Isolde Van den Eynde: ‘Seks is leuk natuurlijk, maar ik kan ook genieten van ’s morgens naar het toilet gaan’

Persoonlijke interviews geeft ze eigenlijk nooit, zegt ze, maar haar buikgevoel fluisterde haar in om voor deze ene keer een uitzondering te maken. Kijk: dat vinden wij nu eens sympathiek van Isolde Van den Eynde, de (in minstens één betekenis van het woord) knapste politieke analist die al eens in ‘De afspraak’ het woord durft te nemen.

ISOLDE VAN DEN EYNDE «Ik heb echt álles gegeven op het eerste dansfeestje na de pandemie, al ben ik eigenlijk niet zo’n danser. Wat ik tien keer liever doe – en voor mij benadert dat de hemel op aarde – is op café een avondje leuke gesprekken voeren. In mijn huidige leven komt er dat helaas zelden meer van, maar toen ik nog studeerde, kon je me ’s avonds geregeld terugvinden in een volks café in het centrum van Gent, Trefpunt. Niks leuker dan daar alleen aan de toog te gaan zitten en binnen de kortste keren in een discussie te belanden met iemand die daar toevallig ook zit – over het leven, over politiek, over het weer voor mijn part.»

HUMO Van discussiëren krijgt een mens dorst. Hoe lessen we die bij voorkeur?

VAN DEN EYNDE «Niet met bier, alleszins: ik ben een wijnliefhebber. Met enkele vriendinnen heb ik zelfs een WhatsApp-groepje dat Wijntjes heet.

»Onlangs, op een vrijgezellenfeestje, kregen we een uitleg van een meisje dat met dermate veel passie over wijn sprak – haar ‘eerste en enige liefde’ – dat het geluk er van afdroop. Dat heeft me zin gegeven om zelf ook eens een cursus te volgen. Maar ’t is lastig: vrije weekavonden zijn voor mij vrijwel onbestaande, omdat ik iedere weekdag nog tot laat aan mijn opiniestuk voor Het Laatste Nieuws zit te werken. Als ik in de week iets wil plannen, of het nu een optreden, een etentje of een cursus is, dan moet ik een snipperdag nemen.»

HUMO Hoe stel je je de hel op aarde voor?

VAN DEN EYNDE «Onlangs las ik over een Oekraïense moeder die haar 4-jarige kindje met de oma had meegegeven om te vluchten. Zij bleef met haar man in Oekraïne achter. Ik ben daarover beginnen na te denken en kwam al snel tot de conclusie dat ik in een gelijkaardig geval nooit in staat zou zijn om mijn twee zoontjes aan wie dan ook mee te geven. ‘Ik zie je doodgraag,’ heb ik mijn vriend gezegd, ‘maar in zo’n geval ga ik mee met de kinderen. Misschien sterf ik onderweg, maar ik wil bij hen zijn.’ Maar zoiets is hoe dan ook de hel, hè? Dat kind en zijn oma zijn trouwens dood teruggevonden.

»Maar om nog even op die hemel op aarde terug te komen. Een collega van Het Nieuwsblad woont een straat van mij vandaan, en hij en zijn partner hebben aan de voorkant van hun huis een uitklapbaar bankje gemonteerd waar ze op mooie avonden weleens iets zitten te drinken. Vorige zomer kwam ik rond een uur of elf thuis van een avondje op café met vriendinnen – sowieso al te laat, aangezien ik twee jonge zoontjes heb die me ’s nachts en ’s morgens vroeg vaak wakker houden – toen ze me aanspraken: ‘Hey, Isolde, hoe is ’t? Kom, drink er nog eentje mee!’ – ‘Oké, dan.’ Er zaten daar nog wat buurtbewoners, onder meer een koppel van in de 50 en een 80-jarige man die als vrijwilliger in de Inno de toiletten bemant. Heerlijk vond ik het om nog eens gesprekken te kunnen voeren met mensen die niet per se gelijkgezind zijn. Ik heb daar wel een wijntje te veel gedronken, maar goed (lacht).

»Ik lees om diezelfde reden ook graag opinieschrijvers die anders denken dan ik, zoals Mia Doornaert of Dalilla Hermans: ik wil leren uit hun denkwereld, beter begrijpen waarom ik het niet met hen eens ben, of misschien juist wel – ik ben niet te beroerd om mijn standpunt te herzien.»

HUMO Lees je naast opiniestukken ook al eens een roman?

VAN DEN EYNDE «Amper. Als kind verslond ik boeken: Dirk Bracke, Marc De Bel, J.K. Rowling, ‘De torens van februari’ van Tonke Dragt… Ik zat in een kinder- en jeugdjury en moest elke week een boek lezen om te quoteren: dat loopt snel op, natuurlijk. Maar als ik tegenwoordig al iets lees, zijn het boeken waarvan ik iets hoop bij te leren. Ik vertrek binnenkort op vakantie naar Frankrijk, en ik neem alvast een boek van Marc Bossuyt mee over hoe ons migratiemodel in elkaar zit, en eentje van Wim Van Lancker over de klimaatuitdaging voor mensen in armoede.

»Wil ik me echt ontspannen en de waan van de dag even achter me laten, dan trek ik eerder naar het theater. Het eerste toneelstuk dat ik na corona heb gezien, buiten op een koer, was van Compagnie Cecilia: ‘OUR(S)SONATE’, met Marijke Pinoy. Er kwam daar een zin in voor waar ik achteraf nog dagenlang over heb nagedacht: ‘De schoonheid ligt in de overbodigheid.’ Ik vroeg me af: ‘Is dat zo? Is alles mooi wat overbodig is? En is alles wat niet overbodig is, bijgevolg lelijk?’»

HUMO Heb je een antwoord gekregen?

VAN DEN EYNDE «Nee (lacht). Doorgaans heb ik over van alles en nog wat een uitgesproken mening, maar in dit geval ben ik nog altijd in dubio.»

HUMO Bezoek je weleens een museum?

VAN DEN EYNDE «Dat gebeurt, maar ik heb er eigenlijk een beetje een hekel aan.

»Mijn vriend is een bewonderaar van Caravaggio, en in Rome hebben we eens een prachtige barokke kerk bezocht waar enkele van zijn werken te bewonderen zijn. Zoiets vind ik stukken interessanter dan zo’n steriele ruimte waar de schilderijen allemaal op dezelfde hoogte tegen een witte muur hangen. En dan ook altijd die toeristen die foto’s staan te maken van de bekendste werken, of er een selfie bij nemen, zo van: hé, ik stond bij dat schilderij. Dat snap je toch niet?»

HUMO Waarmee we het thema ‘alledaagse ergernissen’ hebben aangesneden.

VAN DEN EYNDE «Ik erger me aan mensen die zich constant ergeren (lacht). En ik heb het ook moeilijk met andere mensen te horen eten. Wie daar het ergst onder te lijden heeft, is mijn vriend. Hoe vaak ik hem niet gezegd heb dat hij zijn gebit moest laten nakijken, want ‘er is echt iets mis mee’. Terwijl er natuurlijk niks mis mee was, het probleem lag en ligt bij mij. Ooit zat een collega naast me een appel te eten op de redactie: ik ben even in zo’n geluidsdicht interviewhokje gaan zitten, omdat ik het echt niet aan kon.»

HUMO Ergert je naaste omgeving zich ook weleens aan jou?

VAN DEN EYNDE «Zeker. Ik ben van nature voortvarend en enthousiast, soms misschien iets té. Ik haal bijvoorbeeld weleens de – figuurlijke – zweep boven bij collega’s: ‘Komaan, komaan!’ Dat dat soms bazig kan overkomen, begrijp ik veel beter sinds ik eens een cursus heb gevolgd waarin er van al de deelnemers een kleurenrapport werd samengesteld. Ik bleek qua karakter vooral geel – creatief – en rood – een leiderstype – te zijn, en ze lieten me zien hoe sommige van mijn karaktereigenschappen kunnen overkomen op mensen met andere kleuren. Erg leerrijk, ik sta daar sindsdien meer bij stil.»

HUMO Waar kunnen we jou op culinair gebied het gelukkigst mee maken?

VAN DEN EYNDE «Met feta!

»Als kind lustte ik bijna niks, en al zeker geen vlees of vis. Gênant om toe te geven, maar ik was het type dat als haar moeder even niet keek snel-snel iets op het bord van haar zus legde, of – nog erger – het op de grond gooide zodat de poes het kwam opeten. Zodoende heb ik vroeger nooit feta voorgeschoteld gekregen: thuis moeten ze gedacht hebben dat ik dat toch niet zou lusten. Pas op mijn 20ste at ik het voor het eerst, uit beleefdheid, bij een vriendin die me had uitgenodigd. Ik was zo verkocht dat ze het sindsdien in om het even welk gerecht mogen stoppen: ik zal het sowieso lekker vinden.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

VAN DEN EYNDE «Seks is natuurlijk het voor de hand liggende antwoord, al kan ik ook genieten van ’s morgens naar het toilet gaan. Klinkt dat raar? Een vriendin van mij, een exacte wetenschapper, heeft me ooit gezegd dat het bewezen is dat dat een geluksgevoel losmaakt. Ik kan dat beamen: zoals het prettig is om mentale ballast weg te gooien, lucht het ook op om je te ontdoen van fysieke ballast. Dan kun je pas echt aan je dag beginnen.»

HUMO Laten we de dag afronden met je gedroomde onenightstand.

VAN DEN EYNDE «Ik ben gelukkig in mijn relatie, maar ik kan van veel mannen zeggen dat ik ze knap vind. Guillaume Canet bijvoorbeeld, een Franse acteur en regisseur die getrouwd is met Marion Cotillard. Hij heeft alles wat ik aantrekkelijk vind: donkere haren, een vriendelijk gezicht, een typisch Frans je-ne-sais-quoi. En telt iemand die dood is ook mee? Want dan kies ik voor James Dean, één van de mooiste mannen die ooit op deze aarde hebben rondgewandeld.»

HUMO Hoe zit het hier in Vlaanderen, wat mooie mannen betreft?

VAN DEN EYNDE «O, er zijn er genoeg. Gabriel Ríos, bijvoorbeeld. Of, volkomen ander genre, Johan Heldenbergh: een geweldige karakterkop. Maar Guillaume Canet blijft toch mijn nummer één. (Wegdromend) Ja, met hem zou ik weleens een wijntje willen gaan drinken. Met wat blokjes feta erbij, om het af te maken.»