Jackie Brown

Much Respect! Als wij homeboys van achter de hoek waren geweest, had deze kreet onze buurt onveilig gemaakt na het bekijken van Quentin Tarantino’s nieuwste. Much respect voor een regisseur die een paar jaar geleden bewees dat je nog wel degelijk too hip to fuck kan zijn in het bejaardenhuis annex mortuarium dat zatlappen aan de toog met getuite lippen ‘de zevende Kunst’ noemen. Much respect om na het gigantische succes van ‘Pulp Fiction’ een hele tijd te wachten (en ons wat te vermeien met scenario en acteerkunst voor zombie-opera ‘From Dusk till Dawn’ en ondingen als ‘Four Rooms’). Much respect om daarna met een film te komen aandraven die geen ‘Pulp Fiction II - The Afro Returns’ is, maar een rustige verfilming van een zeer entertainende misdaadroman van Elmore Leonard. Much respect tenslotte om van ‘Jackie Brown’ een film te maken waarin het plots hip is om ouder te worden, dikke billen te krijgen en toch nog altijd the meanest motherfuckin’ bitch in de omtrek te zijn. Dat de Quentmeister graag acteurs en actrices uit het vagevuur van de vergetelheid en een roemloos fin-de-carrière opvist is geweten, maar voor de casting van ‘Jackie Brown’ overtreft de fetisjist van de seventies zichzelf.

Hoofdrolspeelster Pam Grier was begin jaren zeventig Foxy Lady Numero Uno in tal van actiefilms vol Afro-Amerikanen, smeuïge funk en soul food, die men nu gemakshalve blaxploitation films noemt. In ‘Jackie Brown’ speelt ze een airhostess die geld bijverdient als illegale geldkoerier voor wapenhandelaar Samuel Jackson (nu zonder Afro maar met een shaolin/karate-paardestaart en baardhaar) en onder druk van de flikken (een leuke Michael Keaton met een obsceen krakend leren vest) besluit werkelijk iedereen een kloot af te pitsen en met het geld te gaan lopen. Ga maar zelf uitvlooien hoé ze dat doet, want dat is nu net het amusante van ‘Jackie Brown’. Hier geen dialogen die knetteren als vuurwerk, acteurs die in stripfiguren transformeren als ze uit de bol gaan en geen bloederige actie-scènes; ‘Jackie Brown’ is een film die het understatement opnieuw in ere herstelt en tjokvol scènes zit die enkel onderhuids voor de nodige hilariteit zorgen.

Tarantino contrasteert deze nieuwe aanpak met opnieuw een fantastische soundtrack waarbij sommige seventies-ballads zelfs echt op je mens-zijn beginnen te werken in plaats van op je hipgevoeligheid. Klonk dat laatste als Pater Versteylen? Het zij zo, en dat men hem maar wegstopt want Tom & Jerry zouden hem willen tongen van puur contentement. Tarantino schuwt immers geen risico’s in ‘Jackie Brown’; hij gebruikt De Niro bijvoorbeeld om een compleet impotente sul te vertolken die nogal amechtig reageert op surfer chick Bridget Fonda, en hij laat Pam Grier en partner-in-crime Robert Foster vooral héél traag naar elkaar toe groeien. En toch marcheert dit ding als gek. Goh kids, liefde en vakmanschap gaan dus toch samen! Straks worden we met z’n allen nog volwassen. En wat dan?