Jade Mintjens: ‘Er gaan soms maanden voorbij zonder alcohol. Ik sta op feestjes ook zonder alles te geven op de dansvloer’

De abdij is vlakbij, en toch is Jade Mintjens als kind niet in een vat vol Westmalle gevallen. ‘Ze is nog altijd alleen toegankelijk voor mannen,’ zegt ze. Dan maar de belendende percelen veroverd: Mintjens is 24, maar stond al in de finale van Humo’s Comedy Cup, werkt voor ‘De ideale wereld’, pureerde 2022 in een eindejaarsconference, schrijft aan een nieuwe avondvullende voorstelling en houdt ook punctueel de notulen van andermans leven bij: ‘Wist je dat Piet Piraat vijf keer per week naar de frituur gaat? Het is waar, want het stond in Dag Allemaal.’ De 7 Hoofdzonden!

JADE MINTJENS «Ik zat op een katholieke school en we moesten vaak naar de mis. Nu ja, dat klinkt alsof het een straf was, maar ik vond het heerlijk. Er mocht altijd iemand een tekst voorlezen of een liedje zingen, en dat deed ik heel graag. Op een podium staan voor een publiek: die sensatie heb ik dáár voor het eerst gevoeld.

»Toen ik in het tweede leerjaar zat, was ik Melchior in het kerstspel. Ik had één woord tekst: ‘Shalom!’ Maar ik was erg zenuwachtig, want als ik dat woord vergat, konden de andere kinderen niet verder en deed ik het hele stuk in het water vallen. (Geamuseerd) Ik nam het ernstig, ja. Héél ernstig: ik droeg een kleed en had een kroon op mijn hoofd, en ik was hoogst verontwaardigd toen iemand op de tweede rij me vroeg om die af te zetten, omdat ze zijn zicht op de pastoor belemmerde. Ik wist niet wat ik hoorde! Hoe kun je nu een koning vragen om zijn kroon af te zetten? (lacht)»In Sint-Lenaarts, waar ik op school zat, liep ik ook elk jaar mee in de Leonardusprocessie, op pinkstermaandag. Ik droomde ervan om ooit de Maagd Maria te mogen zijn, en dat is nog altijd mijn grootste ambitie. Maar al sinds jaar en dag krijgt dezelfde vrouw die rol. Ze is intussen een vijftiger – niet dat ik dat oud vind, maar de maagd Maria was toch, euh, wat jeugdiger. En die vrouw draagt een bril, terwijl brillen indertijd nog niet bestonden – dat helpt de geloofwaardigheid ook niet vooruit, toch? Nu goed, ik blijf geduldig, en op de dag dat die rol vrijkomt, vlíég ik naar Sint-Lenaarts.»

HOOGMOED

HUMO In afwachting werk je voor ‘De ideale wereld’, en heb je ‘Samen door 2022’ gemaakt, een eindejaarsconference die volle zalen trok. Ook niet onaardig.

MINTJENS «Toen ik en mijn twee muzikanten begin december in Geel een staande ovatie kregen, was ik ontzettend opgelucht. Er zat toen niemand in de zaal die ons persoonlijk kende: het was de oprechte appreciatie van een publiek dat een mooie avond had beleefd. Tot dan was ik al licht verbaasd dat mensen kwamen kijken – want wie de fok is Jade Mintjens? En dat die conference ook nog toegejuicht werd, ja… Dat maakte de slapeloze nachten en de gruwelijke stress van het maakproces toch een beetje goed (lacht).

»Ik ben ijdel genoeg om erg van die appreciatie te genieten. Geen idee of dat over tien jaar nog zo zal zijn, maar nu vind ik het heerlijk om in de foyer mensen te horen zeggen dat ze het fijn vonden, en dat ze zullen terugkomen met hun moeder.»

HUMO Ben je al ereburger van Westmalle, de gemeente waar je bent opgegroeid?

MINTJENS «Dat wordt een werk van lange adem, vrees ik, want ik ben er nog maar één keer herkend. In de apotheek was dat, toen ik daar – je zult het altijd zien – koortsig, snotterend en met vettig haar stond.»

HUMO Is op een podium gaan staan per definitie een daad van ijdelheid?

MINTJENS «Ik vind het best leuk om in de belangstelling te staan, ja. Dat is vooral een genetische kwestie: ik kom uit een familie van luide, theatrale praters. Je kunt bij ons een hele avond aan tafel zitten zwijgen zonder dat het ook maar iemand opvalt, omdat het toch geen moment stil is. Haast alle mensen in mijn familie zijn minstens even verbaal als ik, en net zo dol op vertellen.

»Zo’n show spelen, het publiek luid horen lachen en op het einde het applaus in ontvangst nemen: dat is het leukste wat er is. Toen dat tijdens de pandemie plots wegviel, ben ik heel ongelukkig geweest.»

JALOEZIE

MINTJENS «Begrijp me niet verkeerd: ik ben niet iemand die de schijnwerpers alleen voor zichzelf wil. Ik heb ook al vaak met een groep op het podium gestaan, en dan valt het me makkelijk om even opzij te gaan staan zodat iemand anders kan schitteren. Ik hou van applaus, maar niet ten koste van anderen.

»Ik heb een jaar op de toneelschool gezeten. Dat is niet mijn beste herinnering, en dat heeft onder andere te maken met het nijdige, achterdochtige sfeertje dat daar de lucht vuilmaakte: ik proefde er een rivaliteit die ik liever niet wilde kennen. Het schijnt bij de acteurswereld te horen. Een vriendin van me zit in de musicalscene, en daar is het verlangen om arsenicum in de koffie van een concurrent te kappen óók geen uitzondering. Net daarom voel ik me goed in de comedywereld, want daar bestaat dat soort jaloezie niet. Sta ik in een line-up met Lukas Lelie, Vincent Voeten en William Boeva, dan wordt er op het podium geen wedstrijdje gespeeld. Het idee is altijd: we maken er met z’n vieren een keileuke avond van. Toen ik met comedy begon, stonden gasten als Alex Agnew en Bart Cannaerts niet fronsend te kijken naar die nieuwe. Nee, ze vroegen of ik tips nodig had. Er is ook zoveel hoffelijkheid. Herinner je je de grap die Vincent in de finale van Humo’s Comedy Cup over mij maakte? ‘Jade Mintjens brengt een andere vorm van humor dan ik, en ge kunt u er ook beter op aftrekken.’ Hij was dat eerst keurig komen vragen: vond ik dat oké?»

HUMO Je hebt die finale niet gewonnen en Vincent Voeten wel, maar ik heb op geen enkel moment gedacht dat dat je bestorming van de hemel ook maar een beetje zou afremmen.

MINTJENS «Mijn eerste gevoel was nochtans: ‘Ah, kut! Mijn carrière had hier een mooie sprong kunnen maken.’ Maar meteen daarna dacht ik: als ik dan toch moet verliezen, dan heel graag van Vincent of Karel (De Rijcke, de derde finalist, red.). Omdat dat zulke toffe, lieve mensen zijn. Klinkt dat melig? Dat mag, want het is vooral wáár.

»De wilde afgunst ken ik niet, de milde jaloezie wel. Ik heb mijn eindejaarsconference één avond in de Arenbergschouwburg in Antwerpen gespeeld, en toen dacht ik: wauw, Michael Van Peel verkoopt die zaal vijf avonden na elkaar uit. Hoe graaf is dat? Ik wil dat ook! Maar ik zou het hem nooit misgunnen.»

HUMO Je was ook al enkele keren te gast in spel- en panelprogramma’s op tv. Kun je aarden in dat universum?

MINTJENS «Ik vond het telkens heel plezierig, maar… Ik sta nog vaak te kijken van de uitbundige omgangsvormen in de BV-wereld. ‘Hééé, Jade!’ En dan vliegt zo’n BV die ik nog nooit heb ontmoet me in de armen. (Met zeemzoet stemmetje) ‘Hoe gáát het, schat?’ Ik vind dat zo bizar. Een comedian zou iemand die hij niet kent nooit zo luid en familiair begroeten. Alex Agnew komt ergens binnen en zegt licht verontschuldigend: ‘Dag, ik ben Alex.’ Dat hele ‘Ik weet wie jij bent, jij weet wie ik ben, en wat zijn we samen toch een voortreffelijk stelletje BV’s, kom laten we knuffelen’: dat bestaat niet in de comedywereld.

»Ik beschik niet over de sociale handigheid om goed met dat soort situaties om te gaan. Ik probeer wel om spontaan mee te doen, maar ik vrees dat het er toch vooral erg ongemakkelijk uitziet (lacht).»

HUMO Maar: bekend zijn leidt tot volle zalen.

MINTJENS «En die wil ik wel graag, natuurlijk. Toen ik eind december in één week tijd in ‘Switch’ en in ‘Vrede op aarde’ had gezeten, waren al mijn shows plots uitverkocht. Als mensen je kop op tv hebben gezien, en diezelfde kop vervolgens in ’t bladje van het cultureel centrum vinden, zeggen ze: ‘Ja, die kennen we. We kopen kaartjes voor haar show!’»

HUMO Je had het daarnet al over dat ene jaar op de toneelschool. Voelt het als een kleine revanche om nu al die appreciatie te oogsten met je comedy?

MINTJENS «Dat zou knullig zijn, want they don’t give a shit, daar ben ik behoorlijk zeker van. De reden waarom ik het daar soms moeilijk vond, was net het elitaire sfeertje dat er hing. Het verkeer werd er geregeld door de politieagenten van de goede smaak: ‘Dit is kunst, dat niet. Dit is goed, dat is slecht.’ En op alles wat naar commercieel succes neigde, werd neergekeken. Terwijl ik een publiek essentieel vind. Wat je maakt, moet je toch kunnen delen?

»Dat hele idee van ‘Alles voor de kunst!’ had in mijn ogen ook ongezonde gevolgen. Op die school werden we verplicht om in ons diepste binnenste rond te scharrelen, tot we daar onze grootste kwetsuren hadden gevonden. Dat was ons werkmateriaal, daarmee zouden we onze rollen boetseren! Een meisje dat in haar jeugd misbruikt was, werd zowat gedwongen om die gevoelens telkens weer op te roepen. (Schudt het hoofd) Ik vond dat heel kwalijk.

»Enfin, ik vermoed dat ze stand-upcomedy maar niets vinden in de wereld van het theater en de toneelscholen. Ik geloof ook niet dat er al iemand van toen is komen kijken naar wat ik nu doe. En het goeie is dat dat me niets meer kan schelen. Ik vind zelf dat ik goed bezig ben, en dat volstaat. Ik ben trots op wat ik doe, en op het feit dat ik geen revanchegevoelens koester. Dat betekent dat ik het heb kunnen loslaten. Want op het moment zelf vond ik het wel heel erg. Ik was 18, ik verwachtte in een luchtballon richting mijn grote droom te zeilen, en na een jaar kreeg ik te horen: ‘Dit is niet jouw plek, Jade. Je kunt beter iets anders gaan doen.’ Toen was dat een klap, maar nu voelt het zelfs niet meer als een tikje.»

HEBZUCHT

HUMO Is financiële zekerheid belangrijk voor je?

MINTJENS «Toch wel. Mijn vader kwam uit een middenklassegezin, maar bij mijn moeder was er thuis… (Twijfelt even) Ja, ik denk wel dat ik het armoede mag noemen. Mijn grootmoeder had vier kinderen en ze stond er alleen voor: er moest heel spaarzaam geleefd worden. Die voorzichtigheid heb ik meegekregen. Kreeg ik geld voor mijn verjaardag, voor Nieuwjaar of voor mijn communie, dan zette ik het grootste deel op mijn spaarrekening – en zo had ik op mijn 18de al een mooie som.

»Ik geef ook niet veel geld uit. Ik koop nooit dingen in een opwelling. Of het moet een Win for Life-kraslot zijn – ook al weet ik dat de kans dat ik win kleiner is dan de kans dat ik op weg naar de krantenwinkel verkracht word. Maar hoe héérlijk zou het zijn om elke maand 1.000 euro gestort te krijgen! (Met glinsterende ogen) Ik zou gaan winkelen met mijn vrienden! Chic gaan eten met mijn familie! En geld uitdelen! ‘O, jij zit in de problemen? Hier is 500 euro!’ (Lachje) Echt, het zou zó’n goeie zaak zijn voor de wereld als ik Win for Life zou winnen.»

GULZIGHEID

HUMO Ben je goed in eten?

MINTJENS «O, ja. Véél te goed. Ik weet dat er mensen bestaan die op een feest zeggen: ‘Neen, dank je, voor mij geen taart.’ Tussen hen en mij ligt er een oceaan (lacht). Een pak Kinder Bueno blijft geen maand lang in de kast liggen.

»Ik eet eigenlijk niet zo gezond. Als ik er niet van zou bijkomen, zou ik elke dag frieten van de frituur eten. Piet Piraat gaat vijf keer per week naar de frituur – het is waar, want het stond in Dag Allemaal. Ik was verontwaardigd: hoe kan het dat Peter Van De Velde er nog zo fit uitziet. Dat is van een schandelijke onrechtvaardigheid!»

HUMO Zegt Jade Mintjens met de platte buik.

MINTJENS «En toch: ik kom makkelijk bij. Vroeger was ik heel mollig. In het zesde leerjaar moesten we in de klas onze BMI berekenen. Twee kinderen zaten in de laatste categorie, de donkerrode: een jongen en ik. Achteraf bekeken vind ik het behoorlijk ziek om 12-jarigen in groep hun BMI te laten berekenen. Dat ik dat nog weet, zegt veel, hè. Het was ontzettend vernederend om als dik weggezet te worden. Ik was daar bovendien nooit eerder mee geconfronteerd. Dat hadden mijn ouders heel goed gedaan: ze maakten nooit opmerkingen over mijn gewicht, of over hoe ik eruitzag. Er was alleen maar liefde, vertrouwen en bevestiging. Mijn moeder heeft me later verteld dat ze, telkens als we in het Wijnegem Shopping Center om nieuwe kleren gingen, stiekem al op prospectie was geweest. Dan zocht ze de winkels uit waar ze kleren in grotere maten hadden, of in van die handige stretchstof. En als we er vervolgens samen waren, zei ze nonchalant: ‘O, zullen we hier eens binnengaan?’ Op die manier heb ik nooit moeten meemaken dat er honderd dingen niet pasten, en dat ik dat ene magnifieke jurkje niet in mijn maat kon vinden. Mama had het vooraf allemaal al uitgezocht. (Glimlacht) Ik heb een prachtige moeder.

»Maar plots was er dus dat label, nota bene uitgereikt door de school: ‘Jij bent dik.’ Gelukkig kreeg ik op de middelbare school een groeischeut, terwijl mijn gewicht min of meer hetzelfde bleef, en kwam het allemaal in proportie. Dat werd dan weer gecompenseerd door acne, een brilletje en een beugel (lacht).»

HUMO Ken je het gulzige drinken? Ik associeer je niet meteen met grote bacchanalen.

MINTJENS «Ik drink nauwelijks. Er gaan soms maanden voorbij zonder alcohol. Ik lust het niet, en het is ook niet gezond. Waarom zou ik dan krampachtig proberen om wél te drinken? Dat het een mens wat vrijer en losser maakt, is voor mij evenmin een argument: ik sta op feestjes ook zonder alcohol alles te geven op de dansvloer. En die zeldzame keer dat ik op vakantie wél tipsy wil zijn, is het zo gepiept: na één glas is het zover. (Denkt na) Eigenlijk hoef ik me helemaal niet te verantwoorden.»

HUMO Is er iets immaterieels waar je heel gulzig naar bent?

MINTJENS «Geschiedenis. Het was één van mijn favoriete vakken op de middelbare school, en na m’n jaar op de toneelschool heb ik ernstig overwogen om het te gaan studeren. Ik ben zo iemand die alle leiders van de Sovjet-Unie in chronologische volgorde kan opsommen. Zoiets heb ik niet uit het hoofd geleerd om ermee uit te pakken, ik onthoud dat gewoon graag. (Bevlogen) Afgelopen zomer waren mijn vriend en ik in Athene. Toen we in het Nationaal Archeologisch Museum de gouden dodenmaskers gezien hadden, kon ik daar ’s nachts niet van slapen. Dat is prachtige, eeuwenoude geschiedenis!»

HUMO Je lijkt veel schik te hebben in het leven.

MINTJENS «Van mijn moeder heb ik geleerd om de dingen grondig te relativeren. Viel ik als kind met m’n fietsje, dan kreeg ik de zorgen en de aandacht die ik nodig had, maar werd me óók gezegd dat dat niet het einde van de wereld was. Dat trek ik nu door in mijn volwassen leven. Mensen vragen me weleens wat het ergste is dat zou kunnen gebeuren als ik op het podium sta. Het antwoord dat ze doorgaans zelf suggereren: dat niemand lacht. Welja, maar dat valt reuze mee, toch? Als er 250 mensen in een zaal in Sint-Katelijne-Waver niet gelachen hebben, dan is dat pijnlijk, maar ook niet meer dan dat. Het is niet: de strop krijgen in Teheran omdat je in een betoging hebt meegelopen. Ik ben in de beste der werelden geboren, en dus zie ik het als mijn plicht om niet te lopen zeuren, en om de taart gulzig aan te snijden.»

HUMO Maar dat staat voor jou niet gelijk aan wild en onbesuisd leven, wel?

MINTJENS «Neen, ik hou van structuur, overzichtelijkheid en een zekere mate van voorspelbaarheid. Ken je die mensen die impulsief een week vakantie boeken, naar de luchthaven gaan en op een willekeurige vlucht stappen, en ter plaatse uitzoeken in welk Roemeens dorpje ze zullen slapen? Wel, ik ben niet één van hen (lacht). Ik vind mezelf al heel avontuurlijk als ik in de frituur een mexicano bestel, want ik neem altijd een viandel special.»

WOEDE

HUMO Wat maakt je boos?

MINTJENS «Onlangs las ik wat vrouwen in Iran niet meer mogen doen. Een pretpark bezoeken, alleen naar een winkel gaan, in het openbaar praten met een man die niet je echtgenoot is… Ik kan dat niet lezen en vervolgens schouderophalend verder leven. Daarom kijk ik beter niet te vaak naar ‘Telefacts’-reportages of Canvas-documentaires. Soms word ik ’s nachts wakker en lig ik te denken aan een documentaire van drie maanden eerder over kinderen die in India in de prostitutie worden gedwongen, en vraag ik me af hoe het met hen zou zijn. Ik kan me helemaal verliezen in het sombere deel van de actualiteit. Pas sinds ik voor ‘De ideale wereld’ werk, en zeker sinds ik die nieuwjaarsconference moest schrijven, heb ik daar een oplossing voor. Dat werk dwingt me om het nieuws afstandelijk te benaderen: kan ik het gebruiken?

»Ik word ook boos van mensen die zich opwinden om futiliteiten. Ik hou mezelf elke ochtend voor hoe formidabel goed ik het heb. Ik ben bijvoorbeeld geboren in een land waar ik als vrouw alles mag doen en zeggen. Ik kan nu de straat op lopen en roepen dat de koning een loser is, de premier een gek, en dat ik zelf Napoleon ben. Niemand zal me in de gevangenis gooien. In Noord-Korea zou ik dat niet moeten proberen. Ik erger me dus ook aan dat ‘We mogen tegenwoordig niets meer zeggen’-riedeltje. Je mag in dit land verdorie álles zeggen! Maar dan moet je ook kunnen verdragen dat je tegenwind krijgt.»

HUMO Verbaas je jezelf weleens met een woede-uitbarsting in een persoonlijke relatie?

MINTJENS «Nooit. Ik kan in een conflict wel aangeven dat ik niet begrijp waarom iemand iets heeft gezegd of gedaan. Maar roepen? Dat heb ik nog nooit gedaan. Ik ben eerder het type dat begint te blèten. Ik probeer in een gesprek ook altijd te luisteren naar wat de ander te zeggen heeft – en ik hoop dat die dat omgekeerd ook doet.

»Ik kan wel verschrikkelijk boos zijn op types als Jeff Hoeyberghs en Jan Fabre, met hun verknipte vrouwbeeld en hun gebrek aan empathie. Maar ik ga niet bij hen aanbellen om dat in hun gezicht te gooien.»

ONKUISHEID

HUMO Is seks een vrolijke aanwezigheid in je leven?

MINTJENS «Zeker. Een recente ook, want ik was een laatbloeier. Ik heb voor het eerst gekust toen ik 16 was, en ik ben ontmaagd toen ik 20 was. Best laat, nee? En het was zelfs nog een half jaartje te vroeg. Ik was er nog nét niet helemaal klaar voor.

»Onlangs ging het in een gezelschap over de eerste keer, en verbazend veel mensen bleken pas als twintiger ontmaagd te zijn. Ik ben zelf vooral blij dat ik het in mijn eigen tempo heb uitgezocht. Ik heb de tijd genomen om mezelf en mijn lichaam te ontdekken, en er pas daarna een tweede partij bij betrokken.

»Ik ben er lang niet mee bezig geweest. Het is toch iets geks, hè, als je erover nadenkt: eerst leef je een stuk leven waarin seks geen rol speelt, en waarin je niets voelt bij de afwezigheid ervan. En plots is het daar, je kunt je geen leven zónder meer voorstellen, en gebeurt het bij voorkeur minstens wekelijks. Dat is toch bijzonder?»

HUMO Je ouders zijn gescheiden toen je 1 jaar oud was. Heeft dat je eigen kijk op de liefde ooit bezwaard?

MINTJENS «Integendeel, het heeft die alleen maar mooier gemaakt. Mijn ouders hebben die scheiding heel netjes aangepakt. Ze hebben altijd geweigerd om hun gedeelde geschiedenis weg te gooien. Ze treden nog steeds samen op – mijn vader is muzikant, mijn moeder zangeres. En we gaan nog geregeld met ons drieën uit eten.

»Ik heb me nooit benadeeld gevoeld omdat ik een kind van gescheiden ouders ben. Er was liefde in overvloed, ik kwam altijd op de eerste plaats. Ik heb nooit goed begrepen waarom het vaak zo anders loopt. Ik heb vrienden die zich nu al zorgen maken over hun eventuele trouwfeest, omdat hun ouders weigeren om elkaar zelfs maar aan te kijken. Dan mag ik mezelf heel gelukkig prijzen met een vader en een moeder die weliswaar gescheiden zijn, maar wel nog van elkaar houden – zij het niet op romantisch vlak. Daarom durf ik nu al te zeggen dat ik mijn vriend voor de rest van mijn leven heel graag zal zien. Zelfs als de relatie ooit zou stranden, zullen we die gedeelde geschiedenis bewaren.»

TRAAGHEID

HUMO Was je ook op andere vlakken een laatbloeier?

MINTJENS «Ik denk van niet, want ik heb al vaak te horen gekregen dat ik heel matuur ben voor m’n leeftijd, en ik word ook al sinds m’n tienerjaren ouder geschat dan ik ben. Maar nu ik er zo over nadenk: als kind was ik wel een trage starter. Ik had geen broers of zussen, ik ben nooit naar de crèche gegaan en was nogal op mezelf. Daardoor vond ik het als kleuter heel moeilijk om contact te leggen met andere kinderen – enfin, denk ik nú, want ik herinner het me uiteraard niet meer.

»In de familie wordt het beroemde verhaal van Jade Mintjens in de eerste kleuterklas weleens opgerakeld. Ik huilde altijd als ik naar school moest. Als ze me vroegen hoe de dag was geweest, zweeg ik of zei ik: ‘Niet leuk.’ Tot ik mijn moeder een keer vertelde dat het die dag wél leuk was geweest. Ze was euforisch. Eindelijk was het zover! Waarop ik preciseerde waarom: ‘Ze hebben mij vandaag eens niet van de bank geduwd.’

»Toen is mijn moeder heel kwaad naar de school gegaan. ‘Hoe kan zoiets nu?’ Daarna hebben ze me naar een andere school gestuurd, in Sint-Lenaarts. Daar zat Freek, mijn neefje, en hij wierp zich op als mijn beschermengel. Vanaf toen ging het een pak beter.»

HUMO Later is er een angststoornis bij je vastgesteld.

MINTJENS «Ik was altijd wel wat bangig en op mezelf, maar zo zijn er wel meer kinderen. Op de middelbare school dijde die angst uit. Eerst durfde ik niet meer met de fiets naar school, daarna niet meer naar de school tout court, vervolgens durfde ik het huis niet meer uit, en uiteindelijk zelfs niet meer uit bed.

»De diagnose luidde finaal: gegeneraliseerde angststoornis. Dat betekent dat ik voortdurend loop na te denken over wat er zou kúnnen gebeuren, en dan gaat het uiteraard niet over vrolijke dingen. Als ik op straat iemand kruis, begin ik rampzalige scenario’s te overlopen: die man kan me beroven, of me verkrachten, of me neersteken. Zodra ik die gedachten toelaat, is het te laat.

»Het lullige aan zo’n gegeneraliseerde angststoornis is dat het heel moeilijk is om het object van je angst uit de weg te gaan. Als je claustrofobie hebt, stap je niet in een lift. Maar ik zie op elke plek en in elke situatie het risico. En ik mag mijn toegang tot de wereld niet tot nul reduceren, want dan word ik weer dat meisje in haar bed.

»Intussen kan ik er gelukkig goed mee omgaan, maar die stoornis beperkt me wel nog altijd. Ik zou graag eens naar Rock Werchter gaan, maar dat durf ik mezelf niet aan te doen: dat is te veel, te groot en te roerig. En het zit ’m ook in kleinere dingen. Vóór een afspraak komt de angst vaak weer opzetten, en dan voel ik de impuls om alles af te blazen en thuis te blijven. Maar dat doe ik niet meer: ik verplicht mezelf om te gaan.»

HUMO Ik vind het behoorlijk indrukwekkend hoe vlot en precies je dat vertelt.

MINTJENS (knikt) «Omdat het belangrijk kan zijn voor anderen. Ik herinner me hoeveel deugd het me deed toen ik las dat Robin Williams óók in een nooit eindigende worstelpartij met angst verwikkeld zat. Ik was niet alleen – meer nog: één van mijn idolen had het ook. Daarom ben ik heel blij met een programma als ‘Patiënt Pedro’. Er is nu vast ergens een Jade van 14 die dat ziet en denkt: ik ben niet raar, andere mensen hebben het óók.»

HUMO Ik moet nu denken aan de manier waarop je het podium staat – zo rustig en beheerst, zo prettig zelfverzekerd. Daar spreekt net géén angst uit.

MINTJENS «Dat heb je goed gezien. Nergens voel ik me méér zen dan op het podium. Daar weet ik precies wat er van me wordt verwacht. Ik heb een helder zicht op mijn tekst, de technische aspecten en de interactie met het publiek – en ik weet dat ik het kan. Op een podium ben ik veel rustiger dan op een bankje in een park: het is de plaats waar de angst niet bij kan.»

‘De ideale wereld’, Canvas, maa. tot do., 19.20