In de nieuwe Netflix-hit ‘All of Us Are Dead’ blijkt dat de invloed van Ben Weyts tot in Zuid-Korea reikt

Een middelbare school krijgt in ‘All of Us Are Dead’, de nieuwste hitreeks uit Zuid-Korea en momenteel zowat overal ter wereld de best bekeken titel op Netflix, te maken met een virus, van het soort dat zich niet laat intomen door betere ventilatie of CO2-meters, neen zelfs niet door een extra weekje vakantie.

Het virus vindt zijn oorsprong bij de wel erg intense leraar wetenschappen van de school, Mr. Lee, die zijn zoon wil beschermen tegen enkele pestkoppen die het op hem hebben gemunt. Bij de start van ‘All of Us Are Dead’ wordt de jongen op het dak van een gebouw in elkaar geslagen, tot hij plotseling een soort superkracht krijgt en terugvecht. Uiteindelijk stort de tiener tijdens de schermutselingen naar beneden, maar hij overleeft de val en op het ziekenhuisbed wordt hij zo agressief dat zijn vader geen andere mogelijkheid ziet dan om hem met een gigantische bijbel halfdood te slaan - net zoals in ‘Hellbound’ lijken de schrijvers van ‘All of Us Are Dead’ geen fans van georganiseerde religie.

Maar zo gemakkelijk laten de jongen en het virus zich niet in toom houden: als er even later in het lab van Mr. Lee een scholier wordt gebeten door een hamster, breekt er een heuse epidemie los op de middelbare school. Eén waarbij geïnfecteerde tieners en volwassenen in zombies veranderen en daarna op zoek gaan naar andere slachtoffers, zodat volgens de ondertussen welbekende exponentiële curve weldra zowat de hele campus en later ook een groot deel van de stad daarbuiten besmet raakt. Enkele jongeren kunnen zich in het gebouw verschansen, proberen de zombies buiten te houden en beleven ondertussen ook hun eigen kleine relationele drama’s, want zoals iedereen die pubers in huis heeft weet: zelfs al vergaat de wereld, niets is belangrijker dan hun eigen problemen.

‘All of Us Are Dead’ doet denken aan ‘Train to Busan’, de ook al Zuid-Koreaanse horrorprent uit 2016 waarin een groepje gewone burgers zich in alle hoekjes van een trein moet verbergen om te ontsnappen aan de oprukkende ondoden. De makers van deze reeks beseffen dat ook wel, want als een scholier in één van de eerste afleveringen uit het raam kijkt en ziet hoe hordes zombies de terreinen van de school inpalmen, merkt hij zelf op hoezeer alles hem doet denken aan die film. Waarop een andere zich afvraagt waarom er überhaupt zombies rondlopen, want ‘die horen toch thuis in de cinema?’ Het is typisch voor deze serie, die vaak genoeg laat merken dat je ze ondanks de half opgepeuzelde gezichten en rondvliegende ledematen niet al te ernstig hoeft te nemen.

Sommige parallellen met de wereld vandaag vallen natuurlijk ook moeilijk te negeren. Af en toe wordt er een personage door een zombie gebeten om daarna koppig vol te houden dat er niets aan de hand is, zelfs al brengt hij of zij op die manier de andere mensen in gevaar - een gebrek aan verantwoordelijkheidszin dat maar al te bekend voorkomt. Ook de soms nogal koele reacties op het oprukkende virus doen denken aan wat we de afgelopen maanden hebben meegemaakt. Bij de directeur van de school is bijvoorbeeld, terwijl er zombies door de gangen lopen, de grootste prioriteit niet de veiligheid van de scholieren, maar dat zijn gebouw open blijft en de lessen kunnen blijven doorgaan als normaal. Wij wisten niet dat de invloed van Ben Weyts tot in Zuid-Korea reikte.

Apocalyptische horror, satire en tienersoap met elkaar mengen is niet evident, maar ‘All of Us Are Dead’ slaagt er wel in en de oprukkende zombieplaag op school en daarbuiten wordt in vaak indrukwekkende beelden gegoten. Tegelijk is twaalf afleveringen van een uur - en afgaand op de finale een mogelijk tweede seizoen - te veel van het goede. Gaandeweg valt ook deze serie immers ten prooi aan de plaag die elke titel in dit genre wel teistert: repetitiviteit. Zombies zijn namelijk op zich geen interessante of veelzijdige personages, en het aantal manieren waarop je mensen door hen kunt laten aanvallen, is nu eenmaal beperkt.