Je voet op een blokje zetten is nog steeds het pijnlijkste waar Lego bij betrokken kan zijn, maar de finale van ‘Lego Masters’ kwam toch in de buurt

De vraag of Sihame El Kaouakibi iets verkeerds heeft gedaan. Het seksleven van Florence en Jiri in ‘Blind Getrouwd’. De laatste tien minuten van Club Brugge - FC Porto. Het zijn slechts drie zaken met meer spanning dan de finale van ‘Lego Masters’.

Na bijna 120 uur plannen maken, schetsen en stapelen was het derde seizoen van ‘Lego Masters’ aan de ontknoping toe, met een laatste aflevering waarin de drie resterende duo’s het tegen elkaar moesten opnemen. Hun ultieme opdracht was zo eenvoudig als de blokjes die in het programma centraal staan: ze mochten een gebouw naar eigen ontwerp en keuze in elkaar steken en kregen daarvoor 28 uur de tijd, verspreid over twee dagen. Op televisie werd alles samengebald tot ruim een uur maar als je ons achteraf had verteld dat we alles in real time hadden zitten volgen, dan hadden we dat ook geloofd.

Dat is, voor alle duidelijkheid, geen kritiek op de zes behendige finalisten, die met bewonderenswaardig veel geduld de blokjes op elkaar zetten en ondertussen de nietszeggende tussenkomsten van presentator Andy Peelman doorstonden. Hun resultaten mochten er ook zijn: de schilder die een panorama van een Arabisch stadje op doek vastlegt, het vikingkasteel of - de uiteindelijke winnaar - het pirateneiland, het waren geïnspireerde creaties, vol verborgen hoekjes, bewegende elementen en verrassende perspectieven.

Maar dat neemt niet weg dat je tot aan het moment waarop de laureaat bekend werd gemaakt moest zitten kijken op drie duo’s die rond een tafel Lego in elkaar staken, waarbij het enige dat min of meer fout kon lopen een drakenkop was die misschien niet tot het einde van de finale recht zou blijven staan. En dat alles in zowat het meest spartaanse decor voor een tv-programma sinds Maurice De Wilde van achter zijn bureautje collaborateurs aan de schandpaal nagelde: een grijze hangar waar ongeveer evenveel warmte en gezelligheid van afstraalt als van het debat tussen Bart De Wever en Jeremie Vaneeckhout in ‘De tafel van vier’.

De schaarse pogingen om wat verlichting en humor in ‘Lego Masters’ te stoppen, zetten ook weinig zoden aan de dijk. Terwijl de finalisten naarstig bezig waren met hun bouwwerken, ging af en toe de grote poort open en kwam Peelman binnen met versnaperingen die zogezegd door ‘mijn mama’ gemaakt waren: cake, hotdogs, popcorn en snoep en de derde keer frieten met mayonaise. De vierde keer volgde er helaas geen dessert maar werd de Nederlandse co-presentator Jamai Loman binnen gerold. Die zat achter een piano en bracht een niet helemaal toonvaste versie van ‘I’m still standing’ van Elton John, voor de deelnemers die duidelijk niet wisten of ze nu onhandig mee moesten wiebelen of toch beter verder werkten aan hun pronkstuk. Als jonge ouder ‘s nachts slaapdronken door je huis strompelen en je voet op een blokje zetten is nog steeds het pijnlijkste waar Lego bij betrokken kan zijn, maar dat moment kwam toch redelijk dicht in de buurt.

Tom en Peter, de twee winnaars, kregen een beker gemaakt uit Lego, 25.000 euro en een reis naar het Deense Billund, bakermat van het speelgoed, en dat weze hen gegund. Maar ik kon me toch niet van de gedachte ontdoen dat de echte winnaars degenen zijn die deze finale niet hebben moeten uitzitten.