In ‘OnlyFans: de naakte Vlaamse waarheid’ blijkt het verschil klein tussen fans en rukkers

Nu de energieprijzen de post-apocalyptische drempel overschreden hebben, moeten koukleumen inventief zijn. Gelukkig is een mens dan geboren met een bilkaak of twee, als het even meezit, en in minstens de helft van de gevallen ook nog iets van een borstpartij. Wie in dat geval ook nog beschikt over een internetverbinding, mag zich helemaal opmaken voor een lucratieve carrière. Daartoe is namelijk OnlyFans opgericht, een platform waarop je, al dan niet in een vlaag van tot wanhoop nopende eenzaamheid, kunt intekenen als regelmatig afnemer van naaktbeelden en ander pornografisch materiaal van ondernemende amateurs. Nu ja, OnlyFans is dan wel niet per se bedácht vanuit pornografisch oogpunt, maar het gevolg is hetzelfde: een ongebreidelde democratisering van de porno-industrie – de zoveelste sinds de uitvinding van het internet, zou je kunnen zeggen. Alleen het doorgeefluik heeft weer eens een andere kleur vernis.

Ik zou nu iets geinigs kunnen poneren à la ‘OnlyFans kent als platform gretig aftrek tegenwoordig’, maar zo jolig ben ik nu ook weer niet na ‘OnlyFans: de naakte Vlaamse waarheid’, een documentairereeks op Streamz die er prat op gaat achter de schermen van het fenomeen te kijken, maar die in de praktijk te wellustig blijft haken aan de saillante details om tot een noemenswaardige conclusie te komen. Een inkijk is daarom nog niet hetzelfde als een inzicht. Het resultaat is de zoveelste geleide wandeling langs de vele smeuïgheden van de porno-industrie, onderweg inspelend op dezelfde nieuwsgierigheid waar Jambers dertig jaar geleden ook al vaatjes van aftapte. Ze is van alle tijden, maar op tv ben ik er onderhand wel klaar mee.

Het nieuwsgierigst leek ‘De naakte Vlaamse waarheid’ – een titel die ook na enkele herhalingen maar niet lekker wilt lopen – naar ene Jamecia. Zoals vrijwel al ’r in dit programma geportretteerde collegae was zij een bonte staalkaart aan wat plastische chirurgie zoal vermag tegenwoordig. En dan zeggen dat er mensen zijn die zich zorgen maken over wat PFOS in hun gazon. Het valt natuurlijk niet uit te sluiten dat zulke verregaande modificatie van lijf en leden in haar geval, als kleine zelfstandige, gewoon een te verantwoorden beroepsonkost is. Een investering zelfs, en dus af te trekken van de belastingen. Aftrekken van de belastingen: ook deze laat ik met uw permissie vrolijk liggen.

Gastvrij leidde Jamecia ons rond in het werkkamertje waar ze stuff bewaarde voor haar videootjes. Het uniform van een verpleegstertje bijvoorbeeld, niet geheel arbeidsreglementair voor zover ik kon opmaken. Ze was gediagnosticeerd met MS, maar leven van een uitkering wilde ze naar eigen zeggen niet: die niet te stuiten ondernemingsgeest had Jamecia naar OnlyFans gedreven, waar ze zich nu hoofdzakelijk inzette voor de creatie van topless content. Grappig hoe elke amateurpornograaf in dit programma de mond vol had van hun content, terwijl er qua inhoud toch niets holler is dan porno. Ik durf bijvoorbeeld te wedden dat er in het echte leven niet half zoveel jonge vrouwen komen vast te zitten in hun gootsteenafvoer als gespecialiseerde kanalen ons wel willen doen geloven. Doorgaans zien stiefmoeders er ook iets anders uit dan er volgehouden wordt.

De stap naar topless content was geen grote voor Jamecia, zei ze: op Instagram deed ze immers hetzelfde. ‘Die gasten trekken zich toch af op mijn foto’s, ik kan er evengoed geld mee verdienen.’ Je kon je ook afvragen waarom die clandestiene rukkers dan de overstap zouden maken naar betaalde kanalen als ze hun hobby evengoed gratis kunnen uitoefenen, maar dat was ongetwijfeld naast de mannelijke psyche gekeken, die zich dan ook hoofdzakelijk situeert ter hoogte van de lendenen. Ik heb het nu wel oneerbiedig over ‘rukkers’, maar Jamecia had het aldoor over ‘fans’. Geen van ons beiden had ongelijk, denk ik.

Een ander meisje richtte zich op OnlyFans dan weer tot eventuele ballonfetisjisten: voor het oog van de camera bracht ze een reeks ballonnen op sensuele manier tot ontploffing. Er bestaan geheid afnemers voor – moge ze te allen tijde uit de buurt gehouden worden van kinderpartijtjes. Op het eerste gezicht kon het ballonmeisje zelf ook zonder veel moeite voorwenden minderjarig te zijn. Meer zelfs, ze leek zich terdege op de hoogte van die riskante schemerzone waarin ze zich bevond, want ze specialiseerde zich naar eigen zeggen in erotische schooluniformpjes. Daarbij mocht Wim Slabbinck ook nog af en toe proberen om iets te formuleren wat je zelf niet kon bedenken rond OnlyFans, wat een hele klus bleek. Wel maakte hij het goede punt dat OnlyFans dreef op interactie, wat het onderscheidde van andere porno, van oudsher een passievere bedoening. Al kun je er nog altijd een tenniselleboog aan overhouden.

Nog even over Jamecia, die later gewoon een voormalig deelneemster bleek te zijn van ‘Ex on the Beach’, één van de vele uitzaaiingen die woekeren rond ‘Temptation Island’. Bij die onthulling was ik minder verbaasd dan je zou denken. Een andere getuige in dit programma had ook daadwerkelijk aan ‘Temptation Island’ deelgenomen: als programmamaker kun je maar beter oppassen met zulke oververtegenwoordiging, want voor je het weet komt ook je eigen programma in aanmerking als uitzaaiing. Om dat tegen te gaan, mochten we ook nog meekijken hoe Jamecia op onderzoek ging in het ziekenhuis voor haar MS. Het leek een koortsige poging om snel wat diepgang te injecteren in dit programma, maar mij leek het meer een nieuwe inbreuk op de privacy. Het deed hoe dan ook niet ter zake.

Op dat vlak vond ik ook het koppel twijfelachtig waarvan de vrouw haar dag begon met een naaktfoto in de keuken. ‘Om te tonen dat je wakker bent. Dan weten de mensen wat ze ongeveer kunnen verwachten.’ Fans die zaten te wachten op haar standpunt inzake het aloude debat ‘Hegel of Kant?’, zouden dus een dagje langer op de honger blijven zitten. Aan de ontbijttafel deed de vrouw uit de doeken wat ze zoal factureerde voor een persoonlijk filmpje op bestelling. Amper 35 euro. Een koopje, zowaar. In de voorgrond, slechts deels verhuld door wat in alle opzichten een alomvattende, genadig anonimiserende wazigheid had moeten zijn, zagen we haar zoontje zitten. Een zekere bezorgdheid maakte zich daarbij meester van me, maar gelukkig hadden de makers er ondertussen wél aan gedacht om gebeurlijke tepels in dit programma te voorzien van een zedig blokje ter censuur. Op zulke momenten was ‘De naakte Vlaamse waarheid’ zelfs niets minder dan huichelachtig.