televisie★★½☆☆
In ‘De tip van één miljoen’ bleek: erger nog dan je kind te verliezen, is om het niet meer te vinden
‘Gouden tip: tanjagroen.nl’ Ter motivering doemde het webadres van het tipformulier meermaals in beeld op, en toch verkeerde ik na afloop van ‘De tip van één miljoen’ nog in het ongewisse wat betrof de exacte bedoeling van deze uitzending.
Jazeker, je werd gelast je geheugen door te lichten op zoek naar sporen van de verdwenen Tanja Groen, een Nederlandse studente die in 1993 na een studentenfuif in Maastricht spoorloos verdween. Er werd zelfs een miljoentje in het verschiet gesteld voor wie na krap dertig jaar alsnog iets doorslaggevends wist op te rakelen – dé gouden tip. Maar op geen enkel moment kreeg je ook echt het gevoel dat je als gebeurlijke kijker, als Vlaming bovendien, een bruikbaar geheugensteuntje geboden werd aan de hand waarvan je na 29 jaar nog iets te binnen kon schieten over deze uiteindelijk Nederlandse aangelegenheid.
Lees ook:
Kelly, dochter van Peter R. de Vries: ‘Dat ik het onderzoek van mijn vader naar de vermiste Tanja Groen voortzet, is een stukje rouwverwerking’
De kasteelmoord: misdaadjournalist Faroek Özgünes legt een bom onder het onderzoek. ‘Het was allemaal nog doortrapter dan gedacht’
Dat dit programma zelf ook aldoor de aandacht verloor, hielp in dat opzicht niet. De zaak, die al drie decennia onopgelost gaat, was namelijk één van de lopende besognes waar de Nederlandse onderzoeksjournalist Peter R. de Vries zich bij leven manmoedig op geworpen had. Die markante man stond in ‘De tip van één miljoen’ minstens even centraal als Tanja Groen, had ik de indruk. Volgens Faroek Özgünes behelsde de afwikkeling van de speurtocht dan ook niets minder dan de eigenste erfenis van Peter R. de Vries – zelf noemde hij het liever diens ‘legacy’. Iets minder drama had daarbij ook al volstaan.
Özgünes liep aan bij Kelly, de dochter van De Vries die sinds zijn verscheiden het tipgeld en de aanverwante zoektocht beheerde. ‘Mocht hij toekijken, hoe zou hij zich voelen?’ vroeg Özgünes. ‘Wat herken je van je vader in jou?’ wou hij dan weer weten terwijl de twee zich per auto naar de ouders van Tanja Groen begaven. Hij glimlachte er zachtjes bij: als ik me niet vergis, had hij er wel schik in. Het kwam me zelfs voor dat Özgünes het geen kleine eer vond om in functie van dit programma in de periferie te mogen bewegen van de familie De Vries. De lichte tred die dit programma daarbij aanhield, vond ik ook al opmerkelijk gezien de materie.
Na aankomst bij het ouderpaar Groen veranderde de toon echter, want het verdriet dat al bijna dertig jaar de getoonde levens aantastte, was duidelijk waarneembaar. Erger nog dan je kind te verliezen, is om het niet meer te vinden. In Maastricht waren de ouders al een vijftal jaar niet meer geweest, vertelde Vader Groen, evenwel na eerst op aansporing van Özgünes verteld te hebben over hún wedervaren met Peter R. de Vries. ‘Je loopt er toch maar te zoeken.’ Kortstondig kon ik me niets schrijnenders voorstellen.
Na afloop van ‘De tip van één miljoen’ bleef vooral dat bij: hoezeer een ouderpaar onwillekeurig lijden kon onder de onzekere lotsbestemming van een kind, dat ondanks – of net dankzij – een schielijke verdwijning in alle opzichten toch onstoffelijk aanwezig bleef. Op vlak van andere, gunstiger nevenwerkingen maakte ik me op basis van deze uitzending echter geen illusies.
