteit in beeld wordt gebracht.
»Mijn kinderen groeien op in de Verenigde Staten, hè: Amerikanen scheppen graag op over hun land of the free, maar ik vind net dat hun mentaliteit op sommige vlakken helemaal níét vrij is. Zeker wanneer het over seks gaat. De seksuele moraal die mijn personage Hope predikt, lijkt dan wel hopeloos voorbijgestreefd, maar toch wordt de kern van haar programma – geen seks voor het huwelijk – vandaag nog steeds onderwezen in maar liefst negentien staten van de VS. Zo worden nóg maar eens hele generaties gekweekt die hun lichamelijkheid als iets zondigs beschouwen, en er bijgevolg ook verkrampt en onzeker mee omgaan. We weten allemaal tot welke mistoestanden dat kan leiden.
»Dan zeg ik: laat de jeugd maar vrolijk in het rond vogelen: dat is de enige manier waarop ze het zullen leren.»
