In aflevering drie van ‘De mol’ droeg één kandidaat bij aan het spel als een spijkermat aan een Formule 1-wedstrijd

Elke ‘De mol’-kandidaat heeft wel één aflevering waarin hij of zij als een rijpe bloem tot volle wasdom komt. Denk aan Flipper vorig jaar bij de domino-opdracht, of Joeri toen die zich met Joker-achtige grimas op een boot hengstte: heroïsche, karakterbepalende momenten. Wie viel die eer deze aflevering te beurt? Emanuelle, natuurlijk! Die kekke Manu, die bijdroeg aan het spel als een spijkermat aan een Formule 1-wedstrijd. Als zij een kaartenhuis moet bouwen, dan begint ze geheid door de ventilator aan te zetten. En tóch denk ik niet dat zij de mol is. En tóch is er 6.850 euro verdiend. Begrijpe wie het begrijpe kan.

De eerste opdracht speelde zich af op drie fronten: in een toeristisch stadje aan de oever, waar Anke lukraak aan de lokale bevolking vroeg wie er met haar een snelle wip zou overwegen of anders wel aan haar vinger wilde trekken; in een hotelkamer, waar Bert en Nele een wedstrijdje Naast Elkaar Communiceren organiseerden, M&M’s telden en glazen wijn leeg goten; én op twaalf meter diepte, waar de spookachtige standbeelden van Jason deCaires Taylor het onderwaterkijkstuk van het Museo Atlántico vormden, en waar het kwartet Yens, Uma, Sven en Emanuelle ‘Le grand bleu’-gewijs in de diepte afdaalden. Volgens aloude traditie waren al die delen van de opdracht nauwgezet met elkaar verbonden op een manier die zelfs ik in de smiezen begon te krijgen tegen dat er uiteindelijk - al bij al redelijk vlotjes - 2.850 euro in de pot belandde.

Tot dusver hield Manu zich nog relatief gedeisd - als je tot vijf keer toe een paniekaanval krijgen op welgeteld twee meter diepte nog ‘relatief gedeisd’ kan noemen. Het is pas de volgende dag dat zij zich ontpopte als amateurastronome, topbasketbalster én evenwichtsicoon.

Dat zat zo: voor de tweede opdracht ging het kandidatenbestand naar het machtige vulkaanlandschap van het Parque Nacional de Timanfaya, alwaar zij in maanwagentjes een tocht ondernamen. Onderweg moesten ze zoveel mogelijk ruimtegerelateerde weetjes zien op te slaan, en passant elkaars gefilterde urine (flauw: achteraf gezien water met een likje azijn) achterover kappend. Het is híér dat Manu loco mocht gaan. Vooreerst was zij voor Philippe een zo ongeveer even aangename en rustgevende medepassagier als een baby bij wie de tandjes er net doorkomen op een trans-Atlantische vlucht met turbulentie. ‘Je bent wel heel... dominant,’ probeerde hij voorzichtig, terwijl zij zich voor de achtentwintigste keer vergewiste van de ligging van Mericulus. Haar studiemethode klonk als non-stop slam poetry. Philippe kreeg er geen speld tussen. En tóch stopte het duo bij zowat elke plakkaat, daarbij de doortocht van beste speler Sven al dan niet doelbewust blokkerend. Bij de eerst mogelijke gelegenheid zette die arme Philippe het op een lopen, en stoof hij er met Uma vandoor.

De fysieke proeven die de kandidaten onderweg moesten volbrengen, zorgden voor de grappigste scènes ooit in een tv-programma over saboteurs, als ik tenminste even héél het eerste seizoen van ‘De verraders’ vergeet - wat ik de afgelopen dagen overigens wel vaker heb proberen te doen. Met name de proef waarbij de kandidaten door een ronddraaiende stoel door elkaar werden geschud en daarna geblinddoekt over een houten lat moesten springen, leverde taferelen op die je nog niet ziet na een nachtje stappen in de Overpoort. Onbetwist hoogtepunt: Yens, van wie het brilletje elke aflevering ronder lijkt te worden, Sven en - natuurlijk! - Manu die een ongelofelijke imitatie ten beste gaven van Gunther Schepens die ‘s nachts vanuit zijn wagen naar zijn voordeur wandelt, en zodoende in zijn achtertuin terechtkomt.

Dat deze opdracht uiteindelijk de volle 4.000 euro opleverde, mag een klein wonder heten: Marcske van ‘F.C. De Kampioenen’ die tijdens de belangrijkste match van het seizoen lukraak in de kruising trapt. Binnen is binnen.

De afsluiter was een film met Frank Focketyn (zijn komst werd een klein beetje aangekondigd met een quote uit ‘Het eiland’), waarna hij als de wonderbaarlijke karakterkop die hij is zijn mening gaf over de acteerkwaliteiten van de kandidaten. Het verdict: alleen Bert, Nele en - tromgeroffel - Manu konden zijns inziens de mol zijn. Merkwaardig dat niet Anke, toch een soort Meryl Streep op speed, door hem niet werd weerhouden.

Nele is eruit. Van Manu kan ik het - Mericulus nog aan toe - echt niet geloven. Voetballers die worden omgekocht, maken ook geen vijf owngoals in het eerste kwartier. En dus blijft enkel Bert over. Game on.