In ‘Pinocchio’ worden alle magische elementen uit de oorspronkelijke fabel te gemassacreerd

De ramen in ons huis: allemaal met een luide knal uit elkaar gesprongen. Onze kristallen wijnglazenset, nog geërfd van ons bobonne: uiteengespat. De glazen kader waarin onze vintage affiche hangt van de sciencefictionclassic ‘The Black Hole’: in duizend stukjes uit elkaar gevallen. De materiële en emotionele schade in onze woonst is gigántisch, en zoals we straks zullen verklaren ligt het allemaal aan het recent op Disney + verschenen ‘Pinocchio’.

Nu is het u misschien al opgevallen dat Pinocchio, het houten ventje dat een echte jongen wil worden, in diverse films opnieuw z’n lange neus laat zien: het moet iets te maken hebben met de huidige tijdsgeest, of anders is het gewoon toeval. Matteo Garrone (‘Gomorra’, ‘Dogman’) bleef vorig jaar in zijn live action-versie met Roberto Benigni erg trouw aan het oorspronkelijke, voor grote mensen bedoelde boek van Carlo Collodi, wat resulteerde in een film die meer leek op een duistere angstdroom - Pinocchio die wordt opgehangen! - dan op een leuk sprookje.

In december verschijnt op Netflix de langverwachte adaptatie van Guillermo del Toro: en als de maker van ‘Pan’s Labyrinth’ en ‘Nightmare Alley’ trouw blijft aan zijn eigen duistere verbeeldingskracht, dan kunnen we er van uitgaan dat ook zijn ‘Pinocchio’ een grimmige trip zal worden. Laten we in ieder geval hopen dat del Toro het beter doet dan Robert Zemeckis: diens live action-remake van de Disneyclassic uit 1940 - die op zijn beurt al een jolige kinderversie was van de duistere fabel van Collodi - is namelijk een door vreselijke muziek ondersteunde, door een sliert van melige zedenlesjes ontsierde miskleun die ons zowaar deed terugverlangen naar het Sprookjesbos in de Efteling, waar de wrattige monstervis die Pinocchio en Geppetto heeft opgeslokt tenminste nog écht tot de verbeelding spreekt.

Het eerste dieptepunt doet zich voor in de werkplaats van de timmerman Geppetto (over Tom Hanks zodadelijk meer), waar zich ‘s nachts uit een wolk van duizenden blauwe stippen een gedaante materialiseert: de Blauwe Fee, de dame die Pinocchio - maar daarmee nog niet de film - middels een knetterende laserstraal tot leven wekt. In een verre uithoek van ons brein registreerden wij dat de Blauwe Fee tegenwoordig een donker huidskleurtje heeft, maar wij zijn niet één van die luitjes die de aandrang voelen om daar ophef over te maken.

Wat ons wél tegen de borst stootte, is dat de Blauwe Fee vervolgens met een hemelsbrede lach en met wapperende vleugeltjes losbarst in een werkelijk abominabele versie van ‘When You Wish Upon a Star’: kinderen beginnen terstond te huilen; alle dieren rennen jankend weg; de verkoop van oordopjes bereikt een onwaarschijnlijke piek. En het is tijdens de climax van dát lied, meerbepaald op het moment dat de Blauwe Fee middels een langgerekte vocale uithaal gedurende meerdere seconden de hoogste noot aanhoudt (‘Your dreams come trúúúúúúúúúúúúúúúúúúúúe!’), dat al het glas in ons huis met een oorverdovende ‘PANG!’ uiteenknalde. Merci, fee.

Maar toen moest het ergste nog komen: in één van de gênantste taferelen die we de laatste maanden op een scherm hebben aanschouwd, zet de met een vuistdik Italiaans accent bazelende Hanks het als een hansworst in een nachthemd op een zingen en dansen: ‘Pinocchio, Pinocchio! Holy smoke-io!’. Kijk, er zijn veel dingen die we u níet toewensen: hoge energieprijzen, een burnout, vocht in uw kelder, een lege koekendoos. Maar wat we u het mínste van al toewensen, is de gruwelaanblik van Tom Hanks die in ‘Pinocchio’ de horlepijp danst.

Hoe verder de reis van Pinocchio vordert, hoe klaarder het wordt dat Zemeckis het heeft gepresteerd om vrijwel alle magische elementen uit de oorspronkelijke fabel te massacreren. Het verblijf op Plezier Eiland, wat ons betreft één van de schrikwekkendste fragmenten uit het sprookje van Pinocchio, verandert door toedoen van Zemeckis in een brok ongeïnspireerde actiecinema. Wanneer Pinocchio en Geppetto zichzelf uit de buik van de walvis katapulteren, lijken we wel beland in de sequel op de kinetische actiefilm ‘The Rock’, met Pinocchio en Geppetto in de rollen van Nicolas Cage en Sean Connery.

En dan hebben we het nog niet gehad over de tenenkrullende grapjes die zijn bedoeld om het verhaal een hedendaagse twist te geven: zo manen de Kat en de Vos Pinocchio aan om zijn naam te laten vallen en om vanaf nu de artiestennaam ‘Chris Pine’ te gebruiken. Pine betekent den, en Pinocchio werd door Geppetto gesneden uit dennenhout - hebt u ‘m? Over pine gesproken: nu houtkachels door de hoge energieprijzen weer volop in trek zijn, schiet ons ineens te binnen dat, indien droog genoeg en perfect gekloofd, dennenhout uitstekend als brandhout kan dienen. Pinocchio, Pinocchio! Holy smoke-io!