Je kunt moeilijk zeggen dat ‘La chica de nieve’ op Netflix overloopt van originaliteit

Een kind dat verdwijnt: het is de nachtmerrie van elke ouder, maar de makers van misdaadseries grijpen met graagte naar het thema terug. Zo ook de schrijvers van het Spaanse ‘La chica de nieve’, een weinig opzienbarende maar vakkundig in elkaar gestoken krimi die sinds een paar dagen de lijst van meest bekeken titels op Netflix aanvoert.

Málaga, 5 januari 2010. Een koppel gaat met hun vijfjarige dochtertje kijken naar de grote Driekoningen-parade die in de straten van de stad een massa mensen op de been brengt. Als de vader een ballon wil kopen en in een discussie verzeilt met de venter, verliest hij het meisje even uit het oog en wanneer hij zich opnieuw omdraait, is Amaya weg. Behalve enkele wazige beelden van een bewakingscamera waarop te zien is hoe een onbekende haar meeneemt ontbreekt elk spoor, en noch de ouders, noch de politie krijgen een vraag om losgeld binnen. De hele zaak blijft onopgelost en iedereen gaat ervan uit dat het kind vermoord is, tot er zes jaar later een videocassette opduikt, met daarop beelden van een ondertussen elf jaar oude Amaya die vrolijk met poppen aan het spelen is.

De Netflix-serie ‘La chica de nieve’ - gebaseerd op een boek van de uit Málaga afkomstige schrijver Javier Castillo - weeft in zes afleveringen drie periodes door elkaar. Een deel volgt in 2010 de eerste weken en maanden van de zoektocht naar Amaya, een deel speelt zich af in 2016 na de vondst van de videocassette en een deel toont hoe in 2019 alles tot een climax komt. De rode draad in dat alles is Miren Rojo, een journaliste die op de dag van Amaya’s verdwijning werkt als stagiair op een lokale krant en die zich - tegen de wil van haar baas die vond dat ze ‘maar beter kan schrijven over het koude weer’ - van bij het begin vastbijt in de zaak. Samen met een oudere collega voert ze jarenlang een parallel onderzoek en blijft ze met haar artikels Amaya in de aandacht houden. Haar fascinatie draait weliswaar om meer dan een jacht op primeurs: Miren heeft een traumatische ervaring meegemaakt die het voor haar moeilijk maakt om haar professionele afstand te bewaren als er zoiets dramatisch gebeurt.

Je kunt moeilijk zeggen dat ‘La chica de nieve’ - of ‘het sneeuwmeisje’ - overloopt van originaliteit. Er zitten in de reeks veel elementen die je al vaker gezien hebt in misdaadseries: de politieagenten die door een gebrek aan inzet en middelen geen meter vooruit komen, de mogelijke verdachten die opduiken maar niets met de zaak te maken hebben, de verhalen over hooggeplaatsten die misschien wel allerlei stinkende potjes bedekt willen houden, de buitenstaander met een donker verleden die op een bijna obsessieve manier - natuurlijk heeft Miren in haar huis een muur vol hangen met tips en aanwijzingen uit het dossier - verder blijft zoeken, ze komen erg bekend voor. Maar de spanning wordt in de eerste afleveringen goed opgebouwd en ergens voorbij halfweg neemt het verhaal van ‘La chica de nieve’ een wending die alles een pak meer diepgang en tragiek verleent, en die er ook voor zorgt dat de serie net boven de middelmaat uitstijgt.

In de laatste minuten wordt wel duidelijk dat de makers hopen op een vervolg, of misschien zelfs een hele reeks misdaaddrama’s waarin Miren Rojo de hoofdrol speelt. Het is een nobele ambitie en gezien het succes van deze serie zullen ze misschien de kans krijgen om die te vervullen. Maar in de zes afleveringen van ‘La chica de nieve' kunnen ze toch nooit echt bewijzen dat ze veel meer te bieden hebben dan de ontelbare krimi’s waar Netflix nu al vol mee staat.