In ‘Huizenjagers’ had Paul de Grande op elk gebouw wel iets aan te merken, net zoals we hadden gehoopt

‘Huizenjagers’ is een programma waar ik zelden voor ga zitten. Dat gezegd zijnde, kan ervan wegzappen me bijwijlen òòk zwaar vallen. Woensdag overkwam het me weer. Toen wendde de telegenieke antiquair Paul de Grande, een uitdrager van stand, ‘Huizenjagers’ aan om zijn volgende woonst op de kop te tikken.

De Grande had pas zijn kasteel in Snellegem verkocht, en iemand met zijn nettowaarde slaapt nu eenmaal niet op straat. De kamerbrede allure van De Grande wordt tegenwoordig wel vaker ingezet buiten ‘Stukken van mensen’, maar toch werd mijn aandacht merkbaar aangescherpt. Op tv situeert De Grandes uitstraling zich onveranderlijk tussen ‘bon vivant’ en ‘bij grootvader op schoot’, maar na dat laatste lijkt het me toch altijd raadzaam om bij het afstijgen nog even te kijken of je je portefeuille nog wel op zak hebt. Dat spanningsveld kan ik niet anders dan onweerstaanbaar vinden, en als iemand zich dus niet zou laten rollen door de meneertjes en mevrouwtjes die de voedingsbodem vormen van ‘Huizenjagers’, noch vatbaar zou blijken voor hun verbale opsmuk, dan wel De Grande.

Zijn budget sprak alvast tot de verbeelding: twee miljoen euro, ‘maar alles is bespreekbaar’. Extravagante eisen had De Grande niet voor die som, hij stond er alleen op dat hij in ruil ruimte zat kreeg voor zijn kunstcollectie. Omdat aristocraten nu eenmaal lak hebben aan de conventies van televisie, had De Grande in ‘De tafel van vier’ zijn neus al voorbij gepraat: één van de panden in ‘Huizenjagers’ had hij ook echt aangekocht. Het welke, dat viel echter niet op te maken uit de aflevering van woensdag, want op elk gebouw had hij wel iets aan te merken. Dat vond ik best, want zo had ik het natuurlijk gehoopt.

Eerst werd De Grande rondgeleid in een 19e eeuws beschermd monument in Brugge, waar luidens het achtergebleven uithangbord aan de gevel eertijds de redactie van De Streekkrant gevestigd was, een publicatie die inmiddels veel minder beschermd is gebleken. Tegen de achtergrond van een monumentale traphal, veegde De Grande uiterst beschaafd de bijgeleverde makelaar de mantel uit: het pand telde drie verdiepingen, wat de verhuis van antiquiteiten danig bemoeilijkte voor een grutter in stokoude curiosa als hij. En er was wel een lift, maar die was ook al niet van dien aard dat je er argeloos een laat-middeleeuwse triptiek in verloren kon zetten.

Het viel me op dat de collega’s van de makelaar, die zich ondertussen naar gewoonte hadden schuilgehouden in een busje met straalverbinding, daarna een stukje nerveuzer oogden met het vooruitzicht op hún beurt. Alsof hun ambtelijke zelfvertrouwen plots niet meer geheel water- en luchtdicht was. Die spanning voel je maar zelden in ‘Huizenjagers’, wat alles welbeschouwd zonde is. ‘Ik denk dat er wel eventueel een optie zou kunnen bestaan’, schatte de tweede deelneemster haar kansen in na haar huisbezoek met De Grande, waarin ze nochtans nagenoeg kansloos had geleken. Het ging waarschijnlijk weer om makelaars-Nederlands. Vertaling: ‘Ik leef van de commissie, maar moet het vooral van hoop hebben’.

De laatste kandidate oogste het meeste bijval, mede door een ingreep die van hieruit gezien veel weg had van valsspelen: vanuit het busje had ze nog snel telefonisch een ander pand opgeduikeld dan voorzien, want De Grandes smaak bleek al bij al veel moderner dan je zou vermoeden van iemand die nog weg weet met een foulard. Alleen jammer dat de aankoopprijs van haar ersatzpand meer dan een miljoen boven het vooropgestelde budget lag. Lang niet àlles laat zich bespreken. ‘Huizenjagers’ voorlopig wel nog, maar hoelang nog?