film★★★☆☆
In ‘Spencer’ probeert de regisseur u mee te trekken in de verwrongen gevoelswereld van een vrouw die zich op de rand van een zenuwinzinking bevindt
Van Pablo Larraín, met Kristen Stewart, Timothy Spall, Sean Harris en Sally Hawkins
BIOPIC Voorlopig wordt de ziel van Lady Diana geen rust gegund: nadat ze vorig jaar opdook in het vierde seizoen van ‘The Crown’, en nadat ze het in ‘Diana: The Musical’ op Netflix zowaar op ’n zingen mocht zetten, verschijnt the people’s princess nu ook in ‘Spencer’, een door de meeste critici fel bewierookte langspeelfilm die door z’n bevreemdende stijl wellicht iets minder tot de verbeelding van het grote publiek zal spreken dan ‘The Crown’.
Het in 1991 gesitueerde verhaal speelt zich hoofdzakelijk af tussen de kille muren van Sandringham House, het landhuis waar de Windsors – zoals gebruikelijk afgeschilderd als een familie van nét-niet-emotioneel-dode onverschilligaards – kerst komen vieren: ‘Het is hier altijd koud,’ horen we Diana tegen haar zoons zeggen in één van de vele té symbolisch geladen dialogen. Een gezellige kerst wordt het niet voor de prinses: ze kotst haar eten uit, verwondt zichzelf met een knijptang en snauwt haar kleedster toe dat ze met rust wil worden gelaten zodat ze kan masturberen.
In de Britse tabloids waren de royaltywatchers er als de kippen bij om de feiten te scheiden van de fantasie: ja, het klopt dat het huwelijk tussen Charles en Diana in 1991 op springen stond, en ja, Diana had een eetprobleem, en ja, de bizarre traditie waarbij elk lid van de koninklijke familie voorafgaand aan de kerstbanketten op een antieke weegschaal moest gaan zitten, stoelt eveneens op de werkelijkheid. Dat de prinses (in een schitterende close-up!) een uit de erwtensoep geviste parel tussen haar voortanden fijnmaalde, blijkt dan weer een verzinsel van de cineast.
Maar wie uitsluitend kijkt naar de historische juistheid van het verhaal, mist volledig het punt. Regisseur Pablo Larraín (‘Jackie’) is immers niet geïnteresseerd in een klassiek biografisch relaas, maar poogt u resoluut mee te trekken in de verwrongen gevoelswereld van een vrouw die zich op de rand van een zenuwinzinking bevindt. Of u zich in die wereld zult kunnen inleven, zal geheel afhangen van de mate waarin u openstaat voor de licht surreële aanpak van de cineast en voor de jazzy soundscapes van Jonny Greenwood die aldoor in het landhuis resoneren.
Zelf hadden we het wat moeilijk om ons met de beeldenstroom te laten meeglijden: Larraín geeft weliswaar een beklemmend inzicht in de sombere gemoedstoestand van zijn hoofdpersonage, maar in de sentimentele droomscènes waarin we Diana in diverse outfits door de gangen zien dansen, of waarin ze praat met de geest van Anne Boleyn, zie je de cineast struikelen over de door hemzelf gespannen dunne scheidslijn tussen droom en werkelijkheid. En net zoals wij indertijd gemengde gevoelens hadden over de vertolking van Natalie Portman in ‘Jackie’, zo doet ook Kristen Stewart ons op twee gedachten hinken: ze heeft het accent en de maniërismen van Diana zichtbaar erg goed bestudeerd, maar we kunnen niet beweren dat de actrice echt verdwíjnt in haar rol, toch niet zoals die andere Lady, Gaga, verdwijnt in haar personage in ‘House of Gucci’. Benieuwd wie van de twee dames straks met de Oscar gaat lopen.
Vanaf 15 december in de bioscoop.
