In ‘Sorry’ toont Louis C.K. zich even weer een komische virtuoos, maar verwacht je niet aan excuses

In 2017 barstte het ontluisterende schandaal rond Louis C.K. los. Op dat moment was de Amerikaan ‘s werelds grootste stand-upper, samen met Ricky Gervais en Dave Chappelle. C.K. kwam terecht in de #MeToo-maalstroom. Kort samengevat: de vele - nee, véle - masturbatiefantasieen uit zijn shows bleken echt. C.K. werd door Netflix en kabelkanaal FX bij het grofvuil gezet. Zelf zei hij: ‘Ik ga mijn grote bek nu voor het eerst sinds lang houden en vooral luisteren, om erachter te komen wat ik verkeerd heb gedaan.’

Van dat voornemen kwam weinig terecht. C.K. werd vooral een splijtzwam in de Amerikaanse comedywereld. Mocht hij – veel sneller dan ‘beloofd’ – eigenlijk alweer aan de slag? Een komiek ‘spreekverbod’ geven, raakte dat niet aan de vrijheid van meningsuiting? En dan was er nog de strijd tussen Louis’ vrouwelijke en niet-genderspecifieke vakbroeders. Sommigen kenden hem al heel hun werkende leven en waren geschokt. Of juist niet. Sarah Silverman bleef achter hem staan, bijvoorbeeld, al was ook zij ooit met een masturberende C.K. geconfronteerd: ‘Hij is mijn vriend.’ Hup, de strontkar voor haar en wéér ophef. C.K. deed zichzelf ook geen dienst door in zijn eerste nieuwe stappen de wokebeweging keihard aan te vallen.

Sinds een poos is hij wat serieuzer terug. In spaarzame interviews heeft hij laten doorschemeren klaar met de zaak te zijn en voortaan alleen op zijn podiumact beoordeeld te willen worden. Hij heeft, zo stelt hij, de mensen die hij direct kwaad heeft gedaan excuses aangeboden en hij wil verder met zijn leven en werk. Vorig jaar kwam hij met ‘Sincerely’, een niet zo geslaagde grotezaalspecial. De komiek was overduidelijk nog zoekende.

Nu is er ‘Sorry’, exclusief te zien via zijn eigen site (voor 10 dollar). Het goede nieuws: de eerste 25 minuten van deze special herinneren je weer aan hoe goed C.K. wel niet is. Zijn timing, zijn vermogen ongemak de ruimte in te pompen en tegelijk hilarisch en messcherp te zijn: hij is een virtuoos. Verwacht geen directe toespelingen op zijn zaak, maar hij staat er natuurlijk wel provocatief in. Neem alleen al de titel. Nergens gebruikt hij het woord ‘sorry’, maar het staat wel in koeien van letters op het podium, opgetuigd als een kermisattractie: ‘S O R R Y’.

C.K. belicht met groot genoegen in de hypocriete kant van Amerika. Zo zet hij vrolijk vraagtekens bij Michael Jackson, over wie we van alles weten en die toch niet ‘gecanceld’ wordt. Waarom eigenlijk? ‘Wat voor soort pedofiel willen we nu precies?’ vraagt hij, met die bekende grijns van hem. Hij wijst er ook op hoe 9/11 vooral nog gebruikt wordt als een maatstok om het aantal doden van een ramp aan af te meten. Langzaam krijg je door wat hij wil vertellen: dat mensen zo feilbaar als wat zijn, dat ze gek zijn, verkeerde dingen doen en dat onze zoektocht naar menselijkheid ons tóch mooi maakt. Het eerste deel van ‘Sorry’ hoort bij zijn beste werk.

Deel twee verbleekt daarbij wegens soms goed en meestal flauw. Veel imitaties, slordige concentratie. Maar je kijkt het makkelijk uit, dat wel.

Wat ons brengt bij een rekensom als slotsom: vijf sterren (voor het eerste deel) plus twee (voor het tweede), dat levert, als u het resultaat dan weer deelt door twee, net zoveel sterren voor ‘Sorry’ op als u boven dit stuk ziet prijken.

‘Sorry’ van Louis CK, via louisck.com (10 dollar).