In ‘De wonderjaren’ op Eén ontpopten kinderen zich tot verslaafden op zakformaat

‘De wonderjaren’ werd aangekondigd als een programma over opvoeden: een thema dat me – ik ga alweer de persoonlijke toer op – niet helemaal koud laat. Een mens raakt niet uitgekletst over kinderen immers, waardoor een onderhoudend programma in de opvoedkundige sfeer mijns inziens altijd tot de mogelijkheden zou moeten behoren. Na één aflevering ben ik er nog niet uit of ‘De wonderjaren’ daadwerkelijk dat programma is, want een herkenbare lijn of eigen stijl heb ik er nog niet in opgemerkt. Nu, voor de voeten lopen doet het anderzijds ook niet, wat dan weer niet gezegd kan worden van kinderen, die voor de rest natuurlijk – dat spreekt – de toekomst zijn.

De herkenbaarheid wil ook wat, en dus verwelkomt ‘De wonderjaren’ wekelijks een BV met kroost. Van die centrale gast wordt na opdagen niet zo gek veel meer verwacht, of zo leek het toch bij Sven De Ridder, die buiten de werkuren vadert over drie stuks. ‘Een schoon gezin,’ vond Siska Schoeters, die naast Dieter Coppens ‘De wonderjaren’ voortstuwt. Siska doelde niet op de persoonlijke hygiëne van dat gepresenteerde geslacht De Ridder, maar het had gekund. Het presentatieduo wilde weten hoeveel schermen het gezin De Ridder zoal in eigen beheer had. Tien of twaalf, daar wilde het gezinshoofd van af zijn. Het betrof een opstapje naar een item over kinderlijk schermgebruik, want ‘De wonderjaren’ had daarover naar eigen zeggen kárrenvrachten vragen gekregen van radeloze ouders. Bij wijze van experiment, en omdat de tv het vroeg, liet een samengesteld gezin één weekend lang alle huisregels daaromtrent varen, tot vreugde van de zes kinderen des huizes, die zich alras met zorgbarende overgave ontpopten tot verslaafden op zakformaat. Zelfs nachtrust bleek dra een luxe, vooral wanneer bekeken in de gloed van een ledscherm. Ik voelde onbehagen, zoals je die hoort te voelen als je net de 21ste-eeuwse herziening van ‘Lord of the Flies’ gezien hebt, maar de expert in de studio wist me niet gerust te stellen. Zijn uiteenzetting van ‘omarmen versus begrenzen’ kwam toch weer vooral neer op een pleidooi voor de middenweg, wat ik verhelderend noch vernieuwend kon vinden.

Opvoeden leek vooral een waaier aan hoofdbrekens trotseren, want er volgde ook nog een reportage over anorexia bij prepubers. Alice, 12, moest het ziekenhuis in omdat de stem in haar hoofd verordonneerd had dat het lichaam eronder geen eten meer waard was. Vandaag stelde Alice het wel, maar ik kreeg toch de indruk dat het ons aangereikte onderwerp misschien een maatje te groot uitviel voor wat ‘De wonderjaren’ ook maar was, en toen daarna ook nog een kwartier aan opvulsel volgde over kinderen tot opruimen aanzetten en iets rond de mystiek van babytaal, besloot ik dan maar dat dit programma mogelijk nog wat afstelling benodigde voor het ooit ronduit kon gaan deugen.

Achteraf bleef iets kleins nog het langste hangen. Meer dan een detail was het niet, maar toch: een weekend lang waren zes kinderen nooit verder dan een armlengte verwijderd van een scherm, maar geen van hen die daarbij voor televisie was gaan zitten.