In de documentaire ‘André Hazes: Crossroads’ is een knieval van een ex-drugsverslaafde te zien, maar wel een zorgvuldig geënsceneerde

‘Ik was àltijd André Hazes, ook thuis,’ somberde de André Hazes waarvan sprake. Ik ben niet bekend met het probleem, maar behalve een voltijdse betrekking, zag André Hazes zijn er allerminst uit als een pretje. En dan zeggen dat er meerdere André Hazesen voorkwamen in ‘André Hazes: Crossroads’, wat de boel er ook niet makkelijker op maakte. Er was de Hazes die begin 2021 gevolgd werd door de cameraploeg van Cheeru Mampaey, en dan was er ook nog de Hazes van vandaag, die nu de opnames van toen voorgelegd kreeg en eens diep mocht zuchten bij de grossier in overmoed die Mampaey daarop had weten te vatten. Mocht die oefening in begrijpend kijken uitlopen in een vorm van loutering, dan was dat mooi meegenomen, maar ik denk dat het eigenlijke doel dichter lag bij absolutie.

Eens te meer kom ik tijdens de werkzaamheden niet uit onder het ophoesten van een bekentenis. Zakdoeken klaar? Komt-ie: André Hazes laat me goeddeels koud. En dan heb ik het over hen allemaal: zowel de jetsetfiguur Hazes, hoewel zijn penibele samenlevingsverbanden volgens de samenstellers van showbizzpagina’s duidelijk ook mij aanbelangen, alsmede de zanger André Hazes, wiens hevig tremulerende repertoire jammerlijk maar onveranderlijk van me afglijdt als een schansspringer die zich goed geolied van de dagtaak kwijt. Voor mij blijft het fenomeen André Hazes vooreerst namelijk een Nederlands gebeuren. Dat dat een waanidee betreft, wordt echter bewezen door VTM 2, een kanaal dat het door de band genomen vaker van dartwedstrijden moet hebben dan gezond is voor een televisiezender, maar dat ter afwisseling nu ‘André Hazes: Crossroads’ heeft aangekocht: een vijfdelige documentaire die in Nederland al behoorlijk wat reuring veroorzaakte, en waarvoor de bard twee jaar lang gefilmd werd terwijl drank en drugs sporen trokken door zijn carrière en privéleven, dat mede daardoor lang niet zo privé bleef als je wel zou wensen.

Na de première in Nederland las je her en der, meestal op een showbizzpagina, dat de vermeende terugwerkende openheid van de hoofdrolspeler betreffende die hoogstpersoonlijke hondsdagen van ‘André Hazes: Crossroads’ een zeldzaam leerrijk en eerlijk document zou maken. Wat ze daarmee allicht bedoelden, is dat er een soort van zorgvuldig geënsceneerde knieval in te zien is. De documentaire is niet kritiekloos, maar eventuele kritische bijgedachten die je eraan kunt overhouden, worden wel bij voorbaat al in een geschikte context geplaatst door een zichtbaar nederige Hazes, naar verluidt weer helemaal op het rechte pad. De comeback die hij tijdens de opnames probeerde te bewerkstelligen, mag daarvan bewijs zijn, als ze al niet de bestaansreden is van ‘André Hazes: Crossroads’. Zelf had ik anders het gevoel dat deze documentairereeks eerlijker zou zijn geweest, als je het toch zo wil noemen, zonder die hedendaagse hineininterpretierung. Cheeru Mampaey, die we ons nog horen te herinneren van niet onbesproken producties als ‘Is crypto het nieuwe goud?’ en vooral ‘FIRE: Vroeg op pensioen’, hield naar eigen zeggen een nauwe vriendschap over aan haar langdurige toegang tot Hazes. Dat moet je vooral niet willen, denk ik, want dan zijn lui als ik meteen ook geneigd om de vermelding ‘In samenwerking met André Hazes’ in de aftiteling als veelzeggender te beschouwen dan misschien zou moeten. Ja, het is altijd wat, en zelden een pretje.

Dit nog: volgens geruchten zou er ook al een Amerikaanse documentairereeks in de maak zijn over André Hazes. Overbodig als je deze hebt gezien, want veel Amerikaanser kan ze niet meer worden, maar mìj moet je alleszins niet oprapen na dat nieuws.