Televisie★★★☆☆
‘In het charmante derde seizoen van ‘Disenchantment’ op Netflix sterven veel verhaallijnen een stille dood’
Prinses Tiabeanie uit ‘Disenchantment’ is een van Matt Groenings beste personages en dat wil wat zeggen voor de man die Bart Simpson, Ned Flanders en de robot Bender uit zijn hoed toverde. Bean is de troonopvolger van het magische koninkrijk Dreamland, maar ze past niet in het perfecte sprookjesplaatje: ze weigert een huwelijk met een knappe prins, weet altijd op uiterst welbespraakte wijze uiting te geven aan haar gitzwarte nihilisme en is de enige prinses in de popcultuur die Homer Simpson onder tafel kan drinken.
Even recapituleren: ‘The Simpsons’ is inmiddels aan zijn 32e (!) jaargang toe, maar Matt Groening heeft zijn geesteskind al jaren achter zich gelaten. In 2018 kwam hij voor Netflix met het gloednieuwe ‘Disenchantment’ op de proppen: een animatiereeks in een fantasysetting waarin hij naar eigen zeggen ‘eindelijk een heleboel tot de verbeelding sprekende wezens die niet in de wereld van de Simpsons pasten kwijt kon.’ Grote ster van de serie, die nog niet de weerklank heeft van Groenings eerdere bedenksels maar wel druk bekeken wordt op Netflix, is de grofgebekte anti-heldin Bean.
Een reddingsactie uit onverwachte hoek trapt het derde seizoen af: Beans moeder Dagmar bevrijdt haar dochter van de brandstapel, waarop zij was beland wegens vermeende hekserij. Een vreemde zet, aangezien de koningin in eerdere afleveringen haar man én haar dochter uit de weg probeerde te ruimen. Dagmar is dan ook veranderd, zegt ze, en bereid om de gebroken relatie met haar dochter te herstellen. Maar alle hoop op verzoening gaat in rook op als Bean haar moeder betrapt tijdens het eten van hersenen récht uit de schedel van een levend aardmens.
Bean keert terug naar Dreamland, waar ineens niemand nog belust lijkt om haar op de brandstapel te zetten. Ze botst er op het lijk van een eenogige ridder en gaat meteen op onderzoek. Ze ontdekt een pistool in de kamer van Dreamlands eerste minister Odval maar – plottwist! – de druïde blijkt de ware dader. Als Bean de druïde eindelijk bij de kraag vat, blijkt die niet zo verraderlijk als – plottwist! – Alva Gunderson, de leider van concurrerend buurland Steamland. Gelukkig kan zij uit zijn klauwen ontsnappen dankzij haar – plottwist! – verborgen magische krachten. De ene slechterik is nog niet uitgeschakeld of er doemt reeds een nieuwe op en verhaallijnen sterven een stille dood nog vóór die grondig worden uitgewerkt.
Halverwege het seizoen ontmoet prinses Bean een zeemeermin genaamd Mora. De twee beginnen te praten op een boot met een blik bier in de hand. Mora vraagt hoe het komt dat Bean nog nooit verliefd is geweest, waarop een kwartiertje prachtig kwetsbare televisie volgt. Voor het eerst vindt onze prinses iemand die haar niet wil veranderen, maar haar apprecieert voor wie zij is. De aflevering biedt een glimp van wat ‘Disenchantment’ zou kunnen zijn: een animatiereeks al even grappig als ontroerend – denk ‘BoJack Horseman’, maar dan in de middeleeuwen in plaats van in Hollywood. Maar ook die verhaallijn gaat niet lang mee: de ochtend na hun magische nacht samen is Mora zonder enige verklaring weer voorgoed verdwenen.
Een boeiend verhaal vertellen lukt ‘Disenchantment’ dus niet, maar dat betekent niet dat de reeks geen charme heeft. De animatie is levendig, de vele nevenpersonages – van de verstoten demon Luci over het naïeve elfje Elfo tot een constant in de slappe lach verkerend paard – zijn memorabel en het stemwerk is feilloos. En zo nu en dan valt een oneliner om in te lijsten. ‘Is het ware liefde als je portefeuille ineens verdwenen is?’ zo vraagt Elfo zich oprecht af. ‘Zoals gewoonlijk komt het rijke witte meisje met alles weg, rechtvaardigheid!’, juicht Luci wanneer Bean wordt vrijgesproken van haar vele misdaden. En na de zoveelste plotwending prevelt Bean een zin die op koffiemokken en bierglazen hoort te staan: ‘I really need some time to drink about this.’
