In ‘Decision to Leave’ staan de deuren naar het rijk van de poëzie wijd open, en wordt veel belang gehecht aan de look en atmosfeer van de film

Van Park Chan-wook, met Park Hae-il, Tang Wei, Go Kyung-Pyo en Teo Yoo

Dit is er één voor de top van ons eindejaarslijstje.

MISDAAD Nu de filmrubriek uit z’n jaarlijkse zomerslaap is ontwaakt, snellen we naar de bioscoopfilms waarvan we de release node hebben gemist terwijl we in onze hangmat lagen te soezen. Tijdens onze inhaalbeweging hebben we al veel goeds gezien (‘Nope’!), maar écht klaarwakker – de netvliezen wijd open, de rug kaarsrecht, waarnemingsvermogen op scherp – werden we pas in de zaal waar het twee weken geleden uitgekomen ‘Decision to Leave’ op de affiche stond.

Park Chan-wook, de Zuid-Koreaanse regisseur van ‘Oldboy’ en ‘The Handmaiden’, doet in zijn nieuwe toppertje iets wonderlijks: op het eerste oog zit hij een onversneden genrefilm te maken – meerbepaald een politiefilm – maar tegelijk duwt hij vanaf de eerste scènes de deuren naar het rijk van de poëzie wijd open. Hae-jun, een aan slapeloosheid lijdende politie-inspecteur, onderzoekt de dood van een man die van een berg is gevallen. Gaat het om een ongeluk, of heeft Seo-rae, de Chinese echtgenote van het slachtoffer, hem een duwtje gegeven? De inspecteur begint Seo-rae te schaduwen, en zie: net zoals Scottie (James Stewart) in ‘Vertigo’ en Nick (Michael Douglas) in ‘Basic Instinct’ weggleden in de onrustige diepten van een liefdesobsessie, zo raakt ook Hae-jun totaal in de ban van de dame die nauwelijks om de dood van haar man lijkt te treuren.

Plotgewijs is ‘Decision to Leave’ een breinbrekertje vanjewelste: Park overdondert ons met aanwijzingen, maakt onaangekondigde sprongen in de tijd en laat diverse personages geruisloos uit het verhaal verdwijnen. Op één spannende achtervolging over de daken van Busan na bevat ‘Decision to Leave’ ook verrassend weinig actie: geen spectaculaire handhamerduels deze keer, zoals in ‘Oldboy’. Zoals de poëtische titel al aangeeft, hecht Park meer belang aan de look en de atmosfeer van zijn film dan aan de whodunnitvraag. Met het enthousiasme van een kind in een speelgoedwinkel maakt Park van alle mogelijke trucs gebruik om vrijwel elk beeldkader van een dromerig, komisch of surreëel effectje te voorzien: snelle zooms, wonderbaarlijke muziekflarden, ongewone camerastandpunten (vanuit de ogen van het lijk!) en bizarre overvloeiers, zoals wanneer een menselijk bot op een röntgenfoto ineens begint te bewegen en overvloeit in de arm van de ontwakende politieman. Park had al zes jaar geen langspeler meer gemaakt, maar nu is het alsof al zijn opgespaarde ideeën naar buiten komen in één vloeiende, magische stroom. Aan élk shot voel je dat de cineast tijdens de opnamen in die speciale mentale zone zat waar kunstenaars zich bevinden wanneer het vuur van de scheppingskoorts in hen brandt.

Het misdaadgedeelte van ‘Decision to Leave’ spreekt tot het brein, maar Parks visuele droomstijl appelleert aan het hart, zo luidde onze eerste conclusie. Maar wanneer je erover nadenkt, vallen vorm en inhoud perfect samen. Seo-rae is – u zult het zien – een vrouw apart. Hae-juns hartstocht verheft haar in zijn ogen boven alle andere vrouwen, en uiteindelijk zelfs boven zijn moordonderzoek. Geheel in overeenstemming met die liefde verheft ook ‘Decision to Leave’ zich boven alle andere films die momenteel in de zalen spelen.

Nu in de bioscoop.