‘Into the Night’ op Netflix: ‘Het lijkt wel de Open-VLD-voorzittersverkiezing, maar dan zonder Els Ampe die voor de komische noot zorgt’

Opgesloten zitten in een kleine ruimte terwijl buiten de wereld vergaat. Met allemaal mensen die je niet kunt uitstaan en soms zelfs niet eens begrijpt, maar met wie je noodgedwongen samen moet werken. Maar genoeg over de gevoelens van Jan Jambon tijdens de Nationale Veiligheidsraad: met ‘Into the Night’ is de allereerste Belgische ‘Netflix original’ verschenen.

De eerste reeks van Belgische makelij die door Netflix zelf is besteld en niet, zoals ‘Tabula Rasa’, ‘Undercover’ of ‘La Trêve’, achteraf werd aangekocht, heeft alvast de tijdgeest mee. In ‘Into the Night’ krijgen de passagiers op een nachtvlucht van de Belgische luchtvaartmaatschappij Be Airlines even voor het opstijgen slecht nieuws van een NAVO-soldaat die zich aan boord heeft gewurmd. Om onverklaarbare redenen zendt de zon plotseling dodelijke stralen uit en overal waar het al licht is geworden, legde iedereen meteen het loodje. Er is maar één mogelijkheid: opstijgen en niet, zoals gepland, richting Moskou vliegen, maar koers zetten naar het westen, in de hoop dat in die paar uur extra duisternis duidelijk wordt wat er gaande is.

Schuilen voor een onzichtbare vijand en door omstandigheden op elkaar zijn aangewezen: het is vandaag net iets herkenbaarder dan enkele maanden geleden. ‘Into the Night’ legt in deze eerste zes afleveringen de focus ook niet op de zoektocht naar het waarom van de dodelijke zonnestraling, maar op hoe de passagiers in het vliegtuig reageren. Hoe gaan zij om met de stress? Wie stijgt boven zichzelf uit en wie denkt ondanks alles vooral aan zijn eigen hachje? Wat doe je als je beseft dat iedereen die je kende er wellicht niet meer is? Aan dat soort verhalen is er vandaag nood, getuige de hernieuwde interesse in ‘De Pest’, de klassieke roman van Albert Camus over een stadje dat tijdens een pestepidemie in quarantaine gaat.

Spijtig genoeg is Jason George, de Amerikaanse scenarist van ‘Into the Night’, geen Albert Camus, zelfs geen versie van de Franse auteur die in de rekken van een bekende, goedkope Duitse supermarktketen had kunnen liggen. Om zo’n beklemmend drama echt vorm te geven had hij bijvoorbeeld personages moeten neerzetten met wie je meeleeft. George probeert wel voor diepgang te zorgen, maar dan door de karakters met allerlei problemen op te zadelen nog voor ze aan boord zijn gekomen. De een is een geliefde kwijt, een ander heeft een nier verkocht, een derde smokkelt edelstenen, er is iemand met een crimineel verleden... het is geleden van die documentaire over ‘party flights’ naar Ibiza dat ik nog eens een vliegtuig zag waar zoveel passagiers ‘issues’ hadden.

Alle goedkope dramatiek van die achtergrondverhalen had ik echter met plezier ingeruild voor één moment waarin George erin slaagde om de angst, de wanhoop, de wurgende onzekerheid die je zou verwachten bij mensen die vastzitten in een vliegende sigaar terwijl de planeet uitsterft echt tastbaar te maken. Nu zit iedereen het gros van de tijd in banale gesprekken te vertellen over hun verleden, of met elkaar te bekvechten over wie er de leiding moet nemen, wie er te vertrouwen is en wie niet, en of ze al dan niet bij meerderheid beslissingen moeten nemen. Het lijkt wel de Open-VLD in de aanloop naar een voorzittersverkiezing, maar dan zonder Els Ampe die voor de komische noot zorgt. De enige, zeldzame momenten waarop ‘Into the Night’ een beetje opveert komen niet toevallig wanneer het vliegtuig tussenstops maakt en de personages iets moeten doen, in plaats van te praten.

Dat ‘Into the Night’ een Belgische reeks wordt genoemd, kan vreemd lijken met een Amerikaanse scenarist en een cast met slechts een handvol Belgen. Maar de serie is geproduceerd door de Brusselse studio Entre Chien et Loup en Inti Calfat en Dirk Verheye, het duo dat ook bij VRT-reeks ‘Over Water’ achter de camera stond, verzorgden de regie. In ‘Over Water’ toonden de twee al dat ze een voorliefde hebben voor donkere, sfeervolle beelden; aangezien ‘Into the Night’ zich voor 75 procent in een vliegtuig en voor 100 procent ‘s nachts afspeelt, kunt u zich vast ook voorstellen hoe alles er nu uitziet. Het is, kort gezegd, geen reeks om de kleuren van je tv-toestel af te stellen.

Wat is het dan wel? Uiteindelijk lijkt ‘Into the Night’ goed op zoveel andere Netflix-originals van de laatste jaren: het concept is niet echt origineel, de uitvoering is erg middelmatig en het resultaat is gedoemd om snel weer te verdwijnen in de donkere spelonken van de tv-geschiedenis.