In aflevering 7 van ‘De mol’ vertrok onze favoriete kandidaat, maar níét onze hoofdverdachte

Vraag het aan Agatha Christie, Alfred Hitchcock of de mensen die gisteren eerst nog naar Brugge - Anderlecht hebben gekeken: een goeie thriller is niet zelden gebaat bij een twist op het einde. Blijft de vraag: zitten we in dit zesde seizoen sinds de herlancering van ‘De mol’ met een verrader die opereert op olympisch niveau, of een groep die vooral uitblinkt in het langeafstandsknoeien? Na zeven afleveringen woest achter een verdacht beestje aan te hebben gelopen, beseften de kandidaten vanavond plots dat ze alleen hun eigen staart in handen hebben; de gelaatsuitdrukkingen waren navenant en om te koesteren.

Maar eerst moeten we het hebben over de olifant in de porseleinwinkel. De goedbedoelende marketeer die als het rotsblok uit ‘Raiders of the Lost Ark’ door dit seizoen rolde; het kloppende hart van deze groep én het ankerpunt van alle entertainment; een geschenk van een kandidaat dat de makers van dit fijne programma elke week opnieuw met dankbaarheid uitpakten. Philip! Flipper! P-Dawg! Een ode aan de man die zijn evenwichtsorgaan - en meteen ook zijn sleutels, zijn laptop, zijn sjaal en zijn handschoenen - in de baarmoeder vergat, is hier niet meer dan op zijn plaats. Philip was een stuurman die bij elke in de verte opdoemende bocht naar links zijn roer alvast naar rechts keerde. Een architect zonder plan of gereedschap, die toch dapper bleef bouwen. Een vrolijk bruisend vat vol contradicties ook: zijn hand-oogcoördinatie liet hem bij momenten niet toe een volumeknop naar behoren te bedienen, en tóch heeft hij alle opdrachten kunnen doorlopen met enkele vingers in de groepspot. Nee, het was elke week genieten van zijn wilde capriolen, zijn deugddoende gebrek aan schaamte (die dan maar van zijn omgeving moest komen), zijn als vuurwerk knetterende communicatie. Ik zal deze grote Domino Master in de eindfase van dit programma missen: een gemiddelde kandidaat is een prettig vlammetje, maar híj was, zoals ooit op zijn bast pronkte, kissed by fire.

Voor ik het zou vergeten: aan Philips ongelukkige exit ging nog een meer dan genietbare aflevering vooraf. Het eerste deel stond in het teken van de sprookjes van de gebroeders Grimm, en was dit seizoen uniek in de zin dat alles min of meer liep zoals het moest. Oké, in zijn versie van het verhaal liet Sven Hans en Grietje, om vooralsnog onopgehelderde redenen, samen op een eend kruipen, maar hij zette in zijn voorleessessie tenminste een overtuigend kwezeltje neer: met je ogen dicht kon je je er zo Jan Jambon tijdens een crisisberaad bij voorstellen. Ik vermoedde dan toch medelijden aan de zijde van de mol: aan het einde van de dag werd de pot gespijsd met 6.000 euro, ei zo na een verdubbeling.

Zeer entertainend was dan weer de behekste Villa Landidyll waaraan Sven en Philippe ten prooi vielen. Annelotte en Lennart, die overigens zeer mooi in elkaars richting kunnen kijken, moesten zich schuilhouden en zonder hun aanwezigheid te verraden allerlei voorwerpen verplaatsen. Zeker in Svens blik zag je slaapgebrek en lichte paniek om voorrang vechten, maar lichte paniek kwam nu eenmaal van rechts. In zijn gedachten kon de trappenhal elk moment overspoeld worden met bakken bloed, en stonden de kruisbeeldjes op het punt om zichzelf ondersteboven te keren.

Deel twee speelde zich af op Alexanderplatz, waar de kandidaten - van buitenaf en op grote hoogte - de bizarre scènes mochten gadeslaan die zich in hotelkamers afspelen. Lennart wikkelde zich in een dekbedovertrek en raapte rozenblaadjes, Annelotte duwde hoelahoeps in een reiskoffer, en Sven moest op rolschaatsen (!), uitgedost in een weinig bescheiden trouwjurk (!!), zonder handen een Berlijnse bol (!!!) opeten. Uit de mond van Gilles De Coster: ‘Wij hebben op de redactie een kleine chimpansee rondlopen, en af en toe laten we dat beestje ook een opdracht bedenken.’ Wat ook wel weer zo sympathiek is.

Kunnen er nog verdachtmakingen zijn, nu alle zekerheden aan gruzelementen zijn geslagen? Alleen omdat het moet. Sven zorgde ervoor dat hij niet met de júíste woorden (‘nachtkastje’, ‘slipje’) kwam aanzetten, maar met niet meteen voor de hand liggende synoniemen (‘commode’, ‘stringachtige onderbroek’). Lennart was Lennart en blijft voor het grootste deel van de kijkers dus de hoofdverdachte (zeker na zijn weinig overtuigende reactie na het rode scherm van Philip). Maar ik blijf, ook al is het voornamelijk uit eergevoel, bij Annelotte: zij deed haar best om de haarvlecht in het bos níét bij Rapunzel te leggen, zorgde er tijdens het verstoppen voor dat ze de popjes op de stoel twéé keer moest gaan verzetten, wilde in de kast ‘het slot testen’ én voorspelde fijntjes prostaatkanker voor al haar medekandidaten. Toch een voetnoot: Philip heeft bijna alle opdrachten samen met Sven gespeeld, en als de kandidaten die Philip verdachten toch tot het einde in het spel zijn kunnen blijven... hebben die kandidaten dan niet per ongeluk veel vragen op Sven ingevuld en heeft Sven als hoofdverdachte dan geen streepje voor? ‘Ach,’ hoor ik u zuchten, ‘zo heeft élke finalist intussen een hele gevangenismuur vol streepjes...’ En zo is het maar net.

Alles hat ein Ende: dat van ‘De mol’ ontvouwt zich volgende week als een majestueuze pauwenstaart - evenwel zonder mijn favoriete pauwtje: tschüss, P-Dawg, het ga je goed.