Ik laat nog liever een one-hundred-and-eighty in mijn scheenbeen gooien dan nog één minuut van ‘BV Darts’ te moeten zien

Zeg wat je wil over ‘BV Darts’, maar de makers verstaan de kunst om het beste tot het laatste te bewaren. Maar liefst tachtig minuten liet het hoogtepunt van de tweede aflevering op zich wachten, het moment waarop Sean Dhondt eindelijk zei: “Deze aflevering zit er volledig op.” Dat was nadat Pascal Braeckman zijn derde dartsmatch had gewonnen van Francesco Planckaert en zo naar de volgende ronde mocht. Ja, dat is een spoiler, maar dan hoeft ú tenminste niet meer te kijken.

De eerste reeks van ‘BV Darts’ op VTM2 kwam vorig jaar om drie redenen in het nieuws: er keek geen kat naar, echte dartsspelers werden bloeddorstig van de halfslappe spelregels en winnaar Andy Peelman had de grootste moeite om een zes van een negen te onderscheiden. Of zoals ze aan de Medialaan in hun jaarverslagen schrijven: slechte reclame is ook reclame en die vierenzeventig VTM’s vullen zichzelf niet. En dus zit ik hier weer, te kijken naar advocaat Omar Souidi die met twee linkerhanden en één broer zijn dartsbord probeert te installeren. “Je moet er wat voor over hebben om de kampioen van BV Darts te worden": néé, meester Souidi, dat hoeft u helemaal niet. Als drugsadvocaat zou u moeten weten dat er geiniger manieren zijn om je hersenen te beschadigen.

Maar laten we het niet te veel over Souidi, Braeckman en Planckaert hebben - als ik mezelf deze winter kon verwarmen door met pijltjes naar een muur te gooien, zou ik het ook doen. Laten we wat hoger mikken, zou Dancing Dimi zeggen, naar de vergadertijgers die ooit op een whiteboard hebben gestift dat dit weer moest worden gemaakt, dit saaie gedrocht van een programma dat mij naar mijn tv doet schreeuwen als iedere Vlaming naar zijn energiefactuur. Hoe haal je het in je hoofd dat vier keer vogelpikken door mensen die het nauwelijks kunnen goed is voor bijna anderhalf uur televisie? Hoe hard meurt je hart naar een GFT-bak als je Braeckman en Planckaert meer dan twee minuten beurtelings laat knoeien om precies op nul uit te komen? Hoeveel programma’s denk je dat een toog en neonverlichte frigo’s in hun decor hebben staan? Stella op tafel en een goeie publieksopwarmer: ik kan me geen andere redenen bedenken waarom elke pijl in ‘BV Darts’ die meetlatten naast het bord landt, wordt onthaald als was het wereldvrede.

En voor wie zelf wel eens in een bruin café op de tripel twintig mikt: de deelnemers hoeven niet dubbel uit te gooien. Voor wie geen stamkroeg heeft: dat is alsof je de laatste vijf kilometer van de marathon mag afleggen met een deelstep. Zo lobotomisch debiel is dit programma dus.

Ik zal wel voor vanalles en nog wat een straf verdienen, maar alsjeblief, bespaar de rest van Vlaanderen een derde seizoen van deze klodder bruine zeep op het hellend vlak der beschaving. Serieus, dan nog liever een one-hundred-and-eighty in mijn scheenbeen. De mopjes van Pascal Braeckman zie ik wel bij Tom Waes, die van Francesco Planckaert zie ik overal en als ik Omar Soudi met scherp wil zien schieten, word ik wel drugsbaron. Zelfs dát nog liever dan ‘BV Darts’.