Inglourious Basterds

Nooit zullen we de Eerste Keer vergeten - niet díé eerste keer, maar wel de eerste keer dat wij de langverwachte nieuwe film van Quentin Tarantino zagen, nu drie weken geleden in een klein bioscoopzaaltje in hartje Londen.

De verrukking die we in onze borstkas voelden openbloeien toen de titel verscheen! Die moeilijk te beschrijven explosie van kinderlijke vreugde en verwondering in onze schedel! Het kippenvel dat we op elke centimeter van onze huid voelden tintelen - alsof er een eskader mieren over ons vel marcheerde! 'Inglourious Basterds' voerde ons in één klap terug naar de zalige tijd toen we voor het eerst 'Raiders of the Lost Ark' en 'The Empire Strikes Back' en 'Pulp Fiction' zagen, en deed ons weer beseffen dat een bioscoopzaal zoveel meer kan zijn (en móét zijn) dan zomaar een plek waar je dipsaus uit een bakje zit op te likken. We weten weer (alle 'Transformers' en 'G.I. Joe''s ten spijt) dat cinema een mooi en magisch en opwindend medium kan zijn, en we hebben het allemaal te danken aan The Big T.

Vooraf zaten we nochtans met twijfels. 'Death Proof' was écht niet goed, met dat eindeloze, nietsbeduidende gekwetter, en met die car chase die lang niet zo spectaculair was als verhoopt. We vreesden zelfs even dat Tarantino was leeggefilmd, en bijna - bijna! - waren we overgelopen naar het kamp van de Tarantino-bashers. Maar met 'Inglourious Basterds' zet Quentin weer eventjes de puntjes op de i (de i van indrukwekkend), en bewijst hij - en voor één keer dulden wij geen tegenspraak - opnieuw dat hij één van de meest getalenteerde filmmakers is van onze tijd.

Reeds in het eerste hoofdstuk, het met een heerlijke spaghettiwesternsaus overgoten 'Once Upon a Time in Nazi-Occupied France', laat Tarantino zien dat hij in bloedvorm is. De scènes waarin SS-kolonel Hans Landa (de werkelijk fenomenale Christoph Waltz zet de definitieve nazibooswicht neer) een Franse melkboer zit te ondervragen - net een havik die met een rat speelt - zijn tegelijk onwaarschijnlijk spannend, briljant opgebouwd, duivels grappig, en schitterend in beeld gezet - alleen al de manier waarop Tarantino zijn camera nét op het juiste moment naar beneden laat zakken is gewoonweg meesterlijk. De film was nog geen kwartier bezig en we waren al high.

Tuurlijk valt er ook te mokken. Sommigen zullen roepen dat 'Inglourious Basterds' alleen maar fragmentarisch briljant is. Dat is juist. Anderen zullen kankeren dat Tarantino eigenlijk niets van belang heeft te vertellen. Ook waar. Maar die kankeraars hebben niet gezien dat Tarantino iets met ons wil délen: zijn ontembare liefde voor Vrouwe Cinema, die hier 153 minuten lang als een bloemfontein van het scherm knalt. 'Inglourious Basterds' is één groot spetterend vreugdevuur ter ere van de zevende kunst, en wij mogen deelnemen aan de extase. Dat Tarantino intussen de geschiedenis van Wereldoorlog Twee enigszins zit te herschrijven, dienen we er dan wel bij te nemen.

Ja, vrienden, we zouden nog úren verder kunnen gaan met het steken van de loftrompet. Zo hebben we het hier nog niet gehad over de waarlijk voortreffelijke dialogen, over de geweldige vertolkingen (met Mélanie Laurent voegt de cineast weer een prachtig exemplaar toe aan zijn collectie Tarantino-chicks), over de hilarische gastrol van Mike Myers, over de briljant gebruikte anachronismen (de Bowie-song!), over de onvergetelijke strudelscène, of over het onbetwiste hoogtepunt van de film: de adembenemende, drieëntwintig minuten durende verbale shoot-out in La Louisiane. Maar uiteindelijk komt het gewoon ú toe om 'Inglourious Basterds' te ontdekken.

Moeten we het nog zeggen? Film van het jaar!