Je moet het maar durven: over je lage zelfbeeld beginnen tegenover Ben Crabbé in ‘Blokken’

Alles wijst erop dat de zomerprogrammatie met rasse schreden nadert, als ze al niet onverhoeds is ingetreden tijdens een wedstrijd van de Rode Duivels, in zo’n ogenschijnlijk stilstaande fase waarin niemands belangstellingssfeer nog verder reikt dan Europa’s grasvelden. Eén veeg teken van die op til staande lamlendigheid op televisie is altijd weer de anders zo betrouwbare traagheid van ‘Blokken’, die bij het krieken der zomer plots nogal atypisch aan stroomversnellingen begint te doen, kapsones krijgt, en zichzelf daarbij prompt promoveert tot ‘play-off’.

Ben Crabbé gewaagt daarbij nog iets vaker van een halszaak dan gewoonlijk, wat ik nu ook niet meteen prijzenswaardig vind. Doordeweeks verdenk ik ‘Blokken’, dat nochtans een quiz heet te zijn, dan ook niet meteen van wild uitslaande competitiviteit. Als er een succesformule achter schuilgaat, en wie zal dàt tegenspreken, dan is het wedstrijdelement er alleszins volgens mij niet altijd een even levensnoodzakelijk deel van. Dat merk je ook aan die galbakken die, de eindmeet in zicht, hun tegenstrever trachten een hak te zetten door het digitale spelbord volledig te blokkeren, en die na de opnames telkens weer de studio node langs de achterdeur verlaten, teneinde de volkswoede te ontlopen.

De finalisten, de beste kandidaten van het seizoen, bleken deze jaargang op één enkele man na allemaal vrouwen. Dat kun je een detail vinden, maar Ben herhaalde zodanig vaak hoezeer hij daarmee wel niet in z’n nopjes was dat ik het op den duur wel verdacht moest vinden. ‘Weg met het cliché dat vrouwen niet competitief zijn!’, was de strijdleuze die daarbij meermaals aan hem ontsnapte. Mits de juiste afstand kun je die uitspraak onderhand ook al een cliché vinden, maar zo op slag van zomer wil ik niet moeilijker doen dan nodig.

Aangezien het om terugkerende kandidaten ging, was er telkens enige tijd verstreken sinds hun eerste verschijning in ‘Blokken’: een poos waarin die deelnemers ongetwijfeld kortstondig maar overvloedig herkend werden tijdens hun klandizie bij lokale kleinhandelaars. Eén vrouw - bijna had ik ‘meisje’ geschreven - was het sinds haar eerste aantreden hogerop gaan zoeken, en had zich in tussentijd ingeschreven voor Miss België. Kortstondige faam doet vreemde dingen met een mens, dacht je, maar haar inschrijving bleek het orgelpunt van een hoogstpersoonlijke ontvoogdingsstrijd tegen een ingebakken malafide zelfbeeld. Dat durven toegeven aan Ben Crabbé, daarin zit volgens mij de ware emancipatie.

De hoofdprijs die ter gelegenheid wachtte aan de meet was een reis naar Lapland - ‘En in de winter!’, voegde Crabbé toe ter aanprijzing. Nu heb ik al te veel documentaires gezien over de goelags om een verbanning richting noordpool nog een aantrekkelijk idee te vinden, maar één kandidate beweerde dat zo’n reis toevallig ‘bovenaan haar bucketlist’ stond, dus deed ik er het zwijgen toe, en veronderstelde ik tijdens dat stilzwijgen dan maar dat ze ‘Nooit meer slapen’ van W.F. Hermans wellicht nooit gelezen heeft, en daar in dezen mogelijk zelfs goed aan deed.

Zeker was dat de aspirerend Miss België alleszins niet wakker zou liggen in dat hoge noorden: na één zege moest ze de duimen leggen omdat ze in de laatste rechte lijn had nagelaten het spelbord te blokkeren ten nadele van haar tegenstander. ‘Uit principe’, zei ze. Verheven is zij nu al boven alle Miss Belgiës. Ik mocht ‘r wel.