televisie★★★★☆
‘Isolation Stories’ op VRT Nu: ‘Snapshots die tonen hoe verschillend mensen met de crisis omgaan’
Nu de lockdownmaatregelen week na week versoepelen en we weer allemaal, alsof er niks gebeurd is, in dichte drommen met een druipend softijs in de knuist over de zeedijk struinen, al dan niet onder een plexiglazen stolp en in de gezellige sfeer van een superbeveiligd viruslab op café of restaurant gaan en we – ook de druk van die sector werd te groot – ook weer ongestoord naar het bordeel mogen, zouden we haast vergeten wat voor rare en op velerlei vlakken ontregelende maanden we achter de rug hebben.
Weken waarin het overgrote deel van de bevolking gevangene was in het eigen huis of, erger nog, overbevolkte of krappe appartement zonder vrije uitloop, laat staan ingebouwde airco. Achter het angstvallig gesloten raam woedde ondertussen een microbiologische warzone met een onzichtbare en ongrijpbare vijand waarover we weinig wisten, en al bijna niks met zekerheid. Zelfs de vele eminente experts niet, al lieten die dat zo min mogelijk blijken.
Die onzekere en - voor velen - ook zeer beangstigende tijden wilde de Britse scenarist en producer Jeff Pope in een tv-serie vatten. Om de uitzonderlijke situatie en de vele emoties die erdoor werden losgemaakt een plaats te geven, maar ook omdat verhalen en het delen van ervaringen, zoals ze dat al een eeuwigheid doen, troost en verlichting kunnen bieden, zeker in barre tijden. Maar ook om de sfeer van een bizarre periode vast te leggen waarop we ooit, wie weet rond een rustgevend knapperend haard- of kampvuur, als een soort oorlog op zullen terugkijken, mochten we daar zin in hebben. Pope, iemand met een flinke staat van dienst als tv-maker, kon ook uit eigen ervaring spreken: zijn vrouw raakte met het virus besmet, waardoor het gezin een tijd in quarantaine moest.
Omdat de makers ‘Isolation Stories’ nog tijdens de lockdown op tv wilden brengen, moest er zeer snel en efficiënt, en vooral ook met inachtneming van de nodige veiligheidsmaatregelen gewerkt worden: dat betekende dat de acteurs zichzelf in hun eigen huis moesten filmen, of door een huisgenoot laten filmen, vanop afstand begeleid door regisseurs, cameratechnici en zelfs make-upartiesten. Bovendien moest de hele reeks ook nog eens in krap vier weken worden geschreven, gedraaid en gemonteerd.
Het klinkt niet meteen als het recept voor een geslaagde tv-serie, maar de makers zijn erin geslaagd van ‘Isolation Stories’ veel méér te maken dan een interessant experiment of een curiosum. De serie is niet alleen een technisch huzarenstukje - als je het niet wist, zou je niet merken dat het door amateurs werd gefilmd en via Zoom werd geregisseerd – de vier korte en op zichzelf staande episodes vormen ook een verrassend coherent geheel, waarin de voornaamste aspecten van het leven in lockdown de revue passeren: de stroom verplichte Zoommeetings, de korrelige gesprekken via Facetime, het gehamster van soep in blik en toiletpapier, de rush op onlinewinkels en de gekte op TikTok, maar ook de emotionele ontmoetingen met koude dubbele beglazing ertussen, de plots uit elkaar gerukte gezinnen en families, de verwarring, ontreddering en wanhoop. In één aflevering wordt er ook gerefereerd aan het toenemende huiselijk geweld: heel kort maar, en haast zijdelings, want met gemiddeld vijftien minuten zijn de episodes zo beknopt dat verhaallijnen onvermijdelijk niet kunnen worden uitgediept. Dat is ook niet de ambitie van ‘Isolation Stories’: het zijn snapshots die willen tonen op welke verschillende manieren mensen met de crisis omgaan, minidrama’s met soms een mooier afgeronde plot dan je binnen dit krappe tijdsbestek zou mogen verwachten. Het spreekt voor het vakmanschap van de schrijvers die inderhaast aan de slag moesten.
Knap ook hoe de keure Britse topacteurs die Pope in stelling wist te brengen - wat zou de wereld toch zonder de exquise Engelse acteurkunst zijn? – met amper een handjevol regels dialoog geloofwaardige en interessante personages weet neer te zetten. In één aflevering speelt actrice en musicalster Sheridan Smith een hoogzwangere vrouw die in de steek is gelaten door de vader van haar kind (ze wist niet dat hij een gezin had) en, eenzaam en radeloos, langzaam in een soort prenatale depressie wegzinkt; in de andere episodes lucht een doordraaiende hypochonder, wellicht niet toevallig een acteur, in een videogesprek zijn hart bij zijn therapeuten (rol van Angela Griffin, die momenteel ook te zien is in ‘White Lines’), probeert een vader – veilig vanachter het raam - het puin te ruimen in het gebroken huwelijk van zijn dochter en moet een zoon, een afgekickte drugverslaafde, voor zijn met het corona besmette en ook nog eens met beginnende dementie kampende vader zorgen, fraai vertolkt overigens door acteurs die ook in het echte leven vader en zoon zijn.
De rode draad door de verhalen is de kwetsbaarheid die veel mensen tijdens de lockdown voelden, omdat plotsklaps alle zekerheden leken weg te vallen. Zoals Griffins personage opmerkt: alles voelt rauw, onze filters zijn verdwenen waardoor de werkelijkheid ons ineens veel harder raakt. Met alle ongewoon hevige en onmogelijk te beheersen emoties van dien. Een gevoel dat, zoals psychologieprofessoren al uitvoerig hebben geduid, velen vertrouwder zal voorkomen dan ze zelf zouden willen, en dat ‘Isolation Stories’ verbazend accuraat heeft vastgelegd.
In Engeland werd de reeks begin mei vier avonden na elkaar op ITV uitgezonden: in volle lockdown nog, zodat de serie, zoals ook aan de vele emotionele reacties op sociale media te merken was, haar effect niet miste. In ondertussen post-quarantaine is de impact onvermijdelijk een stuk minder, maar we mogen toch blij zijn dat VRT Nu de reeks nog aanbiedt. Want alleen al als bescheiden maar raak tijdsdocument is ’Isolation Stories’ het bekijken waard. Alleen jammer dat de ongetwijfeld zeer boeiende ‘behind the scenes’-episode waarmee de serie op ITV afsloot achterwege werd gelaten.
