Je hóórt de makers van ‘De mol’ bijna kirren van plezier wanneer ze met de voeten van hun publiek mogen rammelen

‘Dit hebben we echt nog nooit gedaan!’ Nu zijn de beloftes van Gilles De Coster, een man die zijn slachtoffers al jaren met uitgestreken gezicht aanspreekt als ‘beste vrienden’, altijd met een korrel zout te nemen, maar kijk: vanavond sprak hij de waarheid. Voor het kakelverse elfde seizoen van ‘De mol’ werd een gouden wet herschreven. De onbekende tiende kandidaat bleek - tromgeroffel - een bekende Vlaming te zijn! Matteo Simoni lachte, loochende en linedancete zich meteen een weg naar een vroege exit.

Dit seizoen van ‘De mol’ speelt zich af in Amerika. Nu kan je je afvragen: is het wel ethisch verantwoord om in een land dat zoveel jaar Donald Trump heeft moeten dulden nóg eens een gewetenloze saboteur te droppen? Maar dat is ‘De mol’ natuurlijk ten voeten uit: béter met een streepje sadisme. Zo hóór je de makers achter de schermen bijna kirren van plezier wanneer ze, zoals met de Matteo Simoni-twist, met de voeten van hun publiek mogen rammelen. En dat plezier blijft - ook al zou het niet verwonderen moest het concept na al die jaren tekenen van vermoeidheid vertonen - aanstekelijk.

Amerika bleek meteen een prachtig decor voor een spel als ‘De mol’, een gedroomd land om een drone door het zwerk te laten klieven. De precieze bestemming, Arizona, is niet toevallig de thuisstaat van twee van de mooiste Amerikaanse natuurwonderen: de Grand Canyon en Emma Stone. Op de klankband hoorde je op een bepaald moment het verstillende ‘I See a Darkness’ van Bonnie ‘Prince’ Billy. Maar niks duisternis! Op het scherm zag je alleen zonovergoten kliffen, woeste ravijnen, rotsen die met een groffe machete uit het landschap leken te zijn gekliefd.

En de sneeuw! De makers zullen gevloekt hebben wanneer op de eerste draaidag steeds méér witte vlokjes begonnen neer te dwarrelen, maar het leverde wel grandioze vergezichten op. Op dat sneeuwtapijt moesten de eerste twee kandidaten, slager Lieselot en schrijnwerker Toos, een schietduel uitvechten op de tonen van Ennio Morricone. Wie ‘Il grande silenzio’, ‘The Hateful Eight’ of ‘Jeremiah Johnson’ heeft gezien, weet: een western in de sneeuw heeft altijd iets magisch.

En tussen de vlokken wandelde dus ook de enige echte Smos, de eeuwige Rocco Granata, de onsterfelijke Dennis Black Magic! Al probeerde Simoni eerst nog - het is nu eenmaal de aard van het beestje - om een rolletje te spelen. Hij introduceerde zich als ene Steve, voor wie hij een heel achtergrondverhaal had uitgedacht: Steve was technisch adviseur voor Pukkelpop, had jaren in de Muziekodroom in Hasselt gewerkt, en was bang voor slangen. Als iedereen ‘m geloofde, mocht er 2.000 euro in de groepspot. Alleen had wiskundeleraar Conny - ‘Ik ben aan mijn 36ste schooljaar bezig en ik woon in huisnummer 36: zo orden ik de wereld graag via cijfers’ - hem in de smiezen. De vermomming van Jan Jambon was trouwens nóg minder subtiel: hij had bij het ontbijt een cameo als een family pack extra vettig buikspek.

Wat nu te onthouden van zo’n eerste aflevering, waar naar goede gewoonte iedereen van puur enthousiasme zodanig wild in het spel duikt dat de resulterende chaos amper te overzien is? Kán je nu al iets weten?

Wat te denken van Lancelot, vastgoedmakelaar en professioneel Antwerpenaar? In de opdracht waarbij de kandidaten aan de hand van allerlei hulpmiddelen - een zandloper, een rookdetector, een video van het wereldrecord van Usain Bolt - de tijd correct moesten inschatten, zat hij er al gauw een dag of twee naast, als een bowler die erin slaagde zelfs de góót te missen. En toch bleef hij zelfzeker zoals alleen een Antwerpenaar zelfzeker kan zijn. Minstens even verdacht: patissier en voorzitter van de Matteo Simoni-fanclub Ruben. Hij stond naast Lancelot te klungelen tijdens de eerste opdracht en leek er de volgende dag wel héél tuk op om gynaecoloog Comfort als laatste over het evenwichtskoord te laten dansen. Omdat hij wíst dat zij met haar kleine gestalte moeite zou hebben om het spaarvarkentje met daarin al het verzamelde geld los te klikken? Aha!

Duelliers Toos en Lieselot vertrokken vanuit de minst verdachte positie aan het spel. De mol zou toch nóóit vrijwillig twee dagen uit het spel verdwijnen? Ik schrijf die twee voorlopig al af, wat voor u een uitstekende reden zou moeten zijn om ze in uw molboekje met fluo aan te duiden. Maar als mol - en let wel: alléén als mol - zou ik toch liever linedancen. Met simpele, gemakkelijk te camoufleren misstapjes tonnen geld verliezen? Makkelijk zat! Samya maakte zich, vriendelijk op de achtergrond, nog het verdachtst van al. Zij bleek doorheen de hele aflevering namelijk zomaar - je houdt het toch niet voor mogelijk - een advocaat te zijn.

Maar vraagt u echt nog aan ondergetekende wie de mol is? Dat is zoals gezondheidstips vragen aan Gwyneth Paltrow, een les vegetarisch koken volgen bij een grizzlybeer, je liefdesleven schikken volgens je horoscoop: niet dóén, jongens en meisjes, het loopt niet goed af!

Vies jammer: Simoni vulde de vragenlijst het slechtst in en - zo meedogenloos is ‘De mol’ gelukkig ook voor BV’s - ligt er alweer uit. Zijn aanwezigheid zorgde voor een interessante, lichtjes zwalpende dynamiek in de groep, die later - pakweg tijdens psychologische opdrachten waar een zak pasvragen mee valt te winnen - nog méér gensters had kunnen slaan. Er zijn kijkers die zeggen dat de deur nu op een kier staat voor een volledig BV-seizoen, maar dat zou wat deze jongen betreft wijzen op een creatief failliet, en getuige de kwaliteit van deze eerste aflevering hoeven we daar nog niet meteen voor te vrezen.

In de volgende aflevering trekken de kandidaten verder vanuit hun villa in Sedona - prachtig toch hoe alle plaatsnamen klinken als oude liedjes van Marty Robbins! - en kan het spel in volle hevigheid losbarsten. Opnieuw even BV-loos en kundig entertainend als altijd.