In het tweede seizoen van ‘Shadow and Bone’ lopen verschillende personages domweg verloren in dit kluwen van een plot

Van de vele fantasyreeksen die na ‘Game of Thrones’ zijn verschenen, is ‘Shadow and Bone’ een van de leukste. Een lichte toon, excentrieke personages en een opeenstapeling van plotwendingen maakten van het eerste seizoen uit 2021 makkelijk verteerbaar vertier. Het tweede seizoen van de young adult-fantasyreeks doet alles in de overtreffende trap: meer personages, meer gevaar, meer slow-motion, meer verzonnen woorden met vreemde klanken, meer romances, meer twists en simpelweg meer plot.

Peter Jackson wrong drie opgeblazen blockbusters uit ‘De Hobbit’, een kinderboek van 300 pagina’s. Netflix maakt de omgekeerde beweging met ‘Shadow and Bone’. In het tweede seizoen komen verhaallijnen uit dríé boekenreeksen en enkele kortverhalen van Leigh Bardugo samen. Het voelde tijdens de nieuwe afleveringen alsof ik naar minstens twee verschillende series door elkaar aan het kijken was. En de ene serie vond ik beduidend interessanter dan de andere.

Onze heldin Alina Starkov bewandelt paden die reeds zijn platgetreden door Harry Potter, Lyra uit ‘His Dark Materials’ en Aang uit ‘Avatar: The Last Airbender’. De makers stellen de confrontatie met de Darkling, de Voldemort van de reeks, zolang mogelijk uit en sturen Alina dit seizoen dan maar op schattenjacht, op zoek naar de Relieken van de Dood – of hoe de mythische voorwerpen met magische krachten in ‘Shadow and Bone’ ook mogen heten. Bij gebrek aan drama zadelen de schrijvers Alina met nachtmerries op, waarbij ze lege woorden met veel dramatiek uitwisselt met haar aartsvijand. Een geluk dat men ene Sturmhond aan de cast heeft toegevoegd: deze piraat – excuus: kaper – heeft meer schwung en charisma dan Alina en haar love interest Mal tezamen.

Dan liever een serie louter gewijd aan Kaz Brekker en zijn Kraaien. Deze flamboyante boeven zijn als jongvolwassen Peaky Blinders, met het onzedige Ketterdam als hun Birmingham. Kaz is de zwartgallige, briljante en nietsontziende leider. Inej is De Schim, een bekoorlijke moordenaar met een geloof en geweten. Jesper is een gunslinger die houdt van adrenaline, gokken en mannen. Wylan is een waardevolle nieuwkomer: een verlegen doch innemende explosievenexpert die Jespers hart doet smelten. Het bonte groepje voert doorwrochte listen uit en overleeft de meest wanhopige situaties dankzij branie, camaraderie en stom geluk.

Iemand moet de makers van ‘Shadow and Bone’ nodig wijzen op het belang van voorspel. In plaats van spanningsopbouw, kiest de reeks resoluut voor snelle en oppervlakkige actie. Wanneer een griezelige slager met een varkensmasker Inej bijvoorbeeld zwaar toetakelt, vindt de vaardige moordenares voor het eerst in twee seizoenen haar gelijke - spannend! Alleen: een halve aflevering later heeft ze die geduchte tegenstander al met relatief gemak uitgeschakeld en zijn haar verwondingen reeds genezen en vergeten. Zo gaat het met verschillende verhaallijnen: in vijf minuten schermtijd opgezet en afgehandeld.

Verschillende personages lopen domweg verloren in dit kluwen van een plot. Matthias Helvar bijvoorbeeld, halfvergeten in een cel in Azkaban – euh, ik bedoel: Hellgate. En ook: de moeder van de Darkling, de eeuwig ontzet kijkende Dzenya en ene David. De dialogen zijn cliché, het acteerwerk is hier en daar te melodramatisch en de seizoensfinale is teleurstellend. ‘Shadow and Bone’ hoeft niet per se de diepgang van ‘Game of Thrones’ of ‘The Last of Us’ na te streven. Maar in dit overhaaste, volgepropte en afgerammelde tweede seizoen zit een veel amusantere serie verborgen.