In ‘Old Enough’ op Netflix worden tweejarige kindjes het verkeer ingestuurd en wij zaten als wielerfans voor het tafereel te supporteren

Dat het raarste format dat je vandaag op Netflix kunt vinden - of zelfs op televisie in het algemeen - uit Japan komt, zal niemand verbazen. Maar dat ‘Old Enough’ niet alleen bizar maar ook oprecht ontroerend is, kan wel verwondering wekken.

Het idee achter ‘Old Enough’ is, zoals alle goede ideeën en de zaterdagavond op VTM, bijzonder simpel. In elke aflevering krijgt een twee- tot zesjarig kind een taakje - naar de supermarkt gaan, iets ophalen bij of brengen naar een familielid - dat hij of zij dan helemaal alleen uit moet voeren, van dichtbij gevolgd door een cameraploeg. Op het eerste gezicht lijkt dat concept op al die waanzinnige Japanse spelshows waarin mensen allerlei stunts doen om geld te verdienen; alleen sturen ditmaal moeders en vaders als entertainment hun kinderen de baan op, langs trottoirs die niet meer zijn dan een witte streep verf op de weg en met in hun rugzakje een vlaggetje om het verkeer tegen te houden. Maar voor u morele bezwaren voelt opborrelen: blijkbaar is die ‘eerste grote boodschap’ een traditie in Japan, een ‘rite de passage’ waarvoor ouders speciaal opdrachten bedenken en de hele buurt wordt opgetrommeld. De routes die de kleuters afleggen worden ook nauwkeurig in kaart gebracht om elk risico uit te sluiten en tijdens het filmen zitten er, onzichtbaar voor de jongens en meisjes, overal mensen klaar om indien nodig in te grijpen.

‘Old Enough’, of ‘Hajimete no Otsukai’ zoals het programma oorspronkelijk heet, bestaat al meer dan drie decennia op de Japanse televisie, maar omdat elke opname zo’n uitgebreide voorbereiding vraagt, wordt alles twee keer per jaar gebundeld in een drie uur durende uitzending, waarin bekende Japanners de avonturen van hun kleine landgenoten becommentariëren. Netflix heeft enkele shows aangekocht, alle ballast eruit gegooid en opgedeeld in een reeks van twintig afleveringen, allemaal ongeveer een kwartier lang, waarin telkens één kind en zijn of haar taakje centraal staan. Dat kun je, tenzij de bekende Japanners onverhoopt even grappig waren als Pedro Elias en Wesley Sonck in ‘De Container Cup’, een gouden ingreep noemen. Natuurlijk voelt ‘Old Enough’ nog altijd erg Japans aan, met die schreeuwerige fluoletters op het beeld en de opgewonden voice-over. Maar de focus op de kinderen die hun angst overwinnen en op weg gaan, en op hun ouders die met een mengeling van trots en verdriet om hun zo snel opgroeiende kroost achterblijven, maakt het allemaal herkenbaar en universeel.

Aangezien in ‘Old Enough’ in principe twintig keer hetzelfde gebeurt, is het niet meteen een reeks die zich gewillig laat bingewatchen, maar kinderen en opdrachten verschillen wel genoeg om alles niet te repetitief te maken. In de tweede aflevering gaat een vierjarige knul bijvoorbeeld vanuit de kwekerij van zijn opa terug naar huis om een zakje mandarijnen te persen, een queeste die onbedoeld grappig wordt als het jongetje doodleuk een uur lang aan het spelen slaat en zijn moeder hem tot twee keer toe telefonisch moet aanmanen om voort te doen. Maar onze persoonlijke favoriet is de zevende aflevering, waarin Miro naar het noedelrestaurant van haar vader trekt met het schort dat hij die ochtend thuis heeft laten liggen. Ze komt er ook goed en wel aan, met enige hulp van de buurtbewoners, maar omdat ze van haar vader de opdracht krijgt om in het terugkeren een horloge op te halen en ze de desbetreffende winkel niet vindt, eindigt haar reis toch in tranen. Haar teleurstelling is echter zo groot dat ze zelf beslist om opnieuw op pad te gaan, en dat terwijl de regen ondertussen met bakken tegelijk uit de lucht valt.

Zelfs al had Wout Van Aert niet te elfder ure forfait moeten geven voor de Ronde van Vlaanderen, dan nog hadden wij wellicht dit voorjaar voor niemand harder gesupporterd dan voor dat net geen driejarige meisje in haar rode anorak.