In ‘Obi-Wan Kenobi’ worden Obi-Wan Kenobi en Lord Vader door de verkleuterende Disney-mangel gehaald

Nu ook ‘Obi-Wan Kenobi’ is uitgedraaid op een ontgoocheling, kunnen we er niet langer omheen: The Walt Disney Company is bezig aan de ontmanteling van de ‘Star Wars’-mythologie.

Boba Fett, de sinistere premiejager uit ‘The Empire Strikes Back’, die zich in zijn eigen serie ontpopt tot een lieve opa. De Tusken Raiders, die griezelige creaturen uit ‘Star Wars: Episode IV: A New Hope’, die zich in datzelfde ‘The Book of Boba Fett’ laten kennen als knuffelbare Disney-sidekicks. De gênante gastrol van de onrealistische digitaal verjongde versie van Luke Skywalker in ‘The Mandalorian’. Wij zwijgen over het groene mormel dat genoegzaam bekend staat als Baby-Yoda. En in ‘Obi-Wan Kenobi’ is het weer van dattum: nu zijn het Obi-Wan Kenobi en Lord Vader die door de verkleuterende Disney-mangel worden gehaald.

Luister eens: als je een televisieserie bouwt rond twee van de meest legendarische figuren uit de ‘Star Wars’-canon (vier eigenlijk, als je de prille Leia en Luke meetelt), dan kun je er - uit respect voor die figuren, uit respect voor de mythologie, en last but not least uit respect voor de fans - maar beter voor zorgen dat het fucking goed wordt, dat de serie er stáát. Maar ondanks een sterk begin maakte ‘Obi-Wan Kenobi’ de verwachtingen nauwelijks waar: zoals Lukes X-Wing-Fighter in ‘The Empire Strikes Back’ wegzonk in de zomp van Dagobah, zo werden ook Obi-Wan en Lord Vader in ‘Obi-Wan Kenobi’ meegezogen in het moeras van de middelmatigheid.

Uit de pleiade van pijnlijk ongeloofwaardige scènes halen wij slechts één voorbeeld: de als Imperial officer vermomde Tala die in episode 4 op haar gemak de plattegronden van het commandocentrum zit te bestuderen en via een zendertje luidop aan Obi-Wan laat weten welke richting hij moet nemen. Moeten we nu écht geloven dat die twee soldaten, die vlak naast Tala zitten en perfect kunnen horen dat ze in contact staat met de gezochte Obi-Wan, niets in de gaten hebben? Komaan: het is niet omdat je een serie zit te maken voor kinderen, dat je die kinderen als kleuters moet behandelen.

Natuurlijk zullen er altijd wel een heleboel gezworen fans zijn die geen enkel kwaad woord over de ‘Star Wars’-reeksen op Disney + willen horen - en die onvoorwaardelijke liefde siert hen. Disney is natuurlijk ook slim genoeg om die fans te blijven pamperen met een lawine aan referenties, knipoogjes en easter eggs. Obi-Wan die in episode 3 op de muur van het safe house op Mapuzo de naam Quinlan Vos ziet staan: alleen de passioneelste ‘Star Wars’-kenners - zij die niet alleen alles afweten van de negen speelfilms, maar ook van het Expanded Universe - zullen van die naam een kick van jewelste krijgen, en zullen van de weeromstuit ‘Obi-Wan Kenobi’ een gewéldige serie vinden. Wij van onze kant weigeren om ons door die overdaad aan fanservice nog langer zand in de ogen te laten strooien, zélfs niet het zand van Tatooine.

Inquisitor Reva die in de vijfde episode door Lord Vader met een lichtsabel wordt doorboord, waarna ze in de zesde episode doodleuk opduikt op Tatooine, waar ze om totáál onbegrijpelijke redenen wil afrekenen met de jonge Luke? Serieus blijven, hé. Oom Owen en tante Beru, de brave voogden van de jonge Luke, die in de laatste aflevering een ouderwetse karabijn uit een bloempot trekken en zich ineens ontpoppen tot twee Rambo’s? Are you kidding me?

In het Marvel Cinematic Universe houdt opperbaas Kevin Feige als een alwetende god het universum voortdurend in de gaten: hij houdt toezicht op de kruisbestuiving tussen de films en de series, bewaakt de innerlijke logica, en zorgt ervoor dat het totaalplaatje hout blijft snijden. Het eindresultaat is misschien niet altijd even geweldig, maar het minste wat je kunt zeggen is dat er in Marvelseries als ‘WandaVision’, ‘Loki’ en ‘Moon Knight’ altijd wel iets opwindends gebeurt. Wat het ‘Star Wars’-universum dringend nodig heeft, is een showrunner met het verstand van Kevin Feige. Iemand die het werk van de diverse creatieve teams overschouwt en als het moet tijdens de schrijfsessies tussenkomt: ‘Luister eens. Van ‘A New Hope’ weten we dat de Tusken Raiders smeerlappen zijn. In ‘The Book of Boba Fett’ maken jullie er minzame Disneyfiguurtjes van. En in de slotaflevering van ‘Obi-Wan Kenobi’ krijgen we dan weer te horen dat we moeten opletten voor die Zandmensen! Waar is de logica, jongens?’

En er zijn nog meer factoren die het algehele niveau van ‘Obi-Wan Kenobi’ naar beneden trekken. De muziek suckt: zelfs in ‘Schindler’s List’ ging de viool niet zo klef tekeer als tijdens de sterfscène van Tala. Uit de flashback in het begin van episode 5 - het oefenduel tussen Obi-Wan en Anakin op Coruscant - blijkt dat de digitale verjongingstechnologie, gebruikt om Hayden Christensen er weer enigszins als een jonge padawan te laten uitzien, niet te veel mocht kosten. En op Ewan McGregor na bakten de meeste acteurs er maar weinig van, met de lamentabele vertolking van Moses Ingram - Reva - als absoluut dieptepunt.

De Heer van de Sith zij dank bevatte ‘Obi-Wan Kenobi’ ook enkele mooie, originele, knappe en ontroerende momenten die ons oprecht koude rillingen bezorgden. Obi-Wan die aan de kleine Leia de Force uitlegt: ‘Ben je weleens bang in het donker? Weet je hoe het voelt wanneer je dan het licht aandoet? Zo voelt de Force’. Het absolute hoogtepunt zat wat ons betreft in het slotduel in de laatste aflevering, wanneer Lord Vader boven de in een put gedonderde Obi-Wan uittorent. Terugdenkend aan het machtige duel in ‘Revenge of the Sith’ verwacht je natuurlijk dat het deze keer Lord Vader zal zijn die het zinnetje ‘I’ve got the high ground!’ gaat uitroepen. Vader spreekt het zinnetje niet uit, en tóch hoor je hem onder je schedelpan de woorden zeggen - alsof je in dat ene ogenblik in een soort telepathische Jedi-koppeling zit met Darth Vader. Een magisch moment in een serie die in z’n geheel alwéér zwak en overbodig aanvoelt. Wordt het wat met het in augustus uitkomende ‘Andor’? Wij blijven optimist tot in de X-Wing-Fighter-kist.