In ‘Junior op zoek naar de liefde’ op Eén hoor je duidelijk je belastinggeld rinkelen, recht de goot in

Als fuik waarin jaarlijks een niet te verwaarlozen som belastinggeld verstrikt raakt – tot nader order 37,95 euro per kop – vind ik het niet minder dan billijk dat de openbare omroep álle segmenten in de bevolking bedient, en dus ook alleenstaanden. Ik versta daar evenwel iets anders onder dan wat men in ‘Junior op zoek naar de liefde’ probeert te bewerkstelligen, namelijk: eventuele vrijgezellen onder het publiek proberen op te zadelen met een schermgezicht, en dat in een programma dat qua opzet in niets verschilt van een Planckaert-special van ‘De Bachelor’. Er zijn zinnen die je hoopt nooit te zullen schrijven: op dat vlak rest me nu enkel nog: ‘Die comeback van Dirk Tieleman had niemand durven voorspellen, laat staan als badpakkenmodel’.

Goedele Liekens mocht hier dan wel vrijuit gaan – hier wel – ook in ‘Junior op zoek naar de liefde’, een titel waarin je bij elke herhaling iets duidelijker je belastinggeld hoorde rinkelen, recht de goot in, was er als deel van het decor een psychologe voorzien. We zagen therapeute Sarah Van Pelt, in een openhartig gesprek verwikkeld met de Junior van wie sprake, en vernamen dat ‘honderden vrouwen’ gehoor hadden gegeven aan de oproep die dit programma voorafgegaan was; een invitatie om zélf deel uit te maken van de Planckaerts. Wie weet, misschien lag er voor de gelukkige wel een glansrol weggelegd in de achtergrond van het volgende seizoen ‘Château Planckaert’. Extra werkkrachten zijn altijd welkom bij een totaalrenovatie. Gipsplaten verslepen zichzelf niet.

In de videoboodschappen die de kandiderende vrouwen ter sollicitatie hadden ingezonden, beschreef iemand zichzelf als een zorgzaam type. Een ander bleek over een sociale inborst te beschikken. Nog een andere was kunstschaatsster. Wat je daarmee moet in de Ardennen, ontging me, maar je weet nooit welk detail de doorslag geeft. Zie in dat verband ook de kandidate die accordeon speelde in haar videosollicitatie, alsof ze naar de hand van Luc Steeno dong. ‘Ik ken je niet persoonlijk, maar ik denk dat je een supertoffe jongen bent’, zei nog iemand. Projectie is niet alleen in het bioscoopwezen een vakterm. Dat zal Van Pelt wel beamen.

Hoewel het programma zijn naam droeg, bleef de inbreng van de genaamde Junior al die tijd eerder miniem. Vooralsnog zag hij zijn rol beperkt tot het deemoedig ter harte nemen van goede raad, hem ingefluisterd door zijn psychologe en zijn familie. Die laatsten vielen immers ook overvloedig te bezichtigen in ‘Junior op zoek naar de liefde’. Zo lag de selectie van de kandidates in handen van zus Stephanie, een bloedverwant die het goed meent met haar broer. Een jonge moeder hoefde voor haar bijvoorbeeld niet te sneuvelen in de selectieronde, want Junior zag graag kinderen. Nu, een vrouw met dríé kinderen vond ze wel wat veel van het goede. Zelfs in een château raken de kamers ooit op.

Eerder hadden we al mogen – moeten – aanschouwen hoe Eddy en Christa aan de ontbijttafel lucht gaven aan hun hartenwens dat dit programma een ingreep zou betekenen in de burgerlijke staat van hun nog inwonende jongste zoon. ‘Ik wou dat ik een vlieg in de kamer kon zijn’, maakte moeder Christa een toespeling op de aankomende selectieprocedure. ‘Dat is typisch vrouwelijk’, duidde stamvader Eddy, die er duidelijk meer van wist. Na nog een laatste therapiesessie met Van Pelt, waarbij Junior de raad kreeg om af en toe ook eens een stilte te laten vallen, kwam zijn keur aan freules aanrijden. ‘Ik hoop dat er niet te veel stiltes vallen’, liet er eentje vallen bij aankomst. Van pech gesproken.

Volgende week mogen we, samen met Stephanie, meekijken naar de eerste voorzichtige toenaderingen tussen Junior en zijn voor hem op maat gesneden harem. Ondertussen zal ik gedenken hoe de VRT zich er bijna in lijkt te verkneukelen wanneer ze ‘De ideale wereld’ weer eens de luchtpijp snoeren met een ruk aan de leiband. ‘Junior op zoek naar de liefde’, onderwijl, zal ongehinderd op antenne gaan.