Jammer dat Paul De Grande in ‘Het beste bod’ op Play4 niet als een roofdier onbeslagen onbekenden mag rollen

Ik heb dit allicht al eens eerder geschreven, maar de zeldzame herhalingen waar ik tot op heden vatbaar voor blijf, zijn die van ‘Stukken van mensen’, een documentairereeks over de listigheid des mensen die voor de gezelligheid gekleed gaat als magazine rond antiquiteiten en andere curiosa met marktwaarde. Ik kan er dan ook een vreemdsoortig plezier aan beleven als ik geharde professionals onderling de schijn zie ophouden dat ze evenveel collega’s zijn als concurrenten. Ik werk dan ook in de media. En als die lui de moed even niét kunnen opbrengen, vind ik het nog lolliger. Er bestaat zoals bekend een ruim publiek voor natuurdocumentaires waarin roofdieren, op een parlando van David Attenborough, middenin een dorre savanne de tanden zetten in een hoefdier naar keuze, maar ik ervaar dat soort fascinatie liever als ik mag toekijken hoe zo’n Paul de Grande een onbeslagen onbekende in zijn vertrekken ontvangt om hem vervolgens goedlachs te rollen. De onderhandelingen in ‘Stukken van mensen’ neigen naar een rollenspel: wie het langst volhardt in zijn personage, wint. Doorgaans is dat De Grande, als de schalkse grootvader die nog vals speelt als hij Monopolie speelt met de kleinkinderen.

In ‘Het beste bod’, waarin ook antiek wordt vermarkt, is elke spanning omtrent zulke fiscale steekspelen jammerlijk weggefilterd. In de plaats steken deskundigen, telkens aangevuld met een overbodige BV, krijtbordjes de lucht in met hun bod. Ook nu kwam dat je op Rik Verheye, Julie Vermeire en Dominique Persoone te staan, want op televisie houdt de droogte al stukken langer aan dan in de tuin. Misschien is er sprake van koppelverkoop. Maar goed, biedt er iemand hoger, dan vegen de experts hun bordje af, en proberen ze opnieuw, tot er een winnaar overblijft.

Het oogt even prangend als het leest, en dat valt tegen, want tegelijk moet je wel aldoor opboksen tegen de herinnering aan ‘Stukken van mensen’. Paul de Grande is er bijvoorbeeld ook, en als eerste standplaats was de Verbeke Foundation gekozen, het museum voor moderne kunst waar ook de recentste seizoenen van ‘Stukken van mensen’ hun verloop kennen. Het verschil was dat ‘Het beste bod’ blijkbaar elke toegang tot de gebouwen ontzegd was, want in de plaats werd nu onze aandacht gevestigd op het gazon, waar het soort tent neergepoot was waar je dezer maanden meestal trouwerijen onder aantreft. Daaronder had het kransje deskundige antiquairs plaatsgenomen. Ik veronderstel dat zulke tenten vanzelf een zomers sfeertje beogen op tv, maar buiten ‘Bake Off Vlaanderen’ om zit ik eerlijkheidshalve niet meer te wachten op dat nomadensfeertje. Het oogt bovendien goedkoop, wellicht omdat het dat ook is.

Naast de tent was ook Wim Opbrouck ontleend aan ‘Bake Off Vlaanderen’ voor de commentaarteksten. Bij monde van hem moesten we dan bijvoorbeeld geloven dat pakweg Bartel Van Riet ‘een vintage en brocante-lover’ was. Ooit deed Van Riet iets met planten, weet ik nog. Wat zou ik ‘m daar ook vandaag nog graag voor loven, maar helaas: er was in het holst van de droogte kennelijk meer nood aan een vintage en brocante-lover. Het object dat Van Riet te koop werd aangeboden, een designstofzuiger uit de jaren zeventig, achtte hij evenwel nul euro waard. Het hielp de spanning niet vooruit, zal ik maar zeggen. Nu ja, jezelf het koopgedrag aanmeten van Dean Delannoit, het slag jeugdidool wiens carrière de puberteit van z’n fans niet geheel zonder kleerscheuren overleefd heeft, komt je wellicht op nog meer hoon te staan onder kenners. Delannoit, ik gok op influisteren van een onbetrouwbare geldingsdrang, bood in een duel met De Grande zowat het viervoud van de geschatte waarde voor een tamelijk kitscherig olifantenbeeld in nepbrons, en won. Ik meende daarop De Grande te kunnen horen gnuiven in de achtergrond, en ik vermoedde plots dat die het stiekem nooit echt gemeend had met wat hij op zìjn krijtbordje had gekalkt.

‘Ik heb niet het gevoel dat ik er iets mee kan doen’, zei Julie Vermeire toen ze geacht werd een bod uit te brengen op een levensgrote kunststoffen emoe. Ze weet het zo goed te verwoorden.