In ‘Alles voor de Spelen’ was het niet BV Koen Wauters die de show stal, maar zijn copresentator Gilles Dupont

Als VTM één ding kan, dan wel het in beeld brengen van excellentie. Of het nu gaat om het doen alsof iemand zingt in ‘I Can See Your Voice’ of om het doen alsof iemand kán zingen in ‘The Masked Singer’, telkens oogt het even smaakvol als het klinkt. Ook wat het voor de eeuwigheid vastleggen van fysieke triomfen betreft is men in de Medialaan aan het juiste adres, zoals de zender in het verleden met ‘Spartacus Run’, in het heden met ‘Special Forces: wie durft wint’ en in het eeuwige met ‘BV Darts’ bewees. Wie beter om de Belgische selectie te begeleiden richting Special Olympics, zeker wanneer men zich daarbij kan bedienen van Koen Wauters, de Kris Wauters onder de Vlaamse presentatoren?

De zanger lijkt zich sinds kort bovenal te willen opwerpen als de Dieter Coppens van de commerciële omroep, of toch de Dieter Coppens van na zijn vertrek bij die commerciële omroep: die van ‘Down The Road’ en ‘Restaurant Misverstand’. In ‘Over winnaars’ ontfermde Wauters zich over mensen met een fysieke beperking, in ‘Alles voor de Spelen’ over mensen met een verstandelijke. Niets mis mee, menselijkheid werkt niet met een exclusiviteitscontract, maar toch hield ik mijn hart vast. Het huis dat Jambers bouwde rust niet op een fundament van fijngevoeligheid en als ik één groep dat experiment liever bespaard zie, dan wel de kwetsbaren onder ons.

Zo herinner ik me hoe mensen met een beperking in ‘Cupido ofzo’ hun eerste, wankele stappen in de richting van relationeel geluk mochten zetten in de intimiteit van een hijgerige cameraploeg. Ruth Beeckmans en Karen Damen werden daarbij ingezet als toeverlaten, want stel je voor dat een VTM-kijker iets wordt voorgeschoteld waar geen BV in drijft.

‘Alles voor de Spelen’ had perfect zonder Koen Wauters gekund, en dus ook zonder de vele keren dat de atleten werden gewezen op het feit dat het wel degelijk de grote bard was in wiens licht men baadde, hoeveel zelfspot die daarbij ook aan de dag legde. Natuurlijk was het leuk om hun reacties te zien wanneer plots een BV ten tonele verscheen, zoiets hoort bij dit soort programma’s, maar dat Wauters na de surprise in de gymzaal in een volgend segment ook nog eens iedereen afzonderlijk moest verrassen was van het goede te veel, om van het te pas en te onpas afstoffen van ’s mans oeuvre nog te zwijgen. Had ík maar een brommer.

Vooral omdat het niet Wauters was die de show stal, maar diens copresentator Gilles Dupont, vier jaar geleden zelf nog goed voor goud op de Special Olympics in Abu Dhabi. Zelden zag ik een reclameblok zo leuk aangekondigd, in die mate dat ik na het eerste al meteen uitkeek naar het tweede. Er valt geen reden te bedenken waarom deze charmante jongeman in de toekomst niet vaker het scherm zou kunnen sieren, zeker als onze zenders het menen wat die inclusie van minderheden betreft. In die zin was Wauters’ aanwezigheid een goede zet; je weet vooraf immers nooit hoe een nieuwkomer presteert onder druk, zeker niet als die bovendien te kampen heeft met de uitdagingen waarvoor Dupont iedere dag staat.

Toch had deze aflevering meer over de atleten zelf mogen gaan. Van de negen in de aftiteling werden er in een uur tijd maar vier aan de kijker voorgesteld: tennisster Lies, wielrenner Tim en zeilduo Danny en Jeremy Lenaerts, vader en zoon, de ene zonder, de andere met een beperking. De trots en de liefde waarmee Danny over zijn zoon sprak waren mooi om te zien. Hopelijk is de presentator na deze eerste aflevering voldoende voorgesteld om ons meer van dit soort momenten te kunnen tonen.