‘Ik zie mezelf niet als een sekssymbool’

‘Ik werd extatisch toen ik de lijst met de andere actrices zag.’ Sharon Stone maakte naam als ‘object of desire’ voor mannelijke sterren, maar met haar excentrieke rol in Netflix-serie ‘Ratched’ heeft ze ontdekt dat er ook andere tegenspelers bestaan. Topactrices als Sarah Paulson en Judy Davis, bijvoorbeeld. Of een aapje. ‘We hadden echt een klik. We waren een team.’

‘Oh, bonjour!’

Het is een dinsdagavond die we doordeweeks zouden willen noemen, ware het niet dat op het scherm van onze computer een korrelige Sharon Stone opduikt. We zeggen beleefd ‘good morning’, want in Stones tijdzone moet de dag nog goed en wel beginnen, en we stellen ons voor als een Belgische journalist uit Brussel. Waarna de inmiddels 62-jarige actrice ons dus in het Frans begroet.

We spreken Stone, via Zoom dus, naar aanleiding van ‘Ratched’, de nieuwe Netflix-serie die inzoomt op Mildred Ratched, de strenge, zielloze verpleegster uit de filmklassieker ‘One Flew Over the Cuckoo’s Nest’ (1975). Actrice Louise Fletcher won toen een Oscar voor Beste Actrice voor haar rol als de onverbiddelijke kwelgeest die Jack Nicholson het leven zuur maakt in een psychiatrische instelling. 45 jaar later wordt de rol van Ratched vertolkt door Sarah Paulson – u herkent haar uit topfilms als ‘12 Years a Slave’ en ‘Carol’ – en leren we hoe de verpleegster uitgroeide tot de harteloze tiran die ze in ‘One Flew Over the Cuckoo’s Nest’ blijkt te zijn.

Aan ‘Ratched’ zijn veel gewaardeerde namen verbonden. Schrijver Evan Romansky is dan wel een debutant, maar werkte samen met Ryan Murphy, het brein achter reeksen als ‘Glee’ en ‘American Horror Story’, waarvan inmiddels negen seizoenen zijn gemaakt. Naast Paulson bestaat de cast grotendeels uit namen die de kijker er eindelijk nog eens herinneren hoe goed ze wel niet kunnen acteren: denk aan Judy Davis (‘Barton Fink’, ‘Husbands and Wives’), Cynthia Nixon (vooral bekend uit ‘Sex and the City’, maar ook een gewaardeerde actrice op Broadway) en Amanda Plummer (‘Pulp Fiction’).

‘Ik wilde al heel lang met Sarah Paulson werken,’ vertelt Stone. ‘En ik werd extatisch toen ik de lijst met de andere actrices zag. En de andere acteurs ook, natuurlijk, zoals Corey (Stoll, red.) en Jon Jon (Briones, red.). Als er zo veel talent aan één project verbonden is, mag je niet twijfelen. En ik wist dat Ryan er iets ongewoons van zou maken.’

Nerveus

Veertig jaar na haar debuut met een woordeloos figurantenrolletje als Pretty Girl on Train in Woody Allens ‘Stardust Memories’ speelt Stone de excentrieke Lenore Osgood, een steenrijke vrouw met een gehandicapte zoon en een witte permanent. Ze heeft haar eigen (moordzuchtige) redenen om op te duiken rond het Californische instituut waar Mildred Ratched opklimt tot hoofdverpleegster. Stone duikt pas in de derde aflevering van ‘Ratched’ op, maar haar personage trekt de aandacht, en zal over de tongen gaan. Al is het maar voor de angst die ze zaait en de gruwel die ze oogst.

‘Ratched’ is immers geen psychologisch drama zoals ‘One Flew Over the Cuckoo’s Nest’. Het is meer een lang uitgesponnen, in diepe kleuren badende horrorfilm, in de stijl van Alfred Hitchcock. ‘Iets tussen een melodrama en een film noir,’ omschrijft Stone het, al lijkt ze snel te beseffen dat ook die vlag de lading niet helemaal dekt. ‘Als je naar het werk van Ryan Murphy kijkt… Die man is een genre op zichzelf. Hij heeft een hyperrealistische stijl. En als je met een regisseur werkt, moet je de stijl van die regisseur ook echt begrijpen. Dat geldt voor een film die je met Quentin Tarantino maakt én voor een film die je met Martin Scorsese maakt. Hetzelfde geldt dus ook voor Ryan: hij heeft zijn eigen stijl, zijn eigen kenmerken. Het is essentieel dat je zijn mindset begrijpt. Zijn aandacht voor muziek en licht bepaalt heel erg de inhoud van wat hij wil vertellen. Elk detail heeft zijn eigen betekenis.’

‘Moordenaar’

Als Stone de laatste tijd in de media kwam, ging het niet vaak om haar carrière als actrice. In augustus haalde ze op Instagram uit naar Amerikaans president Donald Trump: ‘Stem niet op een moordenaar,’ riep ze op. Ze hekelt het gebrekkige beleid van Trump als het op de coronapandemie aankomt: haar grootmoeder en haar meter overleden door het virus; haar zus, die lijdt aan een auto-immuunziekte lupus, raakte ook besmet en werd, net als haar schoonbroer, opgenomen in het ziekenhuis.

Voor we worden doorgeschakeld naar Stones home office in de VS, wordt ons op het hart gedrukt dat alle vragen over ‘Ratched’ moeten gaan. De serie komt net op tijd om ons eraan te herinneren dat Stone een aanwinst is voor eender welke cast, en dat ze haar stiel heel serieus neemt. Stone is een uitstekende actrice, die voor een Golden Globe werd genomineerd voor haar rol in Martin Scorseses gangsterdrama ‘Casino’ (1995) en zichzelf de filmgeschiedenis inschreef toen ze Michael Douglas even tussen haar benen liet kijken in Paul Verhoevens ‘Basic Instinct’ (1992) – een iconische scène waarover ze al meermaals liet verstaan dat ze het beu is erover te praten.

Een tv-reeks als ‘Ratched’ brengt andere uitdagingen mee dan een bioscoopfilm, vertelt ze. ‘Bij een film krijg je het volledige script en werk je met één regisseur. Bij een tv-serie krijgt je het script niet: ofwel is het nog niet klaar, ofwel krijg je enkel de afleveringen en scènes van jouw personage. En dan moet je nog switchen tussen aflevering 6, aflevering 1 en aflevering 3, en worden al die afleveringen geregisseerd door een andere regisseur.’

‘Je moet er niet alleen mee leren omgaan dat je niet aan één stuk aan dezelfde aflevering kunt werken – zonder te weten hoe de andere afleveringen er zullen uitzien, maar je moet leren omgaan met andere regisseurs, die elk hun eigen manier van werken hebben.’ Of dat voor meer nervositeit zorgt, willen we weten. ‘Oh my God!’ grijnst Stone. ‘Natuurlijk. Op het einde wil ik dan weten: komt alles goed samen? Volgt de ene aflevering de andere goed op? Sta ik een beetje consistent te acteren in verschillende scènes? Heb ik de juiste toon gevonden?’

Sekssymbool

Aan ervaring heeft Stone, na veertig jaar, alleszins gebrek. Haar eerste jaren in Hollywood gingen vrij onopgemerkt voorbij, met rolletjes in de ‘Indiana Jones’-rip-off ‘King Solomon’s Mines’ (1985), de neergesabelde avonturenfilm ‘Allen Quatermain and the Lost City of Gold’ (1986), waar ze een nominatie voor ‘Slechtste actrice’ aan overhield, en ‘Police Academy 4' (1987). Het grote publiek leerde haar pas echt kennen in ‘Total Recall’ (1990), de actiefilm waarin ze meer dan haar mannetje stond als de echtgenote van Arnold Schwarzenegger. Twee jaar later castte regisseur Paul Verhoeven haar opnieuw in het inmiddels iconische ‘Basic Instinct’, waarmee ze uitgroeide tot een sekssymbool.

Zo ziet ze zichzelf nochtans niet, vertelde ze in het voorjaar aan Vogue. ‘Toen ik begon in deze business, werd de term ‘fuckable’ gehanteerd om te zien of je werk kon krijgen. De studiobazen zaten rond een grote tafel en bespraken of we al dan niet ‘fuckable’ waren. Ze dachten dat ik het niet was.’ Waarna ze zichzelf strategisch liet fotograferen voor Playboy om alsnog ‘fuckable’ over te komen. ‘Maar ik zie mezelf niet als een sekssymbool.’

Als ze nu terugblikt op haar carrière, ziet ze vooral mannen als collega’s – van Schwarzenegger en Douglas over Gene Hackman en Russell Crowe (in ‘The Quick and the Dead’) tot Robert De Niro en Joe Pesci. ‘Ik heb in mijn carrière vooral met grote, stevige acteurs gewerkt,’ beseft Stone. ‘In de films die ik heb gemaakt, had ik bijna altijd een mannelijke tegenspeler. Of twéé mannelijke tegenspelers. Ik heb nooit echt de gelegenheid gehad om met vrouwen te werken, zeker niet met zo veel geweldige actrices als in ‘Ratched’. Toen ik Meryl (Streep, red.) als tegenspeelster had in ‘The Laundromat’… Dat was fantastisch. So terrific. Want wat leer je als vrouw, als je nooit met andere vrouwen werkt?’

Subtiele kant

In ‘Ratched’ zijn het de vrouwen die de plot bepalen en de actie vooruit stuwen: het lot van de weinige mannelijke personages wordt bepaald door de vrouwen. ‘Door met zulke sterke actrices te werken, heb ik een nieuwe, meer subtiele kant van mezelf ontdekt. Het is een kans om mijn personages op een heel andere en veel diepere manier te ontwikkelen. Je krijgt niet dezelfde soort intimiteit als je altijd met mannen werkt. And I’ve worked with the biggest, toughest men in the business.’

Wanneer de tijd bijna op is en voor ze ons ‘Au revoir’ zegt, vertelt Stone over een andere collega uit de cast van ‘Ratched’ die een genot was om mee samen te werken: het aapje dat Lenore Osgood als huisdier houdt en als haar beste vriend beschouwt. ‘Hij is geweldig. Je zou hem eens moeten ontmoeten. Ik heb aan nog een andere serie gewerkt waarbij er een aap op de set rondliep, en toen Ryan me vertelde dat ik met een aap moest acteren, heb ik gezegd: zolang het maar niet met díé aap is. Dat was een gevaarlijk beest, dat nooit luisterde.’

Uiteindelijk mocht ze haar tegenspeler zelf mee casten. ‘Deze aap was héél slim. En hij was een heel goede acteur. Really cool. Hij wist wanneer hij zich moest inhouden, en hij wist wanneer hij gek mocht doen. We hadden echt een klik, moet ik zeggen. We waren een team. Terrific.’

‘Ratched’ is nu te bekijken op Netflix.

(DM)