In ‘Topdokters’ sprak de kniespecialist vol lof over het puike stel van zijn vrouw toen er een Planckaert in z'n kabinet verscheen

Zolang ‘Topdokters’ ongehinderd praktijk mag houden op Play4, is het wat mij betreft nog niet al kommer, kwel en kankeren op die zender, hoeveel Tzinaridissen er ook hun baltsgedrag te berde mogen brengen. Is het meervoud van Tzinaridis eigenlijk wel Tzinaridissen? Tzinarides? Tzinaridici?

Ter zake. In dit geval: de nagelnieuwe, negende jaargang van ‘Topdokters’, waarvan de eerste aflevering hoofdzakelijk handelde over de dienst orthopedie in het ziekenhuis van Herentals. Op die dienst was immers een heus doktersgeslacht werkende, ontsproten aan de sportchirurg Toon Claes − specialisatie: de knie. Voor een fraaie knie maakte hij altijd tijd, liet die verstaan, alvorens tegenover de camera het puike stel van zijn vrouw alle lof toe te zingen. Ik heb het hier net als hij over knieën, voor alle duidelijkheid. De ontzagwekkende kniepartijen van zijn echtgenote hadden zelfs een niet onbelangrijke rol gespeeld in ‘s dokters partnerkeuze, vernamen we. We kregen de gewrichten waarvan sprake niet zelf te zien, wat een lacune genoemd kon worden.

Twee van Claes’ zonen hielden eveneens spreekuur in hetzelfde ziekenhuis. Eén was net als pa gespecialiseerd in de knie, maar de andere had, wellicht uit rebellie, zich helemaal op de schouder geworpen. Er bestond een lichte rivaliteit tussen knie- en schouderchirurgen, leerde ik, waarbij de kniekenners zich een zekere mate van superioriteit aanmaten jegens hun hoger mikkende collegae. Het is overál wat.

De dienst orthopedie van Herentals heette een kenniscentrum te zijn voor al wat zich tegen betaling per fiets voortbeweegt, en daarbij weleens lelijk ten val komt − eventuele postbodes daargelaten. Als bewijs daarvan waren de gangen behangen met ingekaderde wielertruitjes, gedoneerd door profrenners die gerepareerd en wel hun dankbaarheid hadden laten overlopen in vrijgevigheid, waardoor ze er zelfs geen graten meer in zagen dat ze na die gulle gift voortaan in blote bast op de fiets zouden moeten kruipen. Zoiets leidt dan weer geheid tot allerlei pneumologische bekommernissen, maar het leven van een profrenner loopt dan ook vaker over kasseien dan over rozen. Ook de familie Claes mochten zich weleens graag, in klikpedalen gestoken, aan een steile helling wagen. Tot ontzag van zijn zonen had stamvader Claes ooit tien keer de Ventoux opgefietst binnen hetzelfde etmaal. Een beetje dokter wil natuurlijk niet onderdoen voor z’n patiënten.

Geen renner die noemer waardig die zich niet ooit in flarden, dan wel stukken en brokken aangediend had in Herentals, en dus duurde het ook niet lang voor er ook hier een Planckaert opdoemde voor de lens, als betrof het condens bij het betreden van een tochtig drankhol. Het betrof de Devon van de familie, die na korte diagnose door Claes De Oudere bleek te lijden aan een ontstoken pees: de zogeheten ‘wielrennersknie’, een euvel dat operatie behoefde. Vader Francesco had krek hetzelfde meegemaakt, vertelde die. Een ongeluk komt dan ook, net als een Planckaert, zelden alleen. De operatie zelf kregen we ook te zien, waardoor Play4 alsnog een primeur te beurt viel: de eerste zender waar een Planckaert in primetime opengesneden werd. Dat het nog zolang geduurd heeft, mag verbazen. ‘Couteau Planckaert’: er zit vast een programma in.