In ‘Spartacus Run’ overwinnen BV’s een parcours vol hindernissen, één zo’n hindernis is Andy Peelman

‘Halen moed en doorzetting het van jeugd en temperament?’, vroeg VTM-praalaankoop Michel Wuyts zich hardop af bij de aanblik van Laura Tesoro en Lindsay de Bolle, elk in de respectievelijke fleur hunner leven.

Gezien de vraagsteller nam ik aan dat het om een retorische overpeinzing ging, want zonder moed of doorzettingsvermogen was er van Wuyts, een onwillige pensioengerechtigde, al even geen sprake meer geweest in het medialandschap zoals dat te bezichtigen valt binnen het raamwerk van de televisie. Of het bij hem nu vooral om doorzetting ging, dan wel moed, weet alleen hij, maar Wuyts stelt zijn beschouwende aard nu ten dienste van ‘Spartacus Run’, een fysiek wedstrijdje onder BV’s - en sponsors - dat onmogelijk los te koppelen valt van het succes van ‘De container cup’. Bij dat laatste programma komt me altijd voor dat het ook een beetje een succes is geworden ondànks het concept. Om het in de bewoordingen van een tamelijk irritante festivalganger uit te drukken: ik kom er minstens even graag voor de sfeer. Onder huichelachtige bezoekers van baanbordelen hoor je het ook weleens.

Dat een belendende zender zich de ogen uit de kop kijkt bij de onwaarschijnlijke bijval die ‘De container cup’ te beurt valt, hoeft niet te verwonderen. Dat er vervolgens een surrogaat van eigen signatuur op de markt gebracht wordt evenmin. Maar meer dan aan ‘De container cup’, doet ‘Spartacus Run’ me vooralsnog denken aan de teambuilding van een malafide doch beursgenoteerd bedrijf dat zijn werknemers liever uit eigen beweging ziet afvloeien dan dat het node overgaat tot het uitbetalen van peperdure ontslagpremies. Er komt een hindernissenparcours bij kijken, en royale geuten slootwater en modder. Eén zo’n hindernis is Andy Peelman, die tijdens deze naar moderne maatstaven bijgestelde kruisweg de ongelukkige kandidaten onderweg op de zenuwen werkt door voortdurend te hengelen naar commentaar. De grootste uitdaging bestaat eruit om hem daarbij niet te lijf te gaan in je modderige lompen, want meestentijds komt zijn medeleven je ter ore als het hoongelach van een ramptoerist. Daar is Andy erg bedreven in. Soms steekt hij de kandidaten een helpende hand toe, maar ingaan op de verlokkingen van Andy Peelman, blijkt dan, komt je te staan op straftijd. Ik lees daar graag een metafoor in.

Me dunkt dat Peelman ondergebracht is in ‘Spartacus Run’ omdat hij volgens bepaalde mensen, niet noodzakelijk mijn vrienden, kan bogen op een zeker naturel. Nu, naturel staat daarom nog niet garant voor gevatheid, een kwaliteit die ook voor geen klein deel aan de basis lag van het succes van ‘De container cup’, en die, als we dan toch aan het vergelijken zijn, net als snedigheid geheel en al ontbrak in ‘Spartacus Run’. Vooral in het geleverde commentaar sleepte de boel behoorlijk, want ofschoon Wuyts in de beslotenheid van zijn commentaarhokje misschien wel echt is gaan geloven dat er hem een carrière is weggelegd in het lichtere vertier, klonk hij hier - heelhuids weggerukt van rijwiel, toeristisch verantwoord vergezicht en José De Cauwer - herhaaldelijk als iemand die zelf maar alvast aan z’n eigen parodie begonnen is om eventuele derden voor te zijn. Eén bepaald pijnlijk moment moest ik onwillekeurig terugdenken aan de Dirk Tieleman die eertijds, in het nalichten van zijn journalistieke sérieux, ten voordele van ‘Sterren op het ijs’ in glitterplunje op enkele open breuken afstevende. Je lacht wel, met andere woorden, maar dan omdat je je een beetje zorgen maakt over welk gevoel anders de stilte zou vullen.

Het was dankzij moed en doorzetting dat ik het einde van de eerste aflevering gehaald heb.