Ja, er wordt veel in gevogeld, maar ‘Normal People’ is één van de mooiste odes aan de liefde in tijden

Voor wie de prachtige Ierse youngadultreeks ‘Normal People’ onlangs gemist heeft op Canvas, herhaalt NPO 3 vanaf vanavond telkens twee afleveringen. En of u die herkansing met beide handen moet grijpen! Herlees hier de lovende recensie van Onze Man.

De tieners Connell en Marianne leven allebei in het Ierse stadje Sligo maar komen uit verschillende werelden: hij is de zoon van een alleenstaande schoonmaakster en woont in een krap arbeidershuisje, zij betrekt samen met haar broer en haar moeder, een succesvolle advocate, een villa in het groen. Op school lopen ze elkaar wel tegen het lijf maar - in een omkering van het cliché dat we uit Amerikaanse series of films kennen - omdat de arme jongen daar in het centrum van de aandacht staat en het rijke meisje een eenzame outcast is, hebben ze niet echt contact.

Wanneer Connell zijn moeder gaat ophalen in het huis van Marianne slaat de vonk echter over, en ze starten een stormachtige romance die, ook al kan het door de vele seksscènes anders overkomen, dieper gaat dan het puur lichamelijke. De prille relatie strandt als Connell - uit vrees zijn populariteit te schaden - niet Marianne maar een klasgenote uitnodigt naar het schoolbal, maar een zomer later komen ze in Dublin, waar ze allebei studeren aan het befaamde Trinity College, weer in elkaars buurt terecht. Wat volgt, is een pad met meer laagtes dan hoogtes, een lange paringsdans die je meesleept, ontroert en af en toe frustreert.

Van Romeo en Julia over Bridget Jones en Mark Darcy tot Ross en Rachel uit ‘Friends’: aan geliefden die obstakels moeten overwinnen om bij elkaar te komen is er in de populaire cultuur geen gebrek. Maar ‘Normal People’, naar de succesroman van Sally Rooney die ook meeschreef aan deze miniserie, voelt desalniettemin fris aan. Ten eerste is dit meer dan een verhaal over een koppel dat voorbestemd is om samen te zijn maar gaat het evenzeer over twee jonge mensen die eerst zichzelf moeten ontdekken om de liefde aan te durven. Connell en Marianne worden ook perfect neergezet door de jeugdige hoofdrolspelers Paul Mescal en Daisy Edgar-Jones: even mysterieus als onstuimig, even melancholisch als twijfelend.

Zeker de prestatie van Edgar-Jones is indrukwekkend, omdat zij de moeilijkste taak kreeg. In het begin is Marianne lastig te doorgronden, ze trekt een façade op waar noch de andere personages noch het publiek kunnen doorkijken en pas gaandeweg ontdek je samen met Connell - als je het boek niet gelezen hebt tenminste - de duisternis die in haar huist. Maar de verdienste komt evenzeer de scenaristen toe, omdat ze secuur de valkuilen weten te ontwijken en ‘Normal People’ ondanks de grote gevoelens die naar boven borrelen nooit sentimenteel laten worden, ook niet op het einde.

De reeks, die twaalf afleveringen telt, had misschien iets korter en strakker kunnen zijn, zeker als er was geknipt in de seksscènes die heel het seizoen door even talrijk blijven maar gaandeweg minder toegevoegde waarde hebben. En omdat de focus zo op Marianne en Connell ligt, komen zij als enigen ook echt helemaal tot leven: andere personages blijven meer archetypische schetsen van ‘de afwezige moeder’, ‘het jaloerse vriendje’ of ‘de slechte vriendin’. Maar dat is slechts detailkritiek, want ‘Normal People’ slaagt erin een weinig opzienbarend verhaal over onopvallende mensen om te vormen tot één van de mooiste odes aan de helende kracht van de liefde die we in tijden hebben gezien.