In 'Animalitis' op Eén wordt een hevige doch nog volledig legale vorm van dierenliefde bedreven

Van alle Coppensen is Dieter de aardigste: een stelling zonder empirische grondslag, maar je uit ze meermaals tijdens ‘Animalitis’, dat ondanks de titel ook in het tweede seizoen geen door pluimvee doorgegeven schurftsoort behandelt, maar lui die een hevige doch nog volledig legale vorm van dierenliefde bedrijven.

Hoewel telg van een gerenommeerd televisiegeslacht, lijkt het alsof Dieter Coppens zich enkel voor de camera waagt als hij echt niet onder het presenteren uit kan. En als je dan toch aan het veronderstellen bent, denk je er gelijk bij dat hij zonder filmploeg òòk wel naar Borneo gevlogen was. Daar bevond hij zich om de staat van de orang-oetan vast te leggen, een apengeslacht dat slechts door een genetische pietluttigheid als primaat door het leven moet in plaats van als homo sapiens.

Coppens bezocht er Willie Smits, een Nederlander die zich op verplaatsing bekommerde om apen die door hun evolutionaire evenknie gruwelijk leed was aangedaan. Dierenwelzijn leek namelijk vooralsnog een theoretisch denkbeeld in Borneo, en Smits vertelde hoe hij een aap gered had van een vrouw die het beest geschoren had en aan de borst gelegd had: de vrouw was haar kind verloren, en nam sindsdien genoegen met de plaatselijke fauna. Ook geestelijke gezondheidszorg leek nog theorie zonder praktijk in Borneo, maar dat was een ander programma.

Hoe dan ook viel de toestand in Borneo rauw op je dak, zodanig dat de andere reportages in ‘Animalitis’ er wat door overschaduwd werden. De binnenlandse taferelen die je daarin zag, oogden al te bekend voor wie ooit op zaterdagavond de televisie aangeknipt had en daar onverhoeds Chris Dusauchoit aangetroffen had, net midden in een kruisbandoperatie bij een gestruikelde hengst.

Deze keer was het een paard met ademhalingsproblemen, en er was ook een kinesitherapeute die door een zwembad ploeterde met een hond met stramme gewrichten. Er is vast een markt voor zulke televisie, anders zou die niet aldoor gemaakt worden, maar bij ‘Animalitis’, dat diezelfde aflevering nog bewezen had beter te kunnen, kreeg je door die spreidstand iets te sterk het gevoel dat er een compromis gesloten was.