In het peloton van de middelmaat op Netflix rijdt thriller ‘The Night Agent’ vooraan

Voor iedereen die na pakweg 1980 werd geboren, is het nu al een nachtmerrie: de telefoon die rinkelt. Dat zal er na het bekijken van ‘The Night Agent’, een degelijke politieke thriller die Netflix nog maar eens een hit heeft opgeleverd, niet op verbeteren. Wanneer FBI-agent Peter Sutherland een oproep beantwoordt, komt hij namelijk terecht in een sinistere samenzwering, die haar tentakels heeft tot in de machtigste kringen van het Witte Huis.

Sutherland (Gabriel Basso, in de wieg gelegd om een rechtschapen FBI-agent te spelen) had een held moeten zijn. Hij heeft er eigenhandig voor gezorgd dat een bom in de metro pas afging nadat de trein gestopt en grotendeels geëvacueerd was, zodat er nauwelijks slachtoffers vielen. Door omstandigheden die gaandeweg duidelijk worden kreeg de man echter geen lof of lauwerkransen maar werd hij zelf een verdachte. Nu moet hij zijn nachten slijten in een donker keldertje van het Witte Huis, waar hij rapporten uitpluist en een telefoon bemant: een speciale noodlijn voor zogenaamde ‘night agents’, die normaal gezien nooit afgaat. Tot - anders was er weinig serie geweest - het toestel op een avond natuurlijk wel rinkelt.

Aan de andere kant staat Rose Larkin, een doodsbange specialiste cybersecurity die net getuige was van de moord op haar oom en tante. Vlak voor hun dood gaven zij haar een briefje met een telefoonnummer en een geheime code, en zo komt ze in contact met Peter. Wat volgt in het eerste seizoen van ‘The Night Agent’, dat momenteel zo druk bekeken wordt dat Netflix prompt een tweede heeft besteld, bevat zowat alle vertrouwde ingrediënten van een spionagethriller. Peter en Rose slaan samen op de vlucht en leggen gaandeweg een complot bloot waar de hoogste piefen bij betrokken zijn. Er is een harddrive met belangrijke informatie die zo snel mogelijk moet worden gekraakt. Twee huurmoordenaars reizen schier onopgemerkt de Verenigde Staten door om mensen omver te leggen. Niemand is te vertrouwen, behalve dan degenen die op het eerste gezicht niet te vertrouwen leken.

‘The Night Agent’, gebaseerd op een boek van Matthew Quirck, is een tv-serie van Shawn Ryan. Die heeft, naast goede tot erg goede reeksen als ‘Timeless’, ‘The Unit’ en ‘Terriers’, ook één veel te weinig bekend maar absoluut meesterwerk gemaakt: ‘The Shield’, een baanbrekende klepper waarin een corrupte flik uit Los Angeles zichzelf zeven seizoenen lang steeds dieper in de nesten werkt. ‘The Night Agent’ verhoudt zich tot die serie als Peter Sutherland tot Vic Mackey, het hoofdpersonage uit ‘The Shield’: Mackey had geen scrupules en was gevaarlijk en schofterig, Sutherland is afgeborsteld, plichtbewust en kleurt zoveel mogelijk binnen de lijntjes. ‘The Shield’ gaf je een stomp in de maag en schopte wanneer je op de grond lag nog eens tussen je benen, ‘The Night Agent’ neemt weinig risico’s en kan je zelden echt laten opveren uit je zetel.

Wanneer je ‘The Shield’ uit je hoofd bant en de vergelijking maakt met de vele andere thrillerreeksen op Netflix, moet je echter toegeven dat in het peloton van de middelmaat op de streamingdienst ‘The Night Agent’ vooraan rijdt. Het is in elk geval een betere serie dan ‘The Recruit’ en ‘Treason’, twee titels uit de afgelopen maanden waarin spionnen ook een hoofdrol speelden, of dan ‘Bodyguard’, de hit van een paar jaar geleden. De personages zitten goed in elkaar, de plot ontwikkelt zich in een strak tempo maar nooit zo snel dat er ongeloofwaardige sprongen worden gemaakt en naarmate het einde in zicht komt, schakelt alles een versnelling hoger. Sommige dialogen hadden wel een stuk beter gekund en de langzaam ontluikende romance tussen Peter en Rose komt bijzonder knullig over - ook omdat je momenteel wellicht enkel in ‘Boer zkt vrouw’ mensen vindt tussen wie minder chemie bestaat dan tussen de FBI-man en zijn protegee. Maar dankzij de kwaliteit van de rest erger je je daar niet te hard aan.

Uiteindelijk is ‘The Night Agent’ zo een waardige opvolger voor ‘24’, de actieserie van een tiental jaar geleden waarin ‘special agent’ Jack Bauer de ene waanzinnige samenzwering na de andere onschadelijk moest maken. De naam van het hoofdpersonage hier lijkt trouwens ook een hommage aan Kiefer Sutherland, de acteur die destijds telkens weer in een race tegen de klok door de straten van Los Angeles moest sjezen. ‘24’ had ook zijn zwakke punten of onzinnige verhaallijnen - als ik terugdenk aan Kim Bauer en de confrontatie met de poema krimp ik nog altijd een beetje in elkaar - maar bleef dankzij de vele plotwendingen en cliffhangers wel altijd overeind. Dat is hier ook zo. Wie dus van het betere spannende entertainment houdt, kan zich met ‘The Night Agent’ een tiental uur zoet houden; maar wie echte kwaliteit zoekt, verwijs ik graag door naar Prime Video, waar ‘The Shield’ sinds kort in al zijn glorie te bewonderen is.