In Netflixhit ‘Echoes’ wisselen tweelingzussen elk jaar van leven tot u verveeld en verward achterblijft

Netflix heeft steeds meer een gespleten persoonlijkheid. De streamingdienst schonk ons deze zomer meesterlijke seizoenen van ‘Stranger Things’, ‘Never Have I Ever’ en ‘Better Call Saul’, maar zadelt ons tegelijk wekelijks op met clickbait-troep: miniseries met bizarre premisses en een karrenvracht cliffhangers die het gebrek aan inhoud moeten verdoezelen. Nieuwste voorbeeld: ‘Echoes’, momenteel een van de meest bekeken Netflix-titels.

Michelle Monaghan gaat Lindsay Lohan en haar ‘The Parent Trap’ achterna en speelt in ‘Echoes’ een identieke tweeling die van levens wisselt. De een woont in een loft in Los Angeles, de ander op een paardenranch in Virginia. Leni en Gina komen elke verjaardag samen om de switch door te voeren: ze overlopen verse littekens, de nieuwe gewoontes van hun echtgenoten, huidige werkperikelen en het favoriete speelgoed van hun dochter. Zo kan de tweeling verzekeren dat ze werkelijk alles met elkaar delen. Niemand heeft de list door, tot een van de zussen plotsklaps van de aardbol verdwijnt.

Gina - of is het Leni? – vliegt van Los Angeles naar Virginia om haar zus te zoeken en ze ontdekt dat Leni – of is het toch Gina? – wél geheimen had voor haar zus. De reeks vergeet, tijdens het uiteenzetten van dit rare mysterie, de kijker echter enige reden te geven om dit alles ter harte te nemen. De crazy twins gedragen zich als kleine kinderen, het acteerwerk is ofwel houterig, ofwel over the top, en de nevenpersonages voelen allesbehalve doorleefd aan. De seriemakers betuttelen ons bovendien door via een melodramatische voice-over voortdurend de vragen te stellen die wij zouden moeten stellen: ‘Wat gebeurt er in mijn huis, Gina? Heb je Jack bestolen? En waarvoor? Of voor wie?’ Het was waarschijnlijk niet de bedoeling, maar ik zat al snel te duimen voor Karen Robinson (‘Schitt’s Creek’) als Floss, de sarcastische plattelandssheriff die de tweeling op de hielen zit.

Een betere serie had de emotionele impact van een dubbelleven uitgediept, of het trauma van een gebroken gezin. Maar ‘Echoes’ heeft weinig interesse in diepgang en pakt in de plaats daarvan uit met nog méér geheimen. Er zijn: drugsdealers, paardendieven, een brandende kerk, een traumatiserende badkuip, een val van een klif, een ritueel met geheimtaal, enge babypoppen, dode moeders, vervreemde hartsvriendinnen, geheime boyfriends en sexy babysitters. Geen zorgen: u zult er vier afleveringen geen snars van begrijpen, maar in de vijfde aflevering legt ‘Echoes’ het zustermysterie uitvoerig en zelfs tot vervelens toe uit. De twee afleveringen erna? Daar had ik echt geen nood meer aan.

‘Echoes’ doet denken aan zo’n flauw pulpromannetje dat u tijdens een lange vliegreis leest en bij het uitstappen alweer vergeten bent. Deden het mysteriegenre dit jaar veel beter: ‘The Staircase’ (Streamz), ‘Severance’ (Apple TV+), ‘Under the Banner of Heaven’ (Disney+) en ‘Chloe’ (Prime Video).