FILM★★★☆☆
In het geweldig vertolkte ‘Kom hier dat ik u kus’ wordt 100 minuten lang alle menselijke miserie over je heen gestort
Vele hellevuren onder de zevende.
Deze verfilming van het boek van Griet Op de Beeck deed ons sterk denken aan Vinterbergs ‘Submarino’: ook dát was een uitmuntend vertolkte maar topzware film die in feite niets anders deed dan menselijke misère over je uitstorten. 100 minuten lang zit je te kijken naar een dame die met een haast gekmakende lijdzaamheid de ene vernedering na de andere ondergaat, tot je bijna begint te verlangen naar een scène waarin ze als een soort Terminator onder het brullen van ‘Genoeg!’ naar een kalasjnikov grijpt en al die foute mannen en boze stiefmoeders – in de donkere wereld van ‘Kom hier dat ik u kus’ zult u niet snel andere zielen tegenkomen – naar de verdoemenis knalt. Overigens zijn wij van oordeel dat het personage van de dictatoriale toneelregisseur Marcus, met genietbare wellust neergezet door Stefan Perceval, dringend zijn eigen solofilm moet krijgen.
Vanaf 17 november in de bioscoop.
