In ‘Arcadia’ geraakten zelfs vaklui als Wim Opbrouck en Natali Broods besmet door de stroefheid van hun slecht acterende collegae

Laten we wel wezen: het ziet er, met het oog op de toekomst, niet goed uit. Nog een paar oostelijke despoten, slechts een paar graadjes meer, en nog maar enkele tweets waarin Rik Torfs tersluiks de geesten masseert voor de volgende meerderheid, en dan zou de samenleving er weleens kunnen uitzien als de dystopie uit ‘Arcadia’. Daarin heeft een niet nader gespecificeerd cataclysme een autoritaire staat gebaard, met totale controle als leidmotief. Alles en iedereen is er onderhevig aan ‘het algoritme’: een onzichtbare hand die elke burger een sociale score en navenante privileges toekent. Nog maar net hebben we op zondagavond ‘1985’ gehad of we zitten alweer in ‘1984’. Moedig voorwaarts, maar dan de andere richting uit.

Wie niet meteen van nut is voor de instandhouding van Arcadia, of wie inbreuk pleegt op de vele wetten die er van kracht zijn, wordt door het algoritme gebrandmerkt als tweederangsburger. Of zelfs verbannen: buiten Arcadia, zo viel te verstaan, woelde immers de woestenij. Net dat lot viel Pieter Hendriks (Gene Bervoets) te beurt. Als kennelijke hotemetoot binnen de ambtenarij van Arcadia, kreeg die een enkeltje barbarij cadeau toen bleek dat de benijdenswaardige score van hem en zijn gezin frauduleus was. In het slot van de eerste aflevering zagen we hem met zijn karige have gedropt worden in een zandvlakte die verdacht veel weghad van de Lommelse Sahara.

Laat uit het voorgaande geen twijfel bestaan dat in ‘Arcadia’ onmiskenbaar ambitie doorklinkt, zowel in thematiek als in de getrooste moeite om die aanschouwelijk te maken. Dat ik er voorlopig dus zo goed als niets van geloof, is dan ook jammer, maar mijn inpandige scepticisme liet zich tijdens de eerste aflevering nu eenmaal een stuk moeilijker kaltstellen dan Gene Bervoets, en bleek vooral hardnekkiger dan de scenaristen gehoopt hadden - anders hadden ze ergens in beeld wel een waslijn voorzien om hun slappe dialogen aan te drogen te hangen. Het motto van Arcadia, vernamen we, was ‘Ieder krijgt wat hij verdient’. Dezelfde smeedijzeren gedachte lieten de nazi’s aanbrengen op de poorten van Buchenwald. De bedoeling was duidelijk, maar net zulk latent gevaar, of anderszins tot de verbeelding sprekende sentimenten, werd ik te weinig gewaar in de gaaf gestileerde samenleving op het scherm. De meeste kennis die we opdeden over Arcadia, zat verpakt in de nogal uitleggerige dialogen. Terwijl je tijdens je eerste kennismaking net meer had willen zién van dat naargeestige staatsbestel.

In ‘Arcadia’ hebben pleitbezorgers van de Groot-Nederlandse gedachte het duidelijk voor het zeggen: je ziet er Vlaamse én Nederlandse acteurs zich van hun dagtaak kwijten. Opvallend was dat ze daarbij, voor onklare redenen, aldoor rondkarden in oldtimers waarmee je in déze wereld, bij het aanschuiven voor de roettest, nog voor je beurt al op hoongelach wordt onthaald door de hikkende controleurs. Erger nog dan het klaarblijkelijke uitsterven van autokeuringscentra, leek me echter het feit dat in Arcadia duidelijk ook de conservatoria op de schop waren gegaan. Er is alleszins iets aan de hand als zelfs vaklui als Wim Opbrouck en Natali Broods spelenderwijs besmet raken door de stroefheid van hun veelal geaffecteerd acterende collegae. Ook daar zou die ontbrekende waslijn weleens de ware schuldige kunnen zijn.

Ik voorspel dat er aan de hand van de kastenmaatschappij in ‘Arcadia’, straks nog een groots statement zal volgen over ònze samenleving. Tevens voorzie ik dat dat zich bij het openbaren zal bedienen van evenveel subtiliteit als een knalpot met een rokershoest bij de autokeuring. Net als de beambten daar, ben ik na deze eerste aflevering alvast niet erg meer geneigd tot veel mildheid eens het zover zal zijn.