In ‘DIW dans la vallée’ herkende Koen Crucke zichzelf in Pommelien Thijs. Zij leek daar verrassend genoeg geen aanstoot aan te nemen

In een ommezien was het paasvakantie. Dat schiet aardig op. Où sont les neiges d’antan, kon je je zelfs afvragen, gesteld dat je geen fruitteler was met tere bloesems, of iemand die graag schrijversclichés met luider stemme beschimpt. Maar dus, die gelegenheid had de redactie achter ‘De ideale wereld’ geschikt geleken om voor hun programma uitzonderlijk de uitwijk te nemen naar Durbuy, de aan de Ourthe en in rijkemanshanden rustende vakantiekolonie bezuiden de taalgrens. Die verplaatsing werd een schoolreis genoemd: altijd al geweten dat het collectief achter ‘De ideale wereld’ nog het meeste weg had van een balorige klas tieners zonder gemachtigd opzichter.

Belangrijker nog dan die studiereis naar Durbuy, of toch luidens mensen als ik, die noch fruitteler zijn, noch vies van een schrijverscliché op z’n tijd, was dat ‘De ideale wereld’ tegelijk van Canvas naar Eén verkaste. Ik bezit genoeg realiteitszin om te vermoeden dat het meer om een vervangingsopdracht gaat dan om een welverdiende promotie, maar zelfs dan kan niemand er iets op tegen hebben als het ruimere publiek dan vlotter blootgesteld kan worden aan satire. Vooral dan omdat ze bij Eén tegenwoordig de redelijk zorgbarende drang vertonen om hun eigen parodieën zelf te produceren. So You Think You Can Zwans? Afijn, in de studio te Vilvoorde, heden leegstaand, was in tussentijd een tweetal carnavaleske conciërges ingetrokken om geïnteresseerde krakers op ander gedachten te brengen: Sociaal Incapabele Michiel en diens vriend, Sociaal Incapabele Marc Coucke.

In het Adventure Park van die laatste, meer bepaald in de bowlinghal, had Ella Leyers op haar beurt haar intrek genomen. Ik kwam er maar niet achter of het om een vorm van sluikreclame ging: even later zou de doorgaans onbeweeglijke poëet Johan Sebastiaan Stuer ook nog proberen om praktiserend stoïcijn te blijven terwijl hij bungelde aan de vele attracties daar. Eens je over de nogal aparte achtergrond heen was, kon je echter vaststellen dat de vertrouwde werking van ‘De ideale wereld’ voorts weinig aangetast was. Naast Leyers zat ook nu een gast, met name Pommelien Thijs, die dra een debuutplaat zal lossen en sportpaleizen zal vullen. Niet noodzakelijk in die volgorde bovendien.

Sidekick Lukas Lelie was dan weer, om eens gek te doen, zelf ook voorzien van een sidekick in de gedaante van Koen Crucke. Crucke herkende zichzelf in Pommelien Thijs, zei hij. Zij leek daar zelf geen aanstoot aan te nemen, of zich meer zorgen te maken dan nodig: ook nu bleef de sfeer in ‘De ideale wereld’ namelijk bovenal gemoedelijk, wat meestal net iets gemoedelijker is dan ik zou willen in dit programma. Ik heb me daar intussen bij neergelegd, ‘De ideale wereld’ schikt zich in de praktijk meer naar zijn presentator dan omgekeerd, maar dat belet me niet om af en toe toch aan te dringen op een doorgedreven vorm van versjtering. Meestal doe ik dat verbaal, maar bij hoge uitzondering wil ik het ook wel in geschrifte doen.

Misschien daarom dat ik tegenwoordig minder taal naar het studiogedeelte in ‘De ideale wereld’ dan naar de filmpjes tussendoor. Ik hoef bijvoorbeeld geen drillrapper bij naam te kennen om de terugkerende mop rond die wondere zijtak der hiphop toch vermakelijk te blijven vinden, maar wat betreft de grap over de aanhoudend incompetente studenten journalistiek aan de Arteveldehogeschool, kan ik wel melden dat ze even kostelijk blijft als je toevallig zelf ooit een incompetente student journalistiek bent geweest daar. Misschien zelfs kostelijker. Afrondend: vooralsnog ziet het er nog niet naar uit dat de schoolreis van ‘De ideale wereld’ een al te merkbare invloed zal hebben op mijn kijkgedrag. Dat hoeft niet per se negatief te zijn.